Zerwanie z nałogiem? To wiąże się z samotnością. Nawet jak piję do lusterka, to jest nas dwóch.

Jak Baranek Boży po wodzie, tak ja w ludzkiej skórze stąpam po pastwisku. Od czasu do czasu ostrężyna na wzór szczotki drucianej przeczesze moje włosy, skórę, Diabła pod skórą, kłębiące się myśli, już skołtuniały kłębek nerwów.
Tymczasem boże krówki lądują na zachodniej ścianie domu; przez uchylone okno łazienkowe, wdreptują do środka; natrafiając na lustro, liczą piegi.

Połoniny polem magnetycznym. Ciągnie człowieka na połoniny. Wolność próbuje ograniczać sieć pajęcza i ostrężyna. Skóra pęka ze śmiechu.

Kobieta odeszła, miłość pozostała; w trójkącie żyło mi się lepiej.

Wyszedłem ja raz z rzeki i poszedłem przed siebie, na końcu tęczy upatrując szczęścia. Próbowałem ja drugi raz wejść do tej samej rzeki, a rzeka wzburzona rzekła: wejdź! I wszedłem ja w pępek świata, i wszedłem ja w wody, i wylądowałem ja w brzuchu świata, ale już nie jako motyl, już nie jako owoc miłości, ale jako owoc zemsty najsłodszej.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki; niechby potraktowała mnie jak powietrze.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki, choćby siłą, pod prąd, rażony jej gwałtownością, pójść na dno.

Podoba mi się nieraz słaba płeć, płeć piękna. Pokochałem ja raz kobietę nieludzką, bezduszną.

Pokochałem ja raz kobietę, zamkniętą na klucz ptaków. Ranną, osowiałą, w wróblim strachu całą.

Artysta łączy w sobie zdrowy rozum z chorą wyobraźnią. Jak to robi? Najpewniej gwałtem; z przyjemnością.