Rzeki, cicha woda, wasze imiona nic mi nie mówią; upić się i zamoczyć.

Bóg da człowiekowi palec; to człowiek weźmie się za poezję!

Nie wyrzucaj wszystkiego z siebie, bo zostaną ci tylko śmieci.

Nie trzeba wcale zabiegać, żeby być samotnym, wystarczy odstawać.

Piec serca roznieca się od byle dmuchnięcia; piekielna machina.

Czego żałuję w życiu; tego, że czekając na wenę, nie zdobywałem wiedzy. Jedyne, co daje wena, to przygotowanie, jak rozmawiać ze śmiercią, kiedy ta nadejdzie.

Księżyc, kiedy pojawiasz się na horyzoncie wszystko we mnie rośnie i ugina się pod ciężarem; pożądanie.
Księżyc, a więc teraz każesz mi spadać; teraz, kiedym dopełzł do ciebie na wzór robaka; teraz, kiedym białomelonową pierś twoją począł zajadać?! Księżyc, pozwól mi choć na odchodne nos mój Pinokia w twoich feromonach; w wilgoci nocy umoczyć; wiersz mój ostatni; ostatni mój list otwarty(...)

Głowa mi pęka. Wpierw zderzenie na krętej ścieżce z zachodzącym słońcem; promieniujące od oczu ku tyłowi głowy ciepło karmazynowe - zapowiedź cichej nocy, zwiastun milczącej nocy. Księżyc nie przemówiła do mnie ludzkim głosem, Księżyc nie przemówiła do mnie Księżycowym głosem; Księżyc stawia mi czoła; a Księżyc ma czoło z kamienia - mur kosmiczny.