Babie lato; babia jesień. Kobiety; polne kwiaty; co potem, krwią i łzami płatki sukien zabarwiają. Kobiety; matki ziemi.

Lato, na pożegnanie wręczyć ja ci chciałem bukiet malin; grzybów suszonych kolię; bombonierkę pomidorów i jabłek; ale zjadłem.

W maliniaku i tak najpyszniejszy jest pomidor koktajlowy wpuszczony w maliny.

Wieczne odpoczywanie zaczyna się od opowiadania sobie bajek; umrzeć we śnie; w fantazji; podczas bajki; i nie żyć długo i szczęśliwie.

Pogoda, jakaś ty swawolna! Drzewa ściągają z siebie swetry i rozrzucają po ziemi; winorośl rozpięta; guziki winogron dyndają na wietrze.

Astrologiczna jesień. Chyba w nocy z nieba spadły; kobaltowe gwiazdy; po ogródku się rozpierzchły; astry.

Fantazjowanie pozwala wyprowadzić myśli w pole; i zaraz poczynają skakać z kwiatka na kwiatek; i tylem je widział.

Noc; niby nic, tylko te wonne opary, leniwe cienie i świerszczyki dźwięków, a powieki robią się ciężkie; zasnąłbym w hamaku, a nie w sieci.

Pogoda, jakaś ty piękna; goła pod jasno niebieskim, przeświecającym niebem. Pogoda, jakie ty policzki masz pełne darów jesieni. Pogoda, jakaś ty strojna w girlandy i grzebienie. Pogoda, jakaś ty dobra; wierzby płaczące śmieją się do ciebie. Pogoda, jakaś ty piękna, aż wstyd mi przechadzać się z tobą pod rękę.

Leżę w trawie; wokół bracia mniejsi ochoczo grzechoczą grzechotkami; podglądam jesień; co pod zgniłozielonym, trzeszczącym w słońcu płaszczem ma piersi; jedne małe i twarde jak orzechy; przygryzam je; inne jak dynie; ociężale kołyszą się; bim bam bom! Żywa trumna; cóż za wdzięczny wynalazek; uczcić to należy salwą gromkiego śmiechu!