PlESCHOPATA

Miłość to czasoprzestrzeń, w której nikt nam nie przeszkadza, a i my nie przeszkadzamy sobie nawzajem.

Sny bywają odważne, ale tej nocy ty osiądź mi na twarzy; chcę być pod twoim wpływem i ciężarem.

Uczucia ukłucia serca doznałem tylko raz jeden, na wspomnienie o złotych kłosach jej włosów falujących na moim łonie; tymczasem Echo miała włosy jak bluszcz.

Swego czasu zamordowałem ja Echo; Echo nie żyje, Echo istnieje.
Odebrałem ja Echo głos; darowałem ja Echo wieczność. Czyż to nie krzywda większa od zadania śmierci?! Odebrałem ja Echo głos, zostawiając Echo odciski moich palców na szyi - pięciolinię i pocałunek ust moich - klucz wiolinowy.
Czasem, w przypływie miłości własnej, nawołuję ja Echo, Echo, Echo odpowiedz, a przybiegnę do Ciebie! I z dowcipu własnego w głos się śmieję!

Zły to człowiek, co sprawia, że dziś żałuje się kiedysiejszych radości.

I po ptakach; i wypłoszyłem ja jej serce gołębie z jej piersiowej klatki; jest wolna; jest martwa.

Swego czasu zabiłem ja Echo.
Wpierw zabiłem ja szybciej sercem Echo wolnym dotychczas jak serce skowrończe; sercem, co wydzwaniało mi potem trele miłosne; by w końcu wydrzeć serce jak dzwon Echo z jej piersi w pięść zaciśniętej.
Pozostałem niewzruszony, obdzierając Echo z sukni jej skóry i ciało Echo ćwiartując.
Pożarłem Echo w milczeniu.
I wniknęła we mnie Echo, Echo, Echo sumienia.
Noszę ja krew Echo na rękach jak trofeum; a oczy Echo sarnie, czarne utkwiłem w formalinie.