Myśli — PlESCHOPATA

Wieczne odpoczywanie zaczyna się od opowiadania sobie bajek; umrzeć we śnie; w fantazji; podczas bajki; i nie żyć długo i szczęśliwie.

Pogoda, jakaś ty swawolna! Drzewa ściągają z siebie swetry i rozrzucają po ziemi; winorośl rozpięta; guziki winogron dyndają na wietrze.

Astrologiczna jesień. Chyba w nocy z nieba spadły; kobaltowe gwiazdy; po ogródku się rozpierzchły; astry.

Fantazjowanie pozwala wyprowadzić myśli w pole; i zaraz poczynają skakać z kwiatka na kwiatek; i tylem je widział.

Noc; niby nic, tylko te wonne opary, leniwe cienie i świerszczyki dźwięków, a powieki robią się ciężkie; zasnąłbym w hamaku, a nie w sieci.

Pogoda, jakaś ty piękna; goła pod jasno niebieskim, przeświecającym niebem. Pogoda, jakie ty policzki masz pełne darów jesieni. Pogoda, jakaś ty strojna w girlandy i grzebienie. Pogoda, jakaś ty dobra; wierzby płaczące śmieją się do ciebie. Pogoda, jakaś ty piękna, aż wstyd mi przechadzać się z tobą pod rękę.

Leżę w trawie; wokół bracia mniejsi ochoczo grzechoczą grzechotkami; podglądam jesień; co pod zgniłozielonym, trzeszczącym w słońcu płaszczem ma piersi; jedne małe i twarde jak orzechy; przygryzam je; inne jak dynie; ociężale kołyszą się; bim bam bom! Żywa trumna; cóż za wdzięczny wynalazek; uczcić to należy salwą gromkiego śmiechu!

Jesień; pora sprzątania między wierszami; drzewa obsadzone w głównych rolach gwiazdorzą; zrzucają szaty, jabłka, berła i korony; pora zabierać się do dzieła; jesień sama się nie pozbiera.

Serce Echo pękło na moich oczach. Nie uroniłem ani odłamka łzy! Ja Narcyz.

Znałem ja kiedyś Jąkałę; Jąkała cuda wyczyniała; na przykład ściągała Jąkała Jezusa z krzyża, zabierała Jąkała Jezusa nad wodę i mówiła Jąkała do Jezusa: idź. I Jezus szedł. A potem Jąkała znów Jezusa na krzyżu znajdowała. Jąkała powtarzała: tych, którzy nie znają litości, wiele omija.