Postrzeganie rzeczywistości jak i ocenianie faktów, zbieranie wniosków i abstrahowanie powinno być wprost proporcjonalne do odległości, punktu wyjścia do momentu naturalnej śmierci . Czyli jak wszyscy bez wyjątku wyszli z obolałej zakrwawionej dziury tak nie wszyscy w chwili śmierci mogą powiedzieć lub można o nich powiedzieć że nabyli umiejętności oceniania, postrzegania, wnioskowania godne mistrza. A przecież co drugi marzy o mistrzostwie w ulubionej dziedzinie np. paleniu papierosów, wspinaniu się na szczeble drabiny, [...]

Nikt tak naprawdę nie zrozumie nas i naszych boleści a im bardziej cierpisz tym więcej masek powinieneś ubrać. Bo płacz i gorycz to jak pokazanie uda lub kawalka bezwstydnego ciała, które zawsze a to zawsze zostaje oplute zbluzgane a w najlepszym razie wyśmiane wyszydzone pozostawione sobie. A Im więcej warstw nałożysz tym pewniej przejdziesz po krętym i niebezpiecznym moście wiszącym na granicach jawy prawdy i rzeczywistości. Każdy rodzaj zakłamania siebie i rzeczywistości jest lepszy i bezpieczniejszy dla naszego przetrwania a im głębiej schowamy się w skale tym większa pewność że piorun nas nie trafi. Osiągnięty wzgłędny spoķój jest jedyną sznsą na przepłynięcie oceanu łez w kapsule obojętności.
Kończącemu się roku mówię dziękuję a roku psa podaję łapę, patrząc w dal.

Jakże często kobieca ciekawość zapuszcza swe macki i widzi ów mężczyznę biednego, opuszczonego nieudacznika opłakującego swój los, swoją niedolę, niedołęstwo biedę i kalectwo. I jakże często ta kobieta biegnie, wyrywa się złemu mężowi, bo chce ratować ów boże stworzenie, które Bóg pewnie postawił na jej drodze, by ta misjonarką mogła zostać i po misjonarsku tego mężczyznę - biedaka w swych tłustych ramionach tłamsić. Podczas kiedy ten sam nieborak ubolewa nad swym losem bo marzy mu się panna rozwiązła a [...]

... Loreyn miała dość takiego życia. Spakowała rzeczy i wymknęła się tego feralnego ranka 13.06.. Wieczorem była sama i uświadomiła sobie że nie może dłużej tworzyć tej iluzji wspólnego bycia. Była niepelnosprawna a do tego był jej potrzebny opiekun, nie zwariowany artysta wpadający czasem po ryzę papieru. Bez słowa, bezszelestnie udała się na miejsce z którego postanowiła oddalić się stąd raz na zawsze, bez powrotnie.

.. szedł tak bez ce­lu po uli­cach brud­ne­go mias­ta, które­go nie cier­piał, z które­go zaw­sze chciał uciec. Mi­jał ludzi bez wy­razu, błądził; a jed­nak szedł utartą drogą. Często wy­mykał się wie­czo­rem do por­tu, do wrza­wy, do smro­du roz­patroszo­nych ryb. Tar­gały nim skraj­ności. Wy­ciągnął pa­piero­sa za­ciagnął się głębo­ko oczy zaszły dy­mem. Myślał te­raz; wspo­minał czas kiedy poz­nał Lo­reyn, dojrżałą ko­bietę o włosach czar­nych jak he­ban. Pa­mietał że [...]

.. szedł tak bez celu po ulicach brudnego miasta, którego nie cierpiał, z którego zawsze chciał uciec. Mijał ludzi bez wyrazu, błądził; a jednak szedł utartą drogą. Często wymykał się wieczorem do portu, do wrzawy, do smrodu rozpatroszonych ryb. Targały nim skrajności. Wyciągnął papierosa zaciagnął się głęboko oczy zaszły dymem. Myślał teraz; wspominał czas kiedy poznał Loreyn, dojrżałą kobietę o włosach czarnych jak heban. Pamietał że siadała przy nim na podłodze jak pies myśliwski podczas gdy om [...]

