Samotność; płonny to zryw samotne życie; i tak po śmierci pójdę tam, gdzie wszyscy.

Lisi alarm podniesiony o trzeciej nad ranem; mowa trawa świerszczy, co rajcuje diabła pod skórą; niepokój wiatru objawiający się poruszeniem drzew; westchnienie Księżyc przeczesującej swoje grynszpanowe włosy przesuszone latem i splątane w kłosy.
Przy poezji słowa mogą się schować między wiersze.

W fantazjowaniu odnalazłem ja, co prawda nie święty, ale spokój.

Rzucałem ja słowa na wiatr; bo wiatr to jeden wielki pocztowy ptak; ale ty jesteś z tych, co strzelają do brzemiennych bocianów i gołębic; i padły słowa deszczem; deszcz krwią ciał niebieskich.

Ja dziwak, pajac, komik; co lubię bawić się sam ze sobą; podbijać piłeczkę zwaną poczuciem humoru. Żaden ze mnie samotny gbur, gdy z siebie śmieję się za dwóch!