PlESCHOPATA

Bywa miłość tak wielka, że przesłania cały świat wraz z drugim człowiekiem.

Poprzez czerwiec, lipiec i sierpień pełznę niczym robak, głodny i spragniony. Nocne niebo jest gęsto podziurawione, ale nie spada z niego ani gwiazda, ani kropla wody. Księżyc, ach to ty! Księżyc, ach to ty jesteś ten orzech twardy do zgryzienia! Księżyc, ach to ty jesteś te dwie połówki jabłka! Księżyc, ach to ty jesteś ta wisienka na końcu tęczy! Księżyc, ach to ty jesteś ten perłowy owoc rzucony przed bogów!

Bezsenność. Niechciany wciskam się w środek nocy; we wnętrze złej macochy i kopię.

Gołym i wesołym spać na gołej ziemi; na hektarach pieniędzy.

Zapragnąłem ja mieć Księżyc na własność. Nałapałem ja deszczówki w drewnianą balię, przyczaiłem się i czekałem. Księżyc wpadła w pułapkę już tej samej nocy; i odtąd przez wiele nocy pławiłem się ja w rozkoszy.
Na to zerwał się wiatr i wzburzyły się słowa moje niegdyś na wiatr rzucone; i wylała się Księżyc z kąpielą; i rozlało się mleko jej spiczastych piersi; i wsiąkły fale jej włosów w ziemię; najsłodsza z zemst.

Miłość to wielkie, silne, kudłate uczucie; bywa, że biorą piękną za bestię.

Księżyc, tęsknię. Słucham Szołochowa, ale świerszcze wygrywają nawet z Szołochowem; więc otwieram okno na roścież, żeby zwiększyć głośność. Wszystko, czego życzyłbym sobie na ten moment, to spadająca Księżyc i żebym miał trzy pary ramion.

Księżyc, pod twoim wpływem zapominam o bożym świecie na rzecz nieba.

Księżyc ma ciało bladoniebieskie i owłosione; niechbym ja już przestał na tą myśl wilgotnieć i usechł raz z tęsknoty!

Echo, Księżyc, fanaberie! Wszystkie straciły na znaczeniu, kiedym tylko zszedł na Ziemię. Ramiona Gwiazd są nic nie warte; wyniośle do nieba zadarte. Rzeki są nic nie warte; niestałe, nie można w nie wejść dwa razy.
W pępku Ziemi znalazłem ja pisklęta i szkielety. W pępku Ziemi znalazłem ja schronienie. W pępku Ziemi znajduję ja słowa i znaczenie. W pępku Ziemi rozwijam się ja z kłębka nerwów w pajęczą nić przędną.