Stań, zachwyć się
i równy złap oddech.
Stań, rozejrzyj się
i zaproś do serca uśmiech.

Stań, nie ważne dokąd biegniesz,
znajdź czas poczekać na szczęście.
Stań, nie myśl, o tym, co wiesz,
nie martw się tym, co będzie.

Stań, wbrew odgrywanej roli,
sam oceń, co, ile jest warte.
Stań i dopiero wtedy rusz powoli,
tym, czego naprawdę pragniesz, zapełnij swoją kartę.

Sen budzi mnie do życia,
w którym jestem naprawdę szczęśliwa,
tu bez maski wychodzę z ukrycia,
nie gnoją, choć ludzka jakość wadliwa.

Nie są tu zakazane naturalne nawyki.
W chwilach radości słychać gromki śmiech,
przy smutku płacze, krzyki,
a piękno zapiera dech.

Tubylec da wszystko za prawdę.
Jak wszędzie, zwie ją swym Bogiem.
Gdy człowiek z nań czerpał wodę,
uzyskał z nieba ogień.

Płomień zapalił się w sercach,
odmroził ludzkie kończyny,
każdy zalany w rumieńcach,
miłości rozpoczął czyny.

Tu człowiek stał się żywy,
więc błogosław duszo Pana,
że świat ten nieprawdziwy
dał tobie aż do rana.

Łzy-już nawet ich mi zabrakło..
Nie dogonię pragnienia, którego już nawet nie czuję
Nie spełnię marzenia, którego już dawno się wyzbyłam
Zostanę tu i zdechnę jak wcześniejsze pokolenie
Albo ucieknę, łamiąc serca, po promyk nadziei..
Co lepsze? Trudno mi powiedzieć,chyba nic nie jest dobre
Dziecko Boże, a powołane do zła

Nie bądźmy naiwni, tu nikt mnie nienawidzi,
a ponoć po miłość tu przyszłam.
Zaryzykuję i zobaczę, lecz czy stać mnie na to?
Czyż nie wszystko już spłonęło, bym mogła coś jeszcze dać?
W rozpaczy, targana życiem, bez namysłu spaliłam swoją duszę
Nie mam już nawet siebie, nie biegnie już za mną nawet własny cień
Dokądkolwiek bym nie uciekła nic nie pozyskam, bo nie ma już nawet dla kogo.

A co Boże powiesz słudze, który wydał twoje pieniądze?
Czy czeka mnie coś gorszego niż piekło?

Egoista, to człowiek, który zabrał zbyt wiele dla siebie
i nie ma już wolnej ręki, by podać ją, stojącej obok osobie.