Teksty ulubionych — piórem2

Kiedy się od­da­lam
czu­je ogień
który we mnie roz­pa­lasz.
Nie Twój jeszcze
cho­ciaż być pragnę
I nie in­nej już .
Zniewo­lony po­dob­nie,
pra­wie odar­ty z god­ności
prze­pas­ny przez pół Ciebie-
a kiedy zim­no też płonę jak czer­wień.
Błagam, weż mnie i do­tykaj
bądź cier­pli­wia i na­miętna
by nie os­tudzić żaru su­tek
Z cza­sem od­najdę się na To­bie,
cały biały, jed­wabny w myślach
Będę chłonąć twą skórę do głębi.
w nadziei, że na zaw­sze
na­sycę się i będę spełnieniem,
to Ci obiecuję
ja Twój bius­to­nosz.....

Zatrzymałem się w trakcie biegu
chwytając ostatni kosmyk letniego czasu,
klucząc pomiędzy płatkami śniegu ,
szukam estetyki deszczu na skraju lasu.
Tęskniąc już do letnich kolorów namiętności
czy ptasich muzyków we frakach tęczy,
ślę listy po powab wiosennych przyjemności.
Stawiając kroki w lodowej krainie
dedykuję intymność ciepła plaży
roziskrzonej zimnym srebrem Zimie.
Ma dusza to dni letnie od słońca wschodu
nieznające pustki niczym ukochanej imię
drżąca rytmem miłości -do zachodu.
Kiedy myślę Ty- widzę wiosny pląsanie
mówiąc o tobie mam jesieni widzenie,
samemu będąc czuje grudnia szczypanie...
i tylko
pisząc poznaję całego roku uniesienie,
jego pełne przesłanie...

Tęsknota ma -niczym niespełnony dotyk
muskający pamięcią,
której czas zasnął chwilą zapomnienia.
O wybaczenie proszę gdy luki
w klatkach bycia
smutkiem innych się stają .
I przyjdzie ten raz gdy
ponownie żyć się nauczę z
radością, bez wymówek
bo na nie nie pora
gdyż pragnę gościć w sercu Twym
od zaraz od przedwczoraj.
Chcę mówić o strachu zapomnienia
dziś i nazajutrz
by z modlitwą przeznaczenia
podarować ci przywilej brania i dzielenia.

Przeszłość
wy­miatam
z każde­go kąta ,
przeglądam,
wyrzu­cam,
sprzątam.
Młode pędy miłości
doglądam ra­dośnie.
Czas na zmiany
kiedy
pta­ki świer­golą
o wiośnie.

Lu­bię kiedy szep­cąc
składasz us­ta niczym do mod­litwy
drżąc lek­ko przełykasz smak ambrozji.
Kiedy płonne słowa
miotają ci się po kącikach
chcąc abym os­woił je-
proszę-
wyszep­taj raz jeszcze,
to coś;
muśnij po­liczki de­likat­nie,
po­rusz mnie w marzeniach wietrze.
Chce ponownie pławic
się w twoim gło­sie
rozgarniając tchnieniem białe włosy.
Otwieram nowy czas
pochyl się na­de mną
- wyszeptaj to coś...
jeszcze raz... .

Zdrapuję ze szyby śnieżne rany
mrożnego kobierca dzieło
czekając z nadzieją na czerwone tulipany
wiosną pośrodku znanej polany.
Wyobrażni wizją z mocą przetrwania
tak czekam wiosny
jak i naszego spotkania,
Te tulipany kwitnące
odbiciem serca czerwieni
są mym pragnieniem kojące.
Jak z procy
dzisiejszej nocy przyszło natchnienie ,
marzenie- niczym zapadająca klamka
o otwarciu nowych drzwi
jak i zamknięciu starego zamka.
W nowych kształtach radości
wyznam Tobie i sobie skrycie,
niczym ulga balsamu ...koisz moje życie...

Przed ot­wartym ok­nem
zos­ta­wiłem
myśli -spo­pielo­ne słowa,
skre­mowa­ne nadzieje
sta­rego cza­su.
Sto­pa po sto­pie
prze­mie­szczam in­ne tło mówienia
sma­kując nat­chnienia na­rodzi­ny,
bez od­wra­cania się wstecz.
Te­raz lu­bię oglądać
nasze bu­ty us­ta­wione obok siebie-
niczym mil­czący świad­ko­wie
prze­mie­rzo­nych bez­droży,
po wy­bojach niedo­kończo­nych te­matów,
za­nie­cha­nych wątków .
Minął czas roz­licze­nia su­mienia-
za­war­te­go w wek­slach in blan­co
na podróż życia do miej­sca,
gdzie miłość oz­nacza god­ność.