PlESCHOPATA

Wybacz Księżyc, ale Ziemia doprowadza mnie do szaleństwa! Jej warkocze złote, zbożem i wilgocią pachnące, stogi jej piersi sterczące, jej łono oźdźblone! Wybacz Księżyc - szklane piękno, ale Ziemia jest taka brudna i taka namiętna! Taka namacalna! Całuję Ziemi stopy bose pod księżyca niebiańską latarnią.

Dno, dno, trzecie dno; dno złe, brzydkie i głupie; ale któż dna swojego nie namacuje czule; perłowych kościotrupów; wspomnień?!

Przyłapałem ja dziś Księżyc na kłamstwie; w biały dzień, pucata białogłowa, w obecności słońca lekko zaróżowiona, za listkiem brzoskwiniowym się chowa; kłamstwo tak piękne, że ślinka cieknie.

W poezji (mam takie wrażenie) ty powinieneś bić się z myślami, a słowa powinny się ze sobą zgadzać.

Dzisiejszej nocy uszami wyobraźni słyszę ja głos Echo w oddali, lakoniczny, ale jakże oddany; zmysłem dotyku wyobraźni czuję ja oddech Echo na karku, zaledwie przelotny, a jakże uskrzydlający!
Przełykam ja ślinę zmieszaną ze łzami; słowa stają mi w gardle, a pragnienie w przyrodzeniu.

Drzewo wiśniowe - dojna krowa; sutki twarde, bordowe; kwaśne mleko.