Miłość jest mądra; dopasowuje się. Po niepewnym skacze; na zdecydowanym leży, jak ulał. Tak więc leżę na ciele Księżyc; nic, że posągowe; leżę na ciele Księżyc i śnię najpiękniejszy sen.

Skakałem ja z kwiatka na kwiatek; pod koniec listopada przytrafiło mi się coś nad wyraz przyjemnego; skoczyłem ja z kwiatka na płatek śniegu.

W pewien dzień grudniowy byłem świadkiem swoistej drogi krzyżowej. Od strony wsi, wartkim krokiem szli trzej mężczyźni. Jeden niósł drabinę, drugi niósł skrzynkę z narzędziami, trzeci niósł krzyż. Zmierzali oni w kierunku drzewa, na pierwszy rzut oka, samotnie stojącego w polach. Jeśli jednak przyjrzeć się dokładnie, drzewo to wcale nie było samo. Na pniu drzewa, na wysokości paru metrów nad ziemią wisiał wystrugany z drewna Jezus; wtopiony w drzewo i w krajobraz jak kameleon. Niejedno boskie stworzenie miało tu [...]

Ledwom dojrzał do miłości, a już mi serce złamała i zjadła.

Śnieg. Widziałem go dzisiaj, jak leciał z nieba; przezornie wylądował na czubku drzewa; teraz trzyma się go kurczowo i ani drgnie; jakby bał się opuścić swoja wielką, białą stopę na ziemię.

Dnia trzynastego grudnia; co można napisać o pogodzie za oknem? Spaprany biały wiersz.

Jesień, krasna tyś pora, pora czytania z ruchu warg wiatru; jesień, słotna tyś pora, pora studiowania Niekrasowa.