Księżyc,
pasiesz się na tym niebie
święta krowa
Księżyc,
nie tędy droga
mlekaś pełna, dojna
do gaszenia pragnień stworzona

Księżyc,
kusisz na tym niebie
jak bliźniarka smaczna
pod skórą skrywasz najwulgarniejszy miąższ
Księżyc,
pal licho wiersze
mój język sam się do ciebie rwie

Księżyc,
na tym niebie zawsze będziesz
tylko bożkiem
Księżyc,
śnię sen o tobie
a sen ten jest mokry
wyślizgujesz się z ramion Fałszywego Krzyża
w moje.

Jak ja bym chciał
teraz zaczynać
nie z czysta kartą
a z pieprzykiem na twoim policzku

jak ja bym pragnął
słów szukanie
zastąpić znajdywaniem
twoich ust moimi ustami

puste przestrzenie między wierszami
znam je na pamięć
daj kosmyk włosów
a zbłądzę wzrokiem

jak ja bym chciał
teraz pieścić
nie martwą naturę
a twoją skórę.

Jeszcze ciepłe wiersze
a już pochowane
w szufladzie
jak w trumience leżą.

Od samego rana
miałem taki zamysł
napisać tobie chciałem
wiersz biały

więc w śniegu po kolana
słów białych szukałem
znalazłem
dwa zaróżowione policzki.

Gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
pewnie ujrzałbym niejedną

piegowatą
a każdy pieg na jej onyksowej twarzy
mieni się gwiazdą

z końskim ogonem
patronkę zakatowanych koni
co poszły do nieba Pegazami

tęczą
przepasaną
tańczącą z wiatrakami

gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
ale nie chcę.