Jestem dzieckiem nieba
Jestem dzieckiem ziemi
Miłości dzieckiem niechcianym
Zagubionym w czasie i przestrzeni.
O cudownych mocach niezwykły
Choć niezauwazalny dla swiata żekłbym.
Poetą lasu w nocy
A za dnia świadkiem rzeczywistości.
Zapachem skoszoney trawy
I kwiatów polnych i rzeki
I zapachem powietrza po deszczu
Co niesie radość słodką jak cukierki.
Dowdem życia namacalnym dziś jeszcze.
Bo przelotny jak liście na wietrze
Treścią twych myśli wulgarnych,
Choć jak woda zrodlana czysty.
Słowami matki mojej jestem
A także jej czynem poczętym.
Nawet w odbiciu lustrzanym
Sobą niezłomnie na zawsze.

Pierw stanął w drzwiach,
później wskoczył na parapet.
A tu podziwiał pobliski dach,
oblizując sobie łapę.
Zatrzymał się czas gdy patrzałem w te okno.
Lecz nagle deszcz spadł,a on zaczął moknąć.
Bez chwili namysłu,
otwarłem je na ościerz.
On do domu mi wlazł,
i tak został stałym gościem.

*Z dedykacją dla kota przybłędy.

Patrze smutkiem,co przyniósł deszcz
Płacze bólem,co daje każdy dzień
Od kiedy nie ma Cię. ..

Tym strasznym bólem ,co tak raniący jest... Co rozrywa serce...
Nawiedzasz mnie czasem w snach,tak odważnie smiejesz się i spoglądasz,jakby dając jakiś znak...!
Co myśleć mam?
Co myśleć mam,gdy tak porywasz mnie?!
Rozmawiam z Tobą, a Ty wciąż miłością śmiejesz się i wszystkimi kolorami tęczy.
 Rozjaśniasz dusze,by zaraz Zabrać wszystko i zniknąć? Zniknąć tak bez słów...
A później pustka,owiana zawodem,źe iskra nadzieji straciła swoj żar,po porostu zgasła. Że zniknęła wraz z twoim odejściem z mojego świata. I znowu stojąc samemu na krawędzi zycia i snu,sam nie wiem co wybrać,do kąd mam wracać ....

Czasem porywa mnie wiatr...
Idę na to,bo mijam jak deszcz.
Któż przyszłość mą zna?
Jak nieznany przez Was ja,
Tak nieznana ona jest...

Pragnieniem Twe oczy dla mnie,
jak blizna na ciele,na zawsze.
Twoj dotyk odlegly rownolegle do ostatnich slow Matki,ktorych nie uslysze juz nigdy...
Wszystkim (?) wciaz DOZNANIE ocierajace o cud. Tak !