...teraz, kiedy usiadł bezwładnie na peronie mógł patrzeć na toczące się obok zdarzenia ale wszystko to było zamglone, powolne, bez wyrazu, bez znaczenia. Musiał tak przysiąś bo krew zaczeła się w nim gotować. Raz kiedyś też w nim zawrzało, kiedy na wojnę od matki oderwany kroczył. Teraz ruszył a nie była to wojna a walka o być albo nie być. Wstał.

... i wbiegł na peron a pociąg ruszył, wiedział że nie zdąży pobiec, wiedział że nie zdążył. Nogi się mu ugięły, schował twarz w dłoniach brudnych, zmęczonych, złych. Chciał chwycić tę twarz i rozerwać na strzępy bo nikogo wokół nie było. Został sam.

Poezja ma to do siebie że potrafi opisać rzeczy których niedostrzegamy lub pomijamy na co dzień. Poezja daje nam luksus, komfort porozumiewania się pewnym kodem, mową śpiewną, sfałszowaną, Poezja pozwala poczuć się niezwykłym, unikatowym, jedynym przez moment, zachwycić. Poezja dostarcza emocji trochę płaskich jak nono -dzwięk ale wyobrażnia dodaje swoje. Poezja łączy, dzieli, kroi, pomniejsza, miażdzy, oszukuje.
Poezja się też kończy, na końcu i tak wstajesz idziesz po chleb kroisz, błogosławisz, czujesz jego smak, zapach, treść, powszedniość, prawdziwość. Wracasz.

... Wszyscy wiedzą że dziewczynka do babci chodziła, ale tego dnia nie miała zamiaru. Wilka chciała znaleść, bo znała go przelotnie i przelotnie mu oko puszczała, czasami w rajtuzach ale on tego nie widział bo był trochę ślepy na jej rajtuzowe oko i na swoje. Kiedy tak szła pytała czy aby nie widzieli go jak fajkę pali, płot podpiera, babcie straszy, kury zjada. Każdy wodę nabierał, wilka nie znał. Aż tu nagle wilk znajomy w harmonijkę dmucha. Kiedy spostrzegł dziewczę bose, dał do lasu dyla. Ona za nim, on ucieka aż wreszcie dopadła wilka i już maskę chce zeń zdzierać. Zapłakał wilk stary co greka udawał, poprosił o łaskę, o wolność poprosił. Zrozumiało dziewczę że to wilka azyl, schronienie przed babci złym wzrokiem.
Posmutniał Kapturek z tej przygody niemiłej, ale gdy tylko do domku babci dotarł wygodnie w fotelu usiadł bo tam właśnie różową serię puszczano 'O Dorotce co różową landrynką się zadławiła'.
Tak oto bajka faktem się stała, dziewczynka na oglądaniu porno* poprzestała.

Doszło dziewcze do siebie, po wodę nie chodziło, a i krew z głowy przestała płynąć.
Zabrała śpiew ptaków ale wzrok zostawiła.
Poszło niepewnie znowu, bo woda w domu potrzeba nigdzie się nie oglądąjąc.

Pan dziedzic tymczasem mocno pijany zataczał się i rankiem do wykopu zapadł i krzyczy gdy ktoś czasem przejdzie a pora była wczesna i nikogo na drodze nie było.
Ale dziewcze głuche, pana okrzyki nie słuchało, by tylko wody nie wylać bo droga wyboista bardzo.
Słońce ziemie paliło, martwe ciało pana dziedzica i tę głuchą dziewuchę co o łyk wody prosiło.

I tym razem szło dziewcze po wodę zawsze z nadzieją że ujrzy wzrok pana dziedzica a on się zatrzyma i wreszcie łaskawie rzuci kość dla brudnej dziewczyny lub kawałek chleba.

Ale panu dziedzicowi nie spodobało się wychudzone ciało dziewuchy, wyblakle oczy od płaczu.
Nakazał kamieniarzom żeby się dziewczęciem należycie zajęli.
Oni to pojmali dziewkę nazajutrz na kamień rzucili i ciało beszcześcili jak pan dziedzic nakazał.
Każdy po kolei z należytą dokładnością i siłą. Potem poszła nad rzekę rany swe oczyścić, ale stróżka krwi na włosach jednak została.

I tym razem dziewczę poszło po wodę ale pana dziedzica nigdzie nie było. Może i pora zbyt późna bo słońce opadało ostatnim tchnieniem a w oddali koszula pana dziedzica falowała na wietrze i głos jakby jękliwy ni to krzykliwy z dala dało się usłyszeć.