Czym jest czas wobec czegoś, na co nie szkoda nam czekać i czym są granice wyobraźni wobec tego, co marzymy przeżyć?

Wszystko wyśniłam. Na jawie słońce grzało równie mocno a pociągowa klimatyzacja starała się schłodzić entuzjazm. A ci wszyscy ludzie byli jakby mniej szczęśliwi ode mnie. Może nigdy nie ośmielili się zapomnieć, może wstyd opanował ich najgłębsze pragnienia. A może są aż jedynie samotni. Dlaczego czuję na sobie zażenowane spojrzenie z naprzeciwka? Przecież tylko poprawiam makijaż. Przepraszam, że nie przeproszę. Jestem zakochana.

Wysiadłam. Inni się wysypali. Cały peron od nich poszarzał. Stałam tak chwilę nim ujrzałam inny niż szary kolor. Był żywy, rumienił się i trochę promieniował. Te barwy są mi ulubione.

Wsiedliśmy do Twojego samochodu. Lśniliśmy a serca nasze [...]

Szczęście imię ma nie jedno
Form uśmiechu też jest w bród
W wierszu będzie takie sedno:
To przyjaciel jest cud-miód!

Niczym As czerwone serce
Mierzyć się z nim nie ma jak
I przystojny jest też wielce
I zabawny, trafia w smak

Łeb jak sklep, jak supermarket!
Głupi nie jest, przyznać muszę
Rady jego sporo warte
Złoży mnie kiedy się skruszę

Wady też ma, o tym nie chce
Może później albo wcale
To pamiątka w jego ręce
Kierowana, po cóż żale

Losie, błagam, nie kładź kłód
Czasie, weź na korzyść służ
Byśmy trwali w tym bez przeszkód
Dzięki więzi naszych dusz

Waży jakoby
swoje i drugie tyle
ze słowem w parze
jak czynem

Trudność
idzie za brakiem
jak udźwignąć
zbudzone sumienie

Ciąg
w dół
znów prawo
analogia

Czyste dłonie
na plugawych komórkach
ciało przyjmie
dwie skazy

Rozmyty wyraz
achromatycznych tęczówek
i wartość wszystkiego
mdła równie

Wszystko nonsens
największy
chyba
przepraszam

Jakiś cień
pałęta mi się
po wnętrzu

A Księżyc śpi
jak zawsze
zostawił ciszę
na linii

Echem jedynie
w złych snach
urywa mi się
ona

Jego sekretarka