Młoda wiosna
jeszcze zielona w te klocki
nie robi nadziei

za to mam marzenie (ściętej głowy)
rozkwitnąć
w ust twoich wazonie.

Poeta
śmieciarz
słowa na wietrze zbiera

na czarną godzinę
butelkowa
zieleń.

Śnieg
wtulił się w ziemię
nie chce puścić

wiosna
ma okres próbny
odśnieża białe wiersze

gdzieniegdzie
przebija się ułudka
błękitna krew.

Miłość
moja piękna
to, co znamy tylko z opowieści

spójrz w lustro wody
Słońce i narcyz
mają się ku sobie

miłość
moja miła
żyje chwilą

narcyz wnet przekwitnie
a Słońce
znajdziesz ją skaczącą z kwiatka na kwiatek wiśni

miłość
Amor zdziwiony
unosi łuk brwiowy.

Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

Bocian wczoraj mi przyniósł
ołówek całkiem nowy
zrazu jąłem go oglądać
czy do braci podobny

ledwom jego szarą główkę
do papieru przyłożył
pierwsze jego słowo
kocham.

Księżyc
wierzysz w siebie?

Twojemu wewnętrznemu pięknu
jest do twarzy w żabocie z tulipanów.

Księżyc
wierzysz we mnie?

Marzę
więc jestem

motylem
przycupnąć na twojej szyi.

Księżyc
wierzysz w wiersze?

Tęsknię.

Księżyc
spójrz
kochanie

wiosna
zbliża się
nieśmiało

na śniegu
zostawia
ślady

maleńkich
stópek
ptasich.

Jeśli księżyc jest tarczą
a drzewa wskazówkami
to depczę im po piętach

idę spać gdzie bebechy pepeszy
idę spać gdzie zrzuty jeleni
idę spać, gdzie krasnoludki zjadają złote zęby na purchawkach
idę spać gdzie obrazków plamistych wystawa

by w końcu zwinąć się w kłębek w nogach dębu i mchu
w swoistym trójkącie
albo w grobie.

Zeszłej nocy zanosiłem modlitwy do Boga
żeby tylko być bliżej ciebie
żeby tylko cię spotkać
ale choć pukałem dwa razy, nikt mi nie otworzył

potem przechodziłem niezliczoną ilość razy
od języka do języka
po ognistym moście
mojej wyobraźni

wiesz, Księżyc
pozostając w twoim cieniu
uśmiecham się na wspomnienie Piekła
Piekło jest słoneczne

jak te cząstki pomarańczowe
co lądują na moich wargach niczym zbawienne anioły
muskam je, całuję, przygryzam, dotykam
pomarańczowe półksiężyce.

Czasem
kiedy wchodzę w nią
płacze

czasem
przerażona
pyta kto tam

a czasem
rozkłada uda
jak parasole.

Co robisz, Księżyc
przymierzasz przedwiosenną sukienkę

utkaną z dymu
z kominów

w marcu jak w garncu
odgrzewam wiersze

poezja jest jeszcze w lesie
budzi się.

Kim jesteś słowo na wietrze
co patrzysz na wszystko z góry
ale raczej z pozycji strzygi
a nie z pozycji kogoś, kto udaje anioła

kim jesteś samotny wilku
wybryku natury
strachu na wróble
o gołębim sercu

kim jesteś tresowany lwie
co skaczesz
w płonące obręcze motyli
i ciem

kim jesteś
psie
iskający się
w świetle księżyca?!

Na wietrze
być piórem tak lekkim
co niesie ze sobą
orszak babich lat złożonych z samych tylko miodowych miesięcy

sadzić słowa
nie dające znaku życia
jakby oderwane od rzeczywistości
nigdy nie cierpiały.

Ty masz swój świat
ja mam swój świat
ścieramy się
aż gwiazdy lecą.