odc 8.
Lost bar­dzo się sta­rał nie za­wieść Ga­lar­da, próbo­wał sam pro­wadzić in­te­res a że był nieuf­ny ni­kogo nie pot­rze­bował do po­mocy z wyjątkiem Soula.
Nas­tał ko­lej­ny se­zon ale on nie da­wał ra­dy. Zmar­twienia za­lewał Por­to­ricą*. Soul mi­zer­niał, mat­ka Soula ginęła w oczach. Płakał z niemo­cy. Przy­pom­niał cza­sy kiedy mod­litwa da­wała mu uko­jenie, pat­rzał na krzyżyk który zaw­sze wo­ził ze sobą i czy­tał w myślach, cze­kał na cud?
Nie był [...]

Lost poprosił o kilka dni wolnych, musiał zostać sam. Galard był dla niego bardzo łaskawy sam miał dwoje dzieci ale nie mieszkały z nim. Z córką stracił kontakt. Ostatnia kartka wysłana była z Murcjii.
Mieszkała z koleżanką czy partnerką. Galard nie chciał tego wiedzieć. Syn przebywał we więzieniu a kiedy wychodził podkradał ojcu trochę pieniedzy, na zimę wracał. Tak więc w Loście widział swoją nadzieję na spokojną starość. Ale przecież nie może jeden człowiek brać na siebie wszystkich nadzieii i to bylo [...]

Te­lefo­ny roz­dzwa­niały się od ra­na. W re­dak­cji "No ko­men­ts" pa­nował zamęt, ludzie pędzi­li jak­by pod prąd.
Każdy ro­bił coś za ko­goś, po coś, ko­muś, na za­pas, na po­jut­rze, bo w re­dak­cji da­ta nie ma znacze­nia, w ma­ju przy­goto­wuje się ma­teriał na święta. I tak też De­sires zakręcała ludzi do pra­cy a że była doświad­czo­nym pra­cow­ni­kiem da­wała dob­ry przykład, pou­czała, po­magała, cza­sami znieważyła ale w dob­rej wie­rze. Nie miała jeszcze swo­jego up­ragnione­go* sta­nowis­ka, które mog­łoby w pełni odzwier­cied­lać jej po­zyc­je w fir­mie, ale że była to fir­ma męska o bab­skich stołkach nie by­lo mo­wy. Na­pisałam up­ragnione­go? Des nie miała ta­kich prag­nień, miała prag­nienia które do­piero miały się urodzić.
CDN

/by Ro­sa Th./

Są środki przeciwbólowe jak alkohol, tabletki, czekolada, miłość, ale dla Losta to by było za proste.
Cierpiał za miliony. Za niespełnione obietnice, za zaprzepaszczone okazje, swoje sukcesy które uśpiły jego czujność, za to co miał w głowie a nie była to szachownica.
Lubiał swoje pompatyczne przeżywanie bólu, przyjmowanie postawy pokory i poddania się, bylo w tym coś teatralnego, pasujacego do tamtego klimatu i miejsca.
Kiedy jednak tłukł niechcąco tależe i oblewal gości winem sytuacja nie była zabawna. To tylko zwykły bieg wypadków który mógł się wydażyć komukolwiek i gdziekolwiek. Czy Lost był wyjatkowy?
CDN

/by Rosa Th./

Lost za­myślo­ny jechał przed siebie, in­ny daw­no zjechał by z dro­gi ale nie on. Miał podzielną uwagę był nieobec­ny i wciąż trzeźwo myślący. Niebo mu sprzy­jało ale on jeszcze te­go nie wie­dział. Jechał więc za­myślo­ny nie wiedząc dokąd i po co? Bez­tros­ko cze­kał aż dro­ga się skończy i każe mu wy­siąść. Tak pos­ta­nowił.
Kiedy wy­siadł był w in­nym świecie. No­wy za­pach, in­ni ludzie, roślin­ność. Dro­ga się skończyła trze­ba było coś pos­ta­nowić poszu­kać [...]

De­sires była at­rakcyjną ko­bietą miała już swoją po­zycję na ryn­ku za­wodo­wym, ta­ka o której mówią