Wiersze — Przemio

Ze snu zbudził się Wilk.
Biegnij, biegnij, biegnij.
Za Boga, za Honor, za Ojczyznę.
Z karabinem, z odwagą na karku
Niezłomnie do przodu.

Chcieli o Nim zapomnieć,
Zakopać gdzieś głęboko w lesie.
Kłamali, palili, śmiali się.
Zrobili z Niego kundla,
Bez rasy, bez rodowodu.

Niewinny, we krwi wykąpany,
Na zawsze — białoczerwony.
On zna swój teren,
Na obcych kłapie zębami,
Za swoich da się pokroić.

W pysku niesie Koronę
Strzał! Świst kuli...
Padł na ziemię.
W górze widzi białego Orła -
Już wie, że było warto.

Nie mogę zasnąć, skrzydlate myśli -
Fruwające motyle, motylki kolorowe.
Wypełniają mnie po brzegi, majtając skrzydłami.

Mam je od czubka głowy, po same stopy,
Przez wszystkie narządy, organy i kości.
W tętniącym sercu też się zalęgły.

...

Teraz siedzę sam, jak Kevin -
W dłoniach trzymam skrzydełka tęczowe.
Oderwane od tułowia, nie wzbiją się do nieba.

Ćwiczyłem przed lustrem uśmiech,
Piłem piołun, gryzłem cytrynę
I gdy myślałem, żem Mona lisa,
Przeszłaś obok a ja skamieniałem.

Wzrok swój spuściłem,
By po chwili rzucić w Ciebie okiem.
Ty odbiłaś piłeczką,
Tocząc swoje oczy spod włosów.

Nieme spojrzenia zawisły
A w oczach tysiące myśli i słów.
Zerkasz na mnie, ja na Ciebie,
Jednak chwila szybko mija...

Krzyczał, wrzeszczał nagminnie:
Usuńcie ze ściany Krzyż !
Pisał petycje i listy otwarte;
W końcu sam Go zdjął.

Młotkiem postukał sprytnie,
To tu, to tam gwoździe powbijał.
Zrobił żłóbek i na tym zarobił...
Ot kąt patrzenia, z miejsca siedzenia.

Poranka chłód i dym z Twych ust,
Splątał się jak wełna na drutach.
Blask latarni okrywa Twą twarz:
Są oczęta, nos i ten cholerny dym.

Spoglądasz, dopalając papierosa
A mi od tego aż ciężko oddychać.
Dostałaś się do mych płuc...
Chwila szybko minęła jak i dym.

Amorku, Ty mały łobuzie,
Wciąż strzelasz strzałkami,
Tymi samymi dziewczynami.

Zwiesił się mały Amorek.
Otworzył usta, jak dmuchana lala
I tylko pokręcił głową.

Wybrał nową strzałkę;
Namierzył, wycelował, strzelił.
Ałć ! Centralnie w mój tyłek.

Patrzę: siwa mordka, smycz...
Ej, czy to deja vu ?
Już kiedyś tak pisałem.

Pies ten sam ale inna dłoń, łokieć,
Ramię, twarz, etc.
Zgaduję: siostra Nieznajomej ?

O rany ! Zgubiłem klucze !
Przeszukałem kieszenie
Spodni, kurtki, marynarki –
Nie ma !

Wywaliłem śmietnik,
Sprawdziłem pod wycieraczką
I za sąsiadki stanikiem –
Nie ma !

Szedł sobie chłop,
Co zgubił drogę do Nieba.
Pił spokojnie wino, zamiast krzyczeć –
Nie ma !

Patrzę: siwa mordka, smycz
A na jej końcu Twoja ręka.
Znów się spotkaliśmy;
W innym miejscu, o innej porze.
Nie było petard, chmary gołębi
Ani flesza błysków.
Zwykłe, beznamiętne minięcie.
Ty z telefonem w ręku,
Ja z myślami w reklamówce –
Czy spakowałem śniadanie do pracy ?

Znów czarujesz swym uśmiechem,
Jak magik z cylindra wyciągasz królika.
Nie wiem, czego była to metafora
Ale chyba różdżki Ci potrzeba.

Jak malarz, masz pełną paletę barw:
Uśmiech, uśmieszek, Mona lisa.
Chcesz, poświęcę się dla Ciebie –
Zamaluj mnie całego swymi farbkami.

Możesz jak Miodek, werbalnie chłostać,
Tylko mów do mnie, swoimi ustami.
A kim ja dla Ciebie jestem ?
Dobre pytanie – ktoś krzyknął w tłumie.

Wiesz, są takie listy, których nikt nie przeczyta.
Piszę je w myślach, zamiast na kartce papieru.
Listy do Boga, miłosne, z pogróżkami, petycje...
Wszystkie pisane wyimaginowanym długopisem.

Nie ma na nie znaczków, skrzynki, koperty –
Panie listonoszu, nie dostaniesz ich do ręki,
Dlatego w kartonach pamięci mam straszny bałagan;
Jak je poukładać ? Tematycznie czy alfabetycznie ?

Te odznaczę priorytetem, temu dopiszę ostrożnie –
Włożyłem cząstkę serca jako pamiątkę.
Słowa, słowa bez dowodu nadania, bez awiza,
Pozostaną w mej głowie, bez szkody dla drzewa.

Z poważaniem, podpisał się Przemysław,
Swym dziwacznym długopisem.
Post Scriptum
Chciałbym je spalić ale boję się o włosy.

Panienka z okienka, zamknęła się w wieży,
Rozpuściła warkocz, by wypatrywać adoratorów.
Zjawiło się wielu lowelasów i podrywaczy,
Prezentując swe wdzięki, uroki i bzdety.
Daremnie się trudzili, daremnie wyli do księżyca,
Bo pod blond włosami paniusi, przerośnięte ego było.
Wtem podjechał książę na białym rumaku -
Zamiast o względy walczyć, zajął się swym koniem.
Kopyta żelazem podbite, grzywa wyczesana,
Książę gęstym sikiem olał naszą panienkę.
On beznamiętnie sobie w uchu grzebie,
Ona z samotności na swój palec musi siadać.
Znudzona tym czekaniem, zamknęła okienko
I pobiegła z warkoczem do księcia.
Pręży się i stara, to klęka na kolanko,
W końcu książę uległ jej argumentom.
Pamiętaj Kolego –
Zamiast walić głową w mur, lepiej walić hmm, hmm.

Słyszysz tę ciszę ?
W niej Bóg przemawia.
Diabeł ją mąci
Szepcząc ukradkiem,
Kusi rozkoszą.

Trudno się skupić,
Gdy myśli gonią.
Dusza spragniona
Jakoś dyskretnie
Znajduje spokój.

Chwila sam na sam
Jak z Przyjacielem.
Z zesłaną łaską
Ruszam do boju
O swoje Niebo.

Pod warzywniakiem zebrało się kworum;
Będą razem obalać... mity.

Z Jabola nie upieczesz szarlotki.
Wiśniówka wbrew wszelkim pozorom,
Nie pochodzi z kraju kwitnącej wiśni.
Bełtem nie ustrzelisz żadnej zwierzyny,
Noo chyba, że śliwkę na Śliwowicę.
Po Komandosie skamoflujesz się w trawie,
Niestety, Patyle nie pomogą Ci z niej wstać.

Gdy skończyły się pomysły, dostarczono nowe;
Zakrętki zostały rzucone.

Jezus żyje !
Widział Go Piotrek na dworcu,
Przy jednej ze stacji swej Drogi Krzyżowej.

(Gdzieś w tłumie Judasz liczy pieniądze,
Szymon odwala kolejną część nadgodzin
A Weronika z chustką utknęła w korku)

Pociąg na Golgotę się nie spóźnił.
Znów umrze, grzechem zabity,
By trzeciego dnia powstać żywy.

I co teraz ?
Zwiększyli mi etat, łobuzy;
Tylko nasze ślady będą się mijać.

Potykając się o twarze przechodniów,
Daremnie będę szukał Twej buzi,
Psując sobie wzrok, niepotrzebnie.

Może użyję wpływów i spytam listonosza ?
O tam, mieszka owe enigmatyczne dziewczę –
Tak zapewne mi powie.

I co wtedy ?
Napiszę list nasiąknięty uczuciami,
Włożę do butelki a może poślę gołąbkiem.

I otworzysz list, zapieczętowany pocałunkiem.
Aha... park, ulica i to speszone spojrzenie –
Wszystko sobie przypomnisz.

Zapewne się uśmiechniesz;
Z zażenowania ? A może z sympatią ?
Dowiem się, gdy wyjdę z cienia.