Wiersze — PlESCHOPATA

Wiersz oziębły
biały
co ciało moje wypycha poza nawias ramion
a duszę bierze w ramy.

I przyjdzie mi kiedyś podpalić most
na którym ja sam będę stał
i pojmę ja wtedy w lot
życie sprzed oczu
w dłoń
i po kieszonkach pochowam
i przejdę się ja wtedy po wodzie
święcie zniecierpliwiony
i pójdę ja wtedy na dno
kamień po kamieniu -
różańca w kieszeni -
z mową milczenia.

Piję przed
palę po
pośrodku kobieta
niczym
most.

Suko,
rozłóż nogi
na czynniki pierwsze
każde załamanie
każdy mięsień
żyłka do przemocy
stłuczoną kostkę okładam lodem z całego serca.

Zedrzyj
byle cicho
ze mnie
kaganiec

stul pysk
pocałuj
przytul
pocałuj
i tak wiele razy

suko
masz zielone światło
ale nie miej nadziei.

Dopadł twojej czary goryczy
i chłepce
szczeniak -
jak stary wyjadacz

a ja oblizuję szyjki
flaszek
po barach
po twoich wargach

nie byłem dla ciebie
wystarczająco
dobry
suko

kiedyś cię
zarżnę
rozkawałkuję
i zjem.

Do nogi
do ra­ny przyłóż
słyszysz
suko
czy położyłaś już uszy po sobie
spać?

Pamiętasz
mie­szka­liśmy w jed­nej klatce
ty w sercu
ja w żeb­rach kaloryfera.

Wszedłbym w ciebie
jak noc w noc

wszedłbym w ciebie
jak pa­lec Boży w czarną dziurę

wszedłbym w ciebie
jak w załama­nie po­go­dy

wszedłbym w ciebie
jak w tęczę w łuk wy­giętą [...]