potania

Po-żal się
Boże.

Siema, a jeśli powiem Ci, że jutro mnie nie będzie?
Nie, nie odejdę... po prostu umrę, nic więcej.
Czy zrobię to w swoim stylu?
Nie wiem. Chyba wybiorę ciszę, kartkę zostawię pustą.

Wiem to dziwne - tak mówić o tym teraz,
Ale w zasadzie to nie mam się z kim żegnać...
Te kilka zdjęć zostawię CI na ścianie:
Tak, spokojnie możesz ściągnąć, nie patrzeć na nie.
Inne rzeczy? Nie są ważne - weź,
tylko uważaj na Dostojewskiego - trochę sypie się.
Aaa i uważaj, bo z szaf wciąż wypada "dziękuję":
Nie, nie wkładaj do trumny,
Tam nie muszą całować mnie w dupę.

Te cztery ściany, nie znają mnie wcale,
Może wylałam tylko trochę gniewu i jadu na nie.
Tylko te chodniki znają kształt mojej stopy,
ale to nie ważne, przecież nie będę chodzić po nich (już)...

Gdy spotkasz moją motywację, gdzieś na dole
zapytaj: jak długo zamierza stać w miejscu?
Gdy spotkasz moje ideały po drodze,
zapytaj: jak im nie wstyd, że były w tym miejscu?
I gdy spotkasz kogokolwiek na drodze
to pozdrów ode mnie serdecznie, naprawdę!
Nigdy nie życzyłam źle, nawet gdy
mówiłam prosto w twarz - prawdę!

Zapomnij moje żale,
dziś wlewam je do szklanki
wypijam jednym haustem
niech świat się zacznie martwić (o siebie sam).

Mierni aktorzy bojący się prawdy -
Albo zbyt delikatni, brak diamentu wśród mas.
Marni aktorzy pokażę Wam fakty,
Krytyka niech zbierze ten pieprzony blask.

Wstałam później niż zwykle
Te kilka minut...
Niebo było inne
Chciałam zostać.

Przy drodze stałam sama, obserwując wschody i zachody słońca,
zbyt odległe, by móc dostrzec piękno ukryte w nich.
Nagraliby film, widząc w tym piękną scenerię,
ja widziałam tylko, co mam w sobie, czyli nic.
Niosłam lekki plecak, doświadczenie upchałam gdzieś w głowie,
na barkach pozostał tylko ciężar dawnych dni.
Prześwietlone zdjęcia ze zniszczonych klisz -
to cała opowieść, wyrwana z kilku hermetycznych chwil.