Rzucałem ja słowa na wiatr; kątem oka spostrzegłem, że klęczy w trawie i, że głaszcze te swoje pupile kąkole po głowach i, że ręka jej przy tym drży, i jeszcze z ruchu jej warg wyczytałem, że wzywa Boga. Zadrwiłem ja wtedy w myślach i aż podskoczyłem ciałem; toć to moje słowa rozsypane na wietrze są donośniejsze od najszlachetniejszego szeptu!

Jesteś dla mnie wszystkim: lądem, wodą, powietrzem; przeleciałbym cię, przepłynął i zdeptał.

Rzucałem ja słowa na wiatr; jeszcze przez chwilę tańczyły w jej włosach; śmiałem się ja wtedy szaleńczo; i znów wiatr porywał je do tańca i rwał je na strzępy; i klaskałem ja wtedy w dłonie radośnie, urzeczony spektaklem jakim uczynił. I jeszcze rzucałem ja słowa na wiatr, i dumny z siebie podziwiałem, jak hacząc o jej rzęsy, pękają niczym bańki mydlane, policzki przy tym zraszając; przednia zabawa.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki, by zmyć ją z siebie ostatecznie.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki, bez słów, prosto z mostu skoczyć jej do gardła.

Poezja - kiedy wena mnie nachodzi; gdzieś tam, po drodze mijając się z prawdą.