Nikt tak dostojnie i dumnie nie kroczy, jak Jezus przy Niedzieli! O, a teraz przystanęli! Po pas, po szyję! Po kolana, po krzyż! W pszenicy i w chabrach bławatkach, makach polnych, kąkolach. Ci dwoje, co po równo umiłowali chleb powszedni i chwasty.

Wytężam ja nieraz słuch i słyszę, że i serce moje nadstawia ucha, zatrzymuje się i słucha, ale Echo pozostaje milcząca i głucha. Milczenie Echo nie jest złotem, milczenie Echo jest czerwone; widziałem ja je; jej gardziel poderżnięta wypluwała słowa nieme; dotykałem ja ich ciepłych i lepkich, jakby wypływały prosto z serca; zlizywałem ja je, a otwarta rana zamykała się.
Rzucałem ja słowa na wiatr; a dziś wystawiam ja mój język pod gołym niebem słów Echo spragniony, ale Echo brak.

Przyrównuję ja czasem Echo i Księżyc. Echo to miłość, na którą nie ma lekarstwa; a Księżyc to owo lekarstwo - krągła, biała pastylka na latającym spodku nieba, poza moim zasięgiem.
Całym sobą czuję ja Echo; a w Księżyc wpatruję się, bo jest piękna.
Echo jest na zawsze; Księżyc kiedyś zgaśnie.

Dzisiejszej nocy, w mojej głowie rozgrywa się taka oto scena: Echo po kolana w łące, naręczem dzwonków dzwoniąca do dzwońców.

Tak naprawdę wcale się nie znamy, mijamy się tylko w wyobraźni.

Cierpienie nosiła jak ulubioną zdartą suknię; zdobiło ją. I zdarłem ja z niej skórę, i została w samym cierpieniu; czyste piękno.

Gdybym nie miał cię na sumieniu, dziś nic bym już nie miał.

Tej nocy, przed moimi oczyma rozciąga się taki oto widok: Echo wyciąga dłonie wysoko, jak gdyby sięgała po jakiś nieziemski owoc; księżyc zrywa boki.

Niechby miłość już zawsze wyglądała tak: ja nie mam serca, a ty siedzisz mi okrakiem na klatce.