Można było tyle naprawić,
można było tyle powiedzieć.
Chociaż myśli chodzą po najgorszych drogach.Wciąż tęsknota zabij.
Powrotu do normalności nie ma.
Tracimy siły,ale coś na pewno zyskamy.
Możesz odchodzić i wracać.
Brać ciężar tylko na siebie,możesz mówić,że kłamie- na pewno gdzieś prawdę znajdziesz.
Nigdy nie będę kazał ci na mnie czekać i tak zawsze będę do ciebie wracać
Masz coś do powiedzenia mów teraz,
ale wiedz,że możesz w milczeniu pozostać.
Dotknij raz ostatni moją dłoń a zobaczysz dlaczego w smutku się pogrążam.
Jeśli chcesz możemy razem uciec a niech nas nie znajdą ci a jeżeli otoczymy się sobą,zostawiając Świat, na pewno staniemy się dla siebie podporą na gorszy czas.

Smutek ją ogarnął i nadzieja umarła i sen z powiek zdjęty. Pozostały jedynie głuche dźwięki ścian. Na papierze zapisane kilka wersów. Żal serce ściska, a kochać jej nie miał kto. Samotność ją niszczyła a Świat pogłębiał rozpacz.

Ręce swoje bezbronne rozłożysz.
Łzy z twoich czu popłyną
I włosy rozpuścisz , wrażliwość swoją ukażesz. Spojrzysz na mnie z nadzieją, cicho moje imię wyszeptasz a ja z przykrością odpowiem, że znów cię zawiodłem.

Za wszystkie popełnione błędy,
Za to,że tak boli serce,
i za to,że gdy odszedłeś zostały tylko łzy i puste spojrzenie na Świat.
Za to,że nigdy nie miałeś czasu wypić ze mną kawy,
Za każdy samotny poranek,
Za wszystkie raniące słowa.
Za wszystkie kwiaty,przetańczone noce.
Nawet gdy odszedłeś podziękować muszę.
Dobrej drogi!

Robiło się ciemno,
lecz nie położyłam się spać,
nie potrafiłam.
Napiłam się wina
i myślałam czy cię zauroczyłam.
Lecz nie o to mi chodziło
Nie twoje zauroczenie dla mnie ważne było lecz twoja miłość.
Zabrałam już serce twoje?
Myślałam jeszcze wtedy ,że dam rade bez ciebie , a dziś ,a dziś.......

Zabrakło mi słów,
zabrakło mi oddechu.
Mam tylko zmęczone dłonie.
Zabrakło mi normalności.
Stoi ktoś za mną w ciemnym kapturze,postać w czerni.
Opętała mnie-zabiera wszystko.
Atakuje i zostaje z dziurą w duszy,która krwawi powodując ból i cierpienie.
Ogranicza moją wrażliwość,szarga wytrwałość.
Rzuca na mnie ciężar,którego nie mogę udźwignąć,ciężko opisać słowami te stany.
Jest to za mną nie ważne czy pada czy wieje.
Boje się tego każdego dnia.
Boję się,że znów uderzy tak,że nie zdołam się więcej podnieść.

Chciałabym znów się urodzić i mieć czystą kartę.Bo rodząc się jeszcze nie wiesz ile razy będziesz musiał się pożegnać i powiedzieć to obłudne do widzenia.
Nieświadomy jeszcze niczego nie wiesz ile razy stracisz to na czym ci zależy.
Ile jeszcze dylematów,prób i tych wicznych rozterek.
Przed tobą jeszcze tyle błędów i niepowodzeń,a doświatczenie nadejdzie z czasem -zawsze jako ostatnie .
Nie wiesz ile razy jeszcze się zawiedziesz i poznasz jeszcze tylu nieuczciwych i fałszywych.Zakręt za zakrętem i pod górę-wtedy będzię ciężej.Jedno jest pewne swoją drogę zawsze będziesz orał sam

Siedziała nad brzegiem jeziora ,był jeszcze wczesny ranek.Kiedy jeszcze unosiła się mgła zimna woda delikatnie ciągnęła jej sukienkę .Siedząc tak jak ten anioł z dłoni do dłoni przesypywała piach.A czy była aniołem?Musiała być bo gdy na nią patrzył ukazywało mu się niebo.

Powiał chłód
a zimny śnieg daje tyle radości.
Zamykam okno a może niepotrzebnie,
może nastał czas na orzeźwienie siebie I swojej zbłąkanej duszy .
Może ten zimny powiew wiatru zmieni wszytko?
A jeżeli to w nim jest nowa ścieżka uszykowana dla mnie ,mimo to muszę wsłuchać się w cisze zanurzoną w bieli.Opruszki śniegu do mojego serca sypią,a ja już w pełni odrodzona pozostaję przy tym oknie jeszcze trochę

A kiedy zgasną już wszystkie lampiony,przyjdę do ciebie jak ten anioł.Wyszeptam cicho twoje imię, porywając cię do tańca.Poruszę niebo i Ziemie ,a nich i piekło nas usłyszy.Będę szukał cię w otchłani .Wołał ciebie głośniej,tworząc atmosferę miedzy nami.Wspominając wciąż odległe już czasy ,będę tęsknił,myśląc nocami pod gwiazdami.