Świat w listopadowym zmierzchu jak z niepokojących baśni o obrazach Wojtkiewicza: szczątki zdziczałego sadu, zarośniętego parku, solidny, dobrze zachowany domek – pałacyk z czerwonej cegły.
Z ozdobną werandą i drewnianymi okiennicami. Poniechane, obumarłe przed laty starania ludzkie.
Cisza i samotność. O tej porze roku nawet ptaków nie słychać, no nie zupełnie… gdzieś dzięcioł zawzięcie wali dziobem w chore drzewa.
W pobliżu zdumiewający tutaj, okazały, pawilon. Ale straszliwie okaleczony.
Okna i drzwi wyrwane z futrynami. Dom – jak ślepiec, którego obito i porzucono na skraju drogi.