Siódme przykazanie jest nagminnie łamane i to wraz z gałęziami; owoce zdają się być dobrem publicznym.

Tęsknota prawdę ci powie. Człowiek pozwoli sobie na chwilę tęsknoty i zaraz się dowie, że wcale nie czuje się jak ryba w wodzie w swoim domu ze szkła.

Kamień spadł mi z serca; poczułem się samotny; schyliłem się ja prędko i podniosłem.

Naturalnym przyjacielem psa jest ślimak; jedzą z jednej miski.

Rzucę ja słowo na wiatr; podryguje wdzięcznie. Umieszczę ja słowo w sieci; dębieje.

Jeśli ona to Księżyc, to ciebie pasuje nazwać Przyziemną; szaropapierową masz cerę; grzywa włosów blond wpadający ni to w żółć, ni to w zieleń; oczu wejrzenie na głębokość szpiku kości; tak samo szaropapierowe dłonie, szorstkie; każdy ubiór odstaje od twojego ciała, jakby twoim przykazaniem było chodzić nago; twoja brzydota wpadająca w moje oko; twoja groteskowość budząca we mnie podziw; moja ciekawość ciebie pierwszym stopniem do piekła trawiącego moje bebechy; mój strach przed tobą rozkosznie drży.

Księżyc, pamiętam; jak środkiem nocy galopowały do mnie pegazie twoje włosy; jak łasiły się o moją szyję; jak pobudzały do tego, bym się po nich wspinał; Księżyc moja księżniczko z bajki; z końskim ogonem; z anielskim włosiem; z ogonem gwiazdy!
Bywałaś też Księżyc supernowa; supernowoczesna; łączyłaś się ze mną przez Internet.
Dziś, jakbym oczu nie wytężał, myśli nie naciągał i serca nie nadymał; to Księżyc w zasięgu już nie mam. Zlustrowałem ja za to wnikliwie niebo; i dowiedziałem się ja tego, że każda gwiazda ma duszę na każdym ramieniu.

Księżyc, co mi pozostało po tobie?! Biustonosz niczym motyl przysiadł na krawędzi komody; bez piersi, bez serca.

Ksieżyc, co robisz? Księżyc, śpisz? Ja na twoim miejscu pewnie śniłbym o baonie kukurydzianych żołnierzyków; a każdy z nich maszeruje w miejscu; a każdy z nich w zielonym mundurku z długim rękawem; a każdy z nich szczerzy ząbki żółtawe.