Gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
pewnie ujrzałbym niejedną

piegowatą
a każdy pieg na jej onyksowej twarzy
mieni się gwiazdą

z końskim ogonem
patronkę zakatowanych koni
co poszły do nieba Pegazami

tęczą
przepasaną
tańczącą z wiatrakami

gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
ale nie chcę.

Człowiek znosi w życiu wiele cierpień
do szuflady

ja zawsze odkładałem
na później

na wiersze
na poezję

w mojej szufladzie między wierszami leży zeszłoroczny śnieg
i skradzione pocałunki.

Księżyc
za parawanem z mgły
na prześcieradle w gwiazdy
nie śpisz ty

i moje oczy nie chcą się zamknąć
czekają na światło
aż między niebem a ziemią
zaiskrzy.

Mam zwierzę na sumieniu
sumienie gryzie mnie niemiłosiernie
dobre sumienie

mam zwierzę na sumieniu
zwierzę nie odgryza się
łasi się.

Księżyc
co robisz
odpisz

czy gwiazdy
tam na niebie
udają ciemne

bo kobietom
tu na Ziemi
zdarza się udawać święte.

Niechbym ja naprzód wypuścił wiersze z szuflady
galopujące centaury moich pragnień
wszystkie one noszą twoje imię w dłoniach schowane jak płonącą zapałkę przed wiatrem

niechbym ja najpierw wskazał ci drogę
odmalował obraz sprzed moich oczu nagi bez ram i bez powiek
między niebem a ziemią tańczą liście - ptasie kuzynki
niech cię prowadzą.

Dzień za dniem
w kolejce do ciebie

Mona Lisa
obrócona twarzą do ściany

marzenia senne
poszły spać.

Zapadła zima
biała noc

spadająca gwiazda
śnieżynką

Księżyc
wtopiła się w krajobraz

piszę tęsknotę
brak i słowa.

Serce
dokąd tak biegniesz
na Księżyc

serce
a potem leży ci na sercu
blond włos.

Księżyc, co robisz
zmarzną ci palce

na skutym lodem jeziorze
rysujesz nenufary i rzęsy wodne

Księżyc, co robisz
zmarznie ci buzia

w ogrodzie ściętym mrozem
całujesz róże po głowach

a ja
tu usycham

z zaparowanej szyby
zlizuję twoje imię.

W moim marzeniu
nie ma kartek papieru
nie ma wierszy
nic nas nie dzieli

w moim marzeniu
nie szukam niczego
mam wszystko pod ręką
twoją twarz

owijam sobie twoje włosy wokół palca
twoja kość policzkowa łasi się o grzbiet mojej dłoni
przy dołeczku
umieram z miłości.

Księżyc i ja
spędzamy razem czas

białe noce
i czarne barany

w zagrodzie z ramion gwiazd
i naszych.

Wiersze
to zawsze są tylko resztki
okruchy ze stołu, przy którym żywię się miłością

policzki mam wypchane kiełkującym ziarnem
złote góry milczenia sięgają po firmament
ślinka cieknie wodospadem

Księżyc
mój ty bochnie chleba najodświętniejszy
przecież tobą z nikim bym się nie podzielił!

Nie wiem, co padło pierwsze
gwiazda
czy kamienie
ale potem było słowo.

Biorę płatek róży
leżący na śniegu
biorę, ale tylko pod uwagę
niech leżą razem

leżą razem
znaczy, że miłość.