Niechbym ja naprzód wypuścił wiersze z szuflady
galopujące centaury moich pragnień
wszystkie one noszą twoje imię w dłoniach schowane jak płonącą zapałkę przed wiatrem

niechbym ja najpierw wskazał ci drogę
odmalował obraz sprzed moich oczu nagi bez ram i bez powiek
między niebem a ziemią tańczą liście - ptasie kuzynki
niech cię prowadzą.

Dzień za dniem
w kolejce do ciebie

Mona Lisa
obrócona twarzą do ściany

marzenia senne
poszły spać.

Zapadła zima
biała noc

spadająca gwiazda
śnieżynką

Księżyc
wtopiła się w krajobraz

piszę tęsknotę
brak i słowa.

Serce
dokąd tak biegniesz
na Księżyc

serce
a potem leży ci na sercu
blond włos.

Księżyc, co robisz
zmarzną ci palce

na skutym lodem jeziorze
rysujesz nenufary i rzęsy wodne

Księżyc, co robisz
zmarznie ci buzia

w ogrodzie ściętym mrozem
całujesz róże po głowach

a ja
tu usycham

z zaparowanej szyby
zlizuję twoje imię.

W moim marzeniu
nie ma kartek papieru
nie ma wierszy
nic nas nie dzieli

w moim marzeniu
nie szukam niczego
mam wszystko pod ręką
twoją twarz

owijam sobie twoje włosy wokół palca
twoja kość policzkowa łasi się o grzbiet mojej dłoni
przy dołeczku
umieram z miłości.

Księżyc i ja
spędzamy razem czas

białe noce
i czarne barany

w zagrodzie z ramion gwiazd
i naszych.

Wiersze
to zawsze są tylko resztki
okruchy ze stołu, przy którym żywię się miłością

policzki mam wypchane kiełkującym ziarnem
złote góry milczenia sięgają po firmament
ślinka cieknie wodospadem

Księżyc
mój ty bochnie chleba najodświętniejszy
przecież tobą z nikim bym się nie podzielił!