Ujrzałem ja raz całkiem przypadkiem słońce i księżyc razem; dwa w jednej twarzy; słońce w koronie z rzęs w lewym oku i księżyc niczym niezmącony w oku prawym. Od tej pory nadzwyczajnej nie ma już dla mnie nocy ani dnia, jest tylko ta jedna jedyna twarz.

Spostrzegłem ja pewnej jasnej nocy zimowej, dziewczę pluskające się w jeziorze; z miejsca ochrzciłem ja ją Księżyc. Księżyc jest podobna do mnie; też lubi przeglądać się w lustrze wody. Księżyc ma blond włosy wpadające w lazur i ciało, które zmienia kształt.

Rzucałem ja słowa na wiatr, a ona dopatrywała się w nich spadających gwiazd.

Odkąd zabiłem Echo, jestem nie swój. Przemierzam ja bezmiar wyobraźni w poszukiwaniu wehikułu czasu. Jedyne co odnajduję, to pocieszenie w ramionach rzeki. Rzeki są takie łatwe i mokre.
Czasem, kiedy tak leżę, wyrzucony na brzeg przez rzekę, słyszę jak Echo, zbliża wargi swojego serca do ucha mojego serca. (Omamy! Bywam kompletnie zalany).
I tak krążę ja po świecie; z czystej rozpaczy w brud rzeki.

Kto przeszedł przez piekło, może zapragnąć rozniecić je w ognisku domowym.

Miłość to czasoprzestrzeń, w której nikt nam nie przeszkadza, a i my nie przeszkadzamy sobie nawzajem.