Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

Zeszłej nocy zanosiłem modlitwy do Boga
żeby tylko być bliżej ciebie
żeby tylko cię spotkać
ale choć pukałem dwa razy, nikt mi nie otworzył

potem przechodziłem niezliczoną ilość razy
od języka do języka
po ognistym moście
mojej wyobraźni

wiesz, Księżyc
pozostając w twoim cieniu
uśmiecham się na wspomnienie Piekła
Piekło jest słoneczne

jak te cząstki pomarańczowe
co lądują na moich wargach niczym zbawienne anioły
muskam je, całuję, przygryzam, dotykam
pomarańczowe półksiężyce.

Czasem
kiedy wchodzę w nią
płacze

czasem
przerażona
pyta kto tam

a czasem
rozkłada uda
jak parasole.

Kim jesteś słowo na wietrze
co patrzysz na wszystko z góry
ale raczej z pozycji strzygi
a nie z pozycji kogoś, kto udaje anioła

kim jesteś samotny wilku
wybryku natury
strachu na wróble
o gołębim sercu

kim jesteś tresowany lwie
co skaczesz
w płonące obręcze motyli
i ciem

kim jesteś
psie
iskający się
w świetle księżyca?!

Ty masz swój świat
ja mam swój świat
ścieramy się
aż gwiazdy lecą.

Miłość wisi w powietrzu
wyciągnij rękę
czujesz
tarcie
czas o przestrzeń.

Moja miłość jest ślepa
wstydzi się tego

moja miłość jest bezpodstawna
waha się

moja miłość wzięła się z powietrza
nie mogę oddychać

widziałem cię wczoraj
paradowałaś ze Słońcem na nieboskłonie

feeria barw
a z drugiej strony

szary człowiek
tracił nadzieję.

Ja ćma
ty Księżyc
puszczam do ciebie oko
szamotanina rzęs

ja ryba
ty woda
nucisz mi
syreni śpiew.

Cały dzień marzę o wieczorze
by wieczorem marzyć o tobie

by wyszukać między słowami
słowo najbardziej wyszukane

wiesz, Księżyc
całuję w usta każde słowo, które ci daję

ale dziś jestem taki zmęczony
daruj mi naprędce sklecony

wiersz miłosny
rzęsy na policzku ułożone do snu

jestem taki zmęczony szukaniem słów
i ust.

Księżyc
co robisz
nic
tak intensywnie

jeśli o innych przed tobą myślałem
błądziłem myślami
jeśli inne przed tobą kochałem
kłamałem

jeśli pragnąłem, to jak zapałka
a nie jak pustynia
jeśli łzy
to każdą poroniłem

jeśli do innych przed tobą tęskniłem
to dziś już wiem, że nie do nich tęskniłem
a poprzez nie
tęskniłem do ciebie.

Siedzę na brzegu nocy
palcami przeczesuję twoje rzęsy, brwi i włosy

przez palce przeciekają mi twoje usta
pulsuję jak pulsar

wypływam na szerokie wody
gdzie mosty przechodzą w wiszące ogrody

gdzie Narcyz kocha się w Mokosh
gdzie sny robią się mokre

czy to ty wiercisz się pode mną, Księżyc
czy to ziarnko grochu?

Gdzie jesteś, Księżyc
zmarznięta mirabelko

czy u pana Boga za piecem
turlasz się

a może wiatr wziął cię pod swoje skrzydła
albo ptak

scałowałbym cię
z nieba

otulił
wełnianym spojrzeniem

na końcu języka
kołysał w ciszy

gdzie jesteś, Księżyc
nie widzę cię wcale

na niebieskim niebie
niebieski migdale.

Ja w tobie
jak koniec świata w środku nocy

i nagle narowista syrena w szkwale
kerynejska łania
smagana biczem wodnym
jak zły sen

obracam w palcach
cynamonowe friedrichsdory

a oto idziesz do nieba
na skrzydłach jak na szczudłach
jętka jednodniówka
ubrana w firankę jak w białą suknię

Księżyc
dziwka nad latarnią.

Przychodzi wieczór
przychodzi bez ciebie
pytam go, gdzie jesteś
odpowiada, że nie wie

przychodzi do pisania wiersza
brak słów
i tylko okrągły stół
jak Księżyc.

Księżyc,
pasiesz się na tym niebie
święta krowa
Księżyc,
nie tędy droga
mlekaś pełna, dojna
do gaszenia pragnień stworzona

Księżyc,
kusisz na tym niebie
jak bliźniarka smaczna
pod skórą skrywasz najwulgarniejszy miąższ
Księżyc,
pal licho wiersze
mój język sam się do ciebie rwie

Księżyc,
na tym niebie zawsze będziesz
tylko bożkiem
Księżyc,
śnię sen o tobie
a sen ten jest mokry
wyślizgujesz się z ramion Fałszywego Krzyża
w moje.