Niechby miłość już zawsze wyglądała tak: ja nie mam serca, a ty siedzisz mi okrakiem na klatce.

Niechaj moje serce będzie dla ciebie kamieniem, co latem chłodzi, a zimą grzeje. I niechaj moje myśli będą dla ciebie sznurami, na których rozwieszasz pranie. I niechaj moje przyrodzenie będzie dla ciebie pniem, kiedy przychodzi ściąć kurakowi łeb na niedzielny obiad.

Tej nocy, nasuwa mi się na oczy następujący obraz; Echo pluska się w jeziorze, jak ją Pan Bóg stworzył. I tu powodowany zazdrością, poczynam wzrokiem rozbierać ją z nagości; i sam ulepiam ją na nowo z gliny, wody i z wodorostów.

Miłość zmieszana pożądaniem; jej oczy robią się mokre, kiedy patrzy na mnie.

Tej nocy, w pamięci mojej odmalowywuje się taki oto obraz:
oczy Echo zmieniające swoją barwę, w zależności od tego, czy ją okłamuję, czy mówię jej nieprawdę.

Odkąd cię ujrzałem, inaczej już patrzę na świat; myślę o twoich oczach.

Patrząc wstecz, to nie rzeki dawały mi pić i jeść; Echo łez.

Ujrzałem ja raz całkiem przypadkiem słońce i księżyc razem; dwa w jednej twarzy; słońce w koronie z rzęs w lewym oku i księżyc niczym niezmącony w oku prawym. Od tej pory nadzwyczajnej nie ma już dla mnie nocy ani dnia, jest tylko ta jedna jedyna twarz.