W za­muro­wanym po­koju nie można nic zro­bić,
z wnętrza pa­ra wciąż uchodzi,
ale nie będzie z niej herbaty.

...jak ob­cojęzyczna kobieta,
ja jej nie znam
nie rozumiem.
Chcę poznać
może zrozumieć
ale po co?
Czy ona mnie zap­ro­si na wys­py szczęśliwe?

Jest takie okno, widać w nim kobietę krzątającą się niespiesznie,
długie ciemne fałdy materiału spowalniają jej ruchy
kroki ma bezcelowe, siada w fotelu zamiera,
wszyscy ją widzą, okna nie mają zasłon,
ona czeka na męża, dobra kobieta widać,
szkoda że właśnie umarła.

Chcę iść,
ale trzymasz za słowa, karcisz za wiele,
chcę odejść, jak mam to zrobić
to ciążenie to niedowierzanie na
zło i pogardę, tepy wzrok pusty
wciąż kocham ale nie to, nie to,
więc puść daj szansę odejść,
zostaw, nie myśl, ja w ciąż przy nadziei.
Jestem.

Poetom, siuśmajtkom, normalnym i normalniejszym
ssącym, liżącym już nie mogącym,
dziadom bezzębnym, dmuchawcom doustnym
co to spisują dziennik, rozpustnym
opowiadaczom, erotomańskim co chcieć nie chcieli
---- dobrego adwentu i dobrej niedzieli.

Już ci w kałamarzu pióro maczam a tu Natalka sąsiada w okienko stuk - puk w okienko, gada
To ci to pioro na papier odkładam z Natalką - gadam.
Już ci w kałamarzu pióro maczam a tu Natalka sąsiada w okienko stuk - puk w okienko, gada
To ci znów to pióro na papier odkladam z Natalką - gadam.
Już ci w kałamarzu pióro maczam a tu Natalka sąsiada w okienko wciąż stuk puk, gada.
To ci to pioro na papier odkładam z Natalką - gadam.
Tak mnie zagadała, cały papier atramentem zakichała, Natalka chora, aspiryny życzać chciała.
/proza zmięta w koszu zlądowała/