PlESCHOPATA

Księżyc, czy wiesz, że ludzie wyrywają psom języki hakami?! Księżyc, dlaczego rzeczywistość musi być taka straszna?! Księżyc, czy wiesz, że życie byłoby takie dobre i piękne, gdyby na świecie istniały tylko psy i ty, Księżyc?! Daj głos, Księżyc; czy i tobie ludzie wyrwali język?!
Księżyc, czy wiesz, dlaczego muszę ja mieć koszmary przed snem?!

Tak jak mróz zimą kwiaty; tak ty zostawiasz odcisk swojego przypudrowanego kosmicznym pyłem nosa na szybie mojego okna. Księżyc, oświeć mnie, co ciebie sprowadza na ziemię? Ach, bo to do tej pory zawsze było tak, że to ty na łożu w kolorze nocnego nieba spokojnie sobie spałaś, a ja cię obserwowałem!

Zima za pasem; a w brzuchu suszone motyle, grzyby i kolby kukurydzy.

Jesień ma dwie twarze; jesień jak ta lala malowana; z balonikiem słońca w rączce hasa; jesień beksa lala; tylko ty potrafisz wyciszyć koniki polne i psy.

Tęsknić; motorem poezji jest tęsknić; byle prędzej, byle bardziej, byle więcej! Sięgam po pierwszą lepszą i tęsknię! Księżyc, rozpamiętuję jak wnosiłaś do mojego domu pająki we włosach; choć one przypominają mi raczej małe, czarne słońca.

Zawsze pragnąłem pisać tak, ażeby zmieniać bieg historii w spacer historii; a więc chodźmy jesiennym grajdołkiem wąwozu bez słowa.

Nadzieja; nadzieja; nadzieja; diabelskie nasienie, ależ ty się plenisz! Zielone kwiaty, zielone pnie, zielone korzenie! Przyszło mi plewić piekło.