piórem2

Wspinam się czasami po cichu
na czubek drzewa
zaczerpnąć powietrza
wiem że to grzech,
ale życia nie umiem przerwać
i oddychać muszę.

/ fragment 'krecie opowieści'/

Lubię przysiąść w fotelu mojej nieporadności,
patrzeć na orszaki tryumfujące w słońcu,
przycupnąć w uboczu patrzeć na walkę słowa.
Lubię przysiąść pod drzewem wspomnieć o ciężkich rozmowach
mocy i niemocy prawdy, sile i bezsilności po równo,
o możliwościach bez mocy sprawczej,
pragnieniach trzymanych w kieszeni,
o miłości do siebie samego
o utraconym zapachu
o Tobie i o sobie,
ale to na końcu.

Deszcz nie dzwonił, pukał.
Łzy nie kapały a spływały normalnie,
Świat się nie skończył a dzień się pochylił.
Pochyliła się głowa nad durną nadzieją pustą.

Nie jednemu do jednej nie po drodze,
ale innemu całkiem blisko choć daleko.