Myśli — PlESCHOPATA

Dojrzałem ja raz na ambonie myśliciela; odławiał lisy na wędkę.

I wszedłem ja drugi raz do rzeki tej samej; i z miejsca odczułem pogardę, że znów dała się nabrać w dłonie moje i w usta moje zakłamane.

Rzucałem ja słowa na wiatr - bomby. I legła w gruzach na trawie - pomnik natury ludzkiej.

Wszedłem ja raz lubieżnie w rzekę na oczach Echo; i Echo zapłakała i rzeka gwałtownie wezbrała.

Rzucałem ja słowa na wiatr; i wytrącały one owoce miłości - niedojrzałe jeszcze, ledwo wstydem zarumienione - z gałęzi jej dłoni; i pękały owoce miłości z każdym uderzeniem serca o ziemię; i pękałem ze śmiechu.

Przyłapałem ja raz Echo buszującą w paprociach; spłoszona zwróciła głowę w moją stronę i wzrok swój czarny, sarni, śmiertelnie poważny wbiła w żółć oczu moich - piasków ruchomych.
- Znalazłam kwiat - wyszeptała i w mgnieniu oka mego przepadła.

Wejść drugi raz do rzeki tej samej; utopić się w niej, dogłębnie ją zranić.

Rzucałem ja słowa na wiatr jak co dzień; wiłem ja zdania przepięknej urody i rzucałem je na wodę; zostawiałem ja znaki na niebie i na ziemi namazane, i odpowiedziała! I wtedy staliśmy się po raz pierwszy, i raz na zawsze: Echo ona i ja Narcyz.

Rzucałem ja słowami ostrymi jak noże; i miotałem ja pioruny spojrzeń groźne. I przecinały słowa wiatrem mroźnym jej policzków krajobraz księżycowy; i biczowały spojrzeń gromy jej ramiona rozgwieżdżone.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki; zmącić jej spokój wewnętrzny, obdarzyć turkusem nadziei, dać rybią łuskę, syrenie śpiewy; po czym odejść w milczeniu.

Tak naprawdę wcale się nie znamy; mijamy się tylko w wyobraźni.