Magia i to nie tylko od święta; wyczuwalna różnica pomiędzy: dawaniem, a udzielaniem się.

Marny, ale był z ciebie poeta: połową ducha, połową pary, a teraz stałeś się przewidywalny i powtarzalny; człowiek z krwi i kości, zbyt pyszny, by ugryźć się w język. Pamiętasz? Kiedyś cierpiało się na brak weny; dziś rutyna doskwiera.

Znudziłem się sobą i wyszedłem z siebie. Gdzie teraz jestem? Nie wiem; ale czuję, że to bardzo komfortowe: nie być pępkiem swojego świata.

Zwisała ci moja dusza na ramieniu, zawieszałem ja oko między twoimi wierszami; niczym lampki na choince - sztuczne światło na martwym drzewie.

Niebo obsypuje Ziemię pocałunkami. Niebawem nastanie pora podrzucania kwiatów na szyby. A może by tak wziąć przykład z matki natury i z ojca natury; schować dumę bałwana do kieszeni i dolać oliwy do ognia ogniska domowego?

Najczulszy człowiek, co zamiast serca na dłoń wziął kłębek nerwów; ogrzał, ukoił.

Koniec końców żałuję czasu i pieniędzy wydanych na ludzi, którzy nie byli tego warci.
Bogate wnętrza złodziei ludzkich gestów.

I wdarła mi się rzeka do ust językami ognia i wody. I wmawiały mi się wiersze między pocałunkami.

Na łeb, na szyję, dusza na ramię prawe, dusza na ramię lewe; wysyp poetów pomiędzy ostatnim liściem, a pierwszym śniegiem.