Cóż szarość jesieni przywrócić nam może
pomarszczony dywan zamglony horyzont
kiedy my niezłomni biegniemy jak kiedyś
zasłuchani w wiatru koncerty w leszczynie

Podążamy za nim niczym klucz żurawi
gdzie koloryt liści w palecie dojrzewa
gdzie nam dała młodość koszyk pełen marzeń
gdzie nam wierzyć w cuda pozwala nadzieja

Gdy tak wędrujemy z piersią pełną wiary
po tej polnej dróżce usłanej barwami
szarość się zamienia w dotykanie nieba
na łące jesiennej w woli przemijania

Nawet złota luna westchnienie poety
świeci coraz mocniej przy zgarbionej brzozie
a na czubku suszki łza w rosie skąpana
mgielny powiew chwili z rana celebruje

Roztańczone korony
wirowały na wzgórzu
błękit nieba się zlewał
-z ich stanem

Jedna cała w purpurze
inna w pąsy jak róże
listki trzeciej pochwycił
-korowód

Barwny lekki namiętny [...]

W te dni brązowo -bursztynowe
Korony drzew w ochrę ubrane
Płyną niczym łajby na wietrze
Ich sternikiem jest sam październik
Słońce jest już coraz cięższe
Na miedzy przystani- szary kłębek
Palona sjena pląsa sobie z listkami
Owoce kaliny całe pąsem oblane
W wysmukłym bukowym gaju
Tycjan ziemi suche noski rozdaje
A ja chodzę i chodzę i stąpam
Po amarantowym dywanie
W zaczarowanym ogrodzie
Zamieniając kadry w krajobrazy
Klatką w obiektywie po klatce

Jeszcze słychać w porze równonocy
przesycone chwile barwą wzruszeń
odbijające głosem echa-hen daleko-
dobro -które zło próbuje równo ważyć

A już chowa Natura Matka
złotą tarczę tęsknot letnich pragnień
przed zachodem słońca
który jest przecież coraz bliżej

Odmierzając równe sekundy [...]

Krętymi dróżkami
życie nas prowadzi
nie zawsze jest lekko
często jest pod górę

W zamian zawsze życie
daruje nam wybór
doświadczeń też przy tym
wcale nie żałując

Nadzieję odbiera
kiedy wiary nie masz
piszesz los swój synku
pospołu z kowalem

Nie uciekaj synku
los ci przecież sprzyja
weź życie pod rękę
w wędrówce na przełaj

Nie będziesz miał jutra
gdy zgubiłeś wczoraj
pamięć skarbem wielkim
pamięć to podpora

Nie będziesz miał jutra
gdy nie masz korzeni
ziarenko samotnik
nie wyda ci plonów

Nie będzie też jutra
na ziemi jałowej
jutro to jest przyszłość
błędy - doświadczenie

Za ruczajem widzę przystań
u stóp leśnych wzgórzy
nienazwaną przeszłość -obcą
kapliczki wśród ruin

Wędrującą -niczym cień mój
po glinianej drodze
kłaniający się w pas boskiej
zapłakanej doli

Kiedy cień mój patrzy w przyszłość
widzi bal -korowód
malachity w rytmie walca
tańczące w zieleni

Nad sklepieniem lazur nieba
utkany z nadziei
babie lato - białą przędzę
rozwieszoną w polu

Niebo w srebrnej ciszy
nad światłem w zachwycie
słoneczne promienie skrywało

Pod chmurką w bezruchu
gdzie wschód budzi spokój
gdzie obłok wędruje w nieznane

Świerszcze jeszcze spały
wtulone w smyczka odgłos
co echem przygrywał brzaskowi

Wrzosy przystrajały horyzont odległy
daleki jak bezkres- słomkowy

Nikt nie budził ciszy-uśpionej oddechem
ulewy co przeszła nad ranem
w sierpniowym zapachu unosił się spokój
opadał jak mgła- mleczny powiew

Skroplone powietrze osłaniało wąwóz
grona jarzębiny -korale kaliny -skrzyp blady
cenniejsze od skarbu -radosne muśnięciem
słoneczka co budzi poranek

Łzy brata Wawrzyńca
spadną z nieboskłonu
oświetlą nam ciemność
spełnią też życzenia

Krwawy księżyc krąży
po sierpniowym niebie
na buku czas tęskni
o tym co minęło

Jesień puka głośno [...]

Kalina czerwienią maluje pejzaże
dorodne paciorki wąwóz oplatają
na skoszonym polu słoneczko przygrzewa
jesień zerka z boku na próg lata w niebie

Niebo jeszcze wodzi lazurem horyzont
perseidy w mroku wąwóz oświetliły
i Tobie się przyszło urodzić dziecino
w porze zbioru plonu w czas letniej przemiany

Pod strzechą przy dębie w kołysce ze słomy [...]

Nie wiemy czy chwila została nam jeszcze
czy sekund tysiące- godzina
one niczym skały zawsze stoją w miejscu
to my odchodzimy-w nieznane

Nadzieja nas niesie na skrzydłach miłości
dając nam na drogę klucz z wiary
przy której czas czeka -jedyny zwycięsca
przy której wygraną jest chwila