Teksty ulubionych — piórem2

Pozwól mi namalować Cię kroplą wody
a twoją twarz ciepłem bursztynu.
Pozwól mi malować myślami pożądliwymi,
i włosy bryzą czesać by usta malinowym
uszczęśliwić odcieniem .
Pozwól świtem przywitać oczy Twoje,
od których obrazu kwiaty się rumienią.
Pozwól mi niezliczoną ilością kropel Cie rysować
odkrywając to co niewidoczne ,
utrwalić to co poznane .
Pozwól mi rysować Cię w majestacie słońca,
tajemnicą zorzy polarnej i księżyca satyną.
Pozwól mi tak tworzyć do dni mych końca...

spacer
Mój los w Twych rękach
to ogród wszys­tkich róż,
to słowa poez­ji
w sub­telnym spoj­rze­niu.

Spa­cerując myśli brze­giem
spos­trze­gam Ciebie
wonną niewin­nością
czy na­miętności wzbierającą falą.

Roz­chy­lona ust ponętna po­za
z łabędzią szyją
zmysłowo zer­ka by od no­wa
zap­ro­sić do ba­letu na słowa,

Teraz jesteś wszystkim,
mym jutrem co istnieje we śnie
a wchodząc po schodach
nie szukam za drzwiami
wczorajszego dnia.
Nie będę stał
przed lustrem czasu
by zatańczyć taniec życia
nie zdając sobie sprawy,
że miłość I przyjażń
podobne odbicie mają.
Odwracam się
i widzę przeszłości twarz
ze zmarszczkami naszego przeznaczenia.
To jutro jest tajemnicą
gdy rzeczywistość znika
aby zdać sobie spawę,
iż jesteś moim życiem
słowem wypowiedzianym
we właściwym czasie...

Jest ponownie 16 dzień miesiąca
niby zwykły dzień lecz w historii
buty z nóg ,płaszcz z pleców strąca.
Sejmowy krzyż na drogę
z chleba - okruch na drodze głodu
niby miłość barbarzyńców do narodu.
Miernej- wielkiej zmiany welon śmierci
powiewa i przysięga na krwawego boga
że sprawiedliwości zawsze jest tyle
ile prawa by zakwitła trwoga.
To tyle co życie w niebycie
noszone w kieszeni lub slogany
w plecaku obietnic , puste ramy
nasze twarze w dłoniach.
Nastała nadzieja bez sensu i serca,
stało się zło ,którego czas bratem
a głupota siostrą bez oznaczonego miejsca...
... tylko bycie wilkiem ma sens...

Życzenia urodzinowe
Przychodzi ta­ki dzień je­dyny w życiu
niczym ma­giczne tchnienie
praw­dzi­wy przełom na duszy ob­liczu.
Wszys­tkie og­ro­dy ścielą kwiecia dy­wany
roz­py­lają aro­matyczne ko­bier­ce
el­fy nucą na cześć Twoją li­ryczne peany.
Mat­ka na­tura podzi­wia swe odzwier­cied­le­nie
duszy ciepło ,la­zur widze­nia
da­rując córce piękno przy­rody, słońca olśnienie.
Tak ja skrom­nie , nieskład­nie To­bie życzę [...]

Spoglądam na ciebie jak
cze­koladę z błys­kiem w oku
i wciąż pragnę
niczym bez­wstyd­ne­go spojrzenia.
Czuję ciebie jak winogrona
w po­lewie pożądania
twe­go ciała, twych ust,
bycia nagością na
erotyki posłaniu.
Słodycz twa nierealnie
piękna, we wszys­tkich myślach
ba­kaliami przekładana
w sma­ku idealna...
ma­lowa­na namiętnością,
żądzą ciała...

cygańska tęsknota
W od­da­li ma­jaczy przy da­lekim borze
wóz kon­ny w cy­gańskim ta­borze.
Po le­sie w gęstwi­nie dos­tojnych drzew
ma­jes­ta­tycznie płynie smętny śpiew .
Wie­czo­rem z gi­tary to­nami w jed­nym cza­sie
cy­gan­ka kwi­li swą dumkę w szałasie
Kas­ta­niety żałości me­lodię swą grają
o na­miet­ności i tęskno­cie ser­ca pa­miętają.
Jej ref­ren niczym cy­gan w świet­le og­niska
na ma­gicznych skrzyp­cach łzy wy­cis­ka.
W tej śpiewu i tańca ba­jecznej sym­fo­nii
prze­kaz miłości płynie jak czas iro­nii.
Ubodzy swe­go by­tu po­siada­niem są
cy­gańskim ba­ronem na życia sce­nie..

Piszę wieczorne życzenie,
marząc by nasze myślenie
było zawsze myśleniem
dotykających się ust

Wypowiadam bez końca
słowa tkając wersy
jak uczucia w żałobnym wieńcu
zmarłych namiętności.

Czynie gesty niezrozumiałe,
nadzieją splatając czas
skracając życiorys na kartach
jeszcze nieprzeczytanych

Modlitwę swą składam
na stosie marzeń
wyrytych na kamiennych nagrobkach
niczym historia w sercu wykuta.

Teraz idę pośladach tego
czego nie przeżyłem,
co stało się drogowskazem
do opowiadania z innego życia

Zbyt gładkie by złączyć się w wieczności kamień
Zbyt bliźniacze by odróżnić je od siebie
Zbyt lekkie by nie ulecieć z czasem
Zbyt małe by je wśród siebie odnaleźć
Zbyt trwałe by stać się niczym
i zbyt nikłe by stać się czymś więcej
Zbyt słabe by ocalić twój ślad
i zbyt silne by go nie zatrzeć
Zbyt śmiertelne na to by zbawić
i zbyt zbawienne by zgubić
Zbyt niepewne by stać się naprawdę
i zbyt prawdziwe by stawanie mogło być fałszem
Zbyt krótkie by wierzyć ich mierze
i wystarczające by z wiarą przemierzyć nimi życie
Zbyt te same by każdej nadać imię
i zbyt zmienne by stać się bezimienne
Zbyt znane by stać się komukolwiek anonimem
i zbyt wszystkim obce by każdej z nich dać inne imię niż
chwile.

Czar­na kres­ka
kreśli
twoją ręką zamgloną twarz
te­raz wiem
kim jes­tem ,
oczekiwanym dżwiękiem,
wymarzonym okruchem marzeń
nieprzemijającym
czasem.
Teraz wiem
jak staję się
spalonym pragnieniem,
gasnącym płomieniem,
zanikającym światłem znicza....
a nasza epoka minęła
bezpowrotnie......
we mnie i w tobie .....