Myśli — PlESCHOPATA

Piec serca roznieca się od byle dmuchnięcia; piekielna machina.

Czego żałuję w życiu; tego, że czekając na wenę, nie zdobywałem wiedzy. Jedyne, co daje wena, to przygotowanie, jak rozmawiać ze śmiercią, kiedy ta nadejdzie.

Księżyc, kiedy pojawiasz się na horyzoncie wszystko we mnie rośnie i ugina się pod ciężarem; pożądanie.
Księżyc, a więc teraz każesz mi spadać; teraz, kiedym dopełzł do ciebie na wzór robaka; teraz, kiedym białomelonową pierś twoją począł zajadać?! Księżyc, pozwól mi choć na odchodne nos mój Pinokia w twoich feromonach; w wilgoci nocy umoczyć; wiersz mój ostatni; ostatni mój list otwarty(...)

Głowa mi pęka. Wpierw zderzenie na krętej ścieżce z zachodzącym słońcem; promieniujące od oczu ku tyłowi głowy ciepło karmazynowe - zapowiedź cichej nocy, zwiastun milczącej nocy. Księżyc nie przemówiła do mnie ludzkim głosem, Księżyc nie przemówiła do mnie Księżycowym głosem; Księżyc stawia mi czoła; a Księżyc ma czoło z kamienia - mur kosmiczny.

Tęsknota prawdę ci powie. Człowiek pozwoli sobie na chwilę tęsknoty i zaraz się dowie, że wcale nie czuje się jak ryba w wodzie w swoim domu ze szkła.

Kamień spadł mi z serca; poczułem się samotny; schyliłem się ja prędko i podniosłem.

Rzucę ja słowo na wiatr; podryguje wdzięcznie. Umieszczę ja słowo w sieci; dębieje.

Jeśli ona to Księżyc, to ciebie pasuje nazwać Przyziemną; szaropapierową masz cerę; grzywa włosów blond wpadający ni to w żółć, ni to w zieleń; oczu wejrzenie na głębokość szpiku kości; tak samo szaropapierowe dłonie, szorstkie; każdy ubiór odstaje od twojego ciała, jakby twoim przykazaniem było chodzić nago; twoja brzydota wpadająca w moje oko; twoja groteskowość budząca we mnie podziw; moja ciekawość ciebie pierwszym stopniem do piekła trawiącego moje bebechy; mój strach przed tobą rozkosznie drży.