Dźwiękiem słów dodajesz sił,
abym zapomniał co ten świat mi uczynił.

Chłodem dłoni odbierasz żale,
ramieniem wyciągasz mnie, bym nie trwał w dole.

Bez Twych oczu jestem dla siebie obcą osobą,
wieczór po wieczorze, z tą głębią spojrzenia, śnisz mi się nocą.

Głosem swym piszesz nuty do mych myśli,
poczekaj, znów chcę nucić, a dłoń coś kreśli.

Swą obecnością rysujesz mi nowe horyzonty,
a anielskim dotykiem głębisz ocean, piękny, przejrzysty.

To, czym mnie otaczasz powala góry,
to, że mam Ciebie, dawnych marzeń obala mury.

Nawet nie wyobrażasz sobie kochanie,
jak me serce wrze. gdy słysze Twoje cudowne wzdychanie.

Zawsze w myślach o Tobie, przewinie się wątków tak wiele,
ale cudownym momentem jest ten, kiedy dociera do mnie...
...że mam Ciebie.

Pozwól, że przejdę obojętnie
bo w tym, już nie widzę niczego, co było mi cenne.

Czasy dawno minione,
pewnie zostaną na pewien czas jeszcze w mojej głowie.

Nowe możliwości stają otworem,
moje następne czyny będą szczęścia tworem.

Twarze wyryte, jak na ścianie,
w pamięci zostawiły ślady nieścieralne.

To co kiedyś miało miejsce,
teraz już nie warto myśleć o tamtej klęsce.

Mimo, że czasy to szczęśliwe były,
teraz już na wartości wiele straciły.

Choć radości niesamowitej dostarczyly,
ja już z tą żenadą walczyć nie mam siły...

Miliony słów tak potrzebnych, choć nie wypowiedzianych,
falami zalewają moje cztery ściany.

Lichy żywot w ostatnim bastionie szczęścia,
uwięziony gdzieś w czasie, o którym nie mam pojęcia.

Mając wieczność w dloniach,
poznałem smak nie potrzebnego mi szczęścia.

Nie mając nic, oddam wszystko,
by znów ruszyć z miejsca.

Samotny raj i pełna, szara rzeczywistość.
Wybór prosty, choć przy tym skomplikowany.

Tysiące możliwości w tym wspaniałym świecie,
i miliony wspomnień z tego starego.

W tej szarości jedna potrzeba,
by stała przy mnie ta jedyna.

We dwoje, ziemskie cudy tworzyć,
nierealne rzeczywistym znów czynić.

Kochać i znów być kochanym.
Innego raju tu nie ma.

Zakrętami losu,
koleinami życia,
rozwidleniami uczuć,
wciąż szukasz spełnienia.

Popełniając błedy,
nabywasz wiedzy.
Z drogowskazów pomocą,
podejmujesz decyzje.

Dostając szansę,
powtórnej szansy,
zaryzykujesz to,
czego sie dorobiłeś?

Otrzymując możliwość,
zrobienia wszystkiego,
tak jak tego byś chciał,
pójdziesz za ciosem?

Śniąc do tej pory,
w czerni i bieli,
teraz widziałbyś wszystko
różowym okularem.

Świadomym wzrokiem,
dostrzegłbyś pozytwne
aspekty każdego negatywu.

Twoje sny,
przybrałyby inne kszałty.
Rutynę zastąpiłaby odmienność,
może podobna, choć w różu otulona.

Czy jest tak, jak mówią Ci,
co rzucają słowami tu i tam?
Czy lepiej żałować,
że nie zrobiło się niczego,
choć można było?

Jedną myślą, jednym zdaniem,
możesz zmienić podziurawiony mur.
w gładką, uczuć ścianę.

Bądź klucznikiem
cudzego serca,
otwórz bramy
stajni rumaków.

Galopem zmienią kamień
w płynne uczucie,

Wystarczy tylko,
ten jeden gest i jedno zdanie,
a odmienisz czasy minione
w to, co dopiero nastanie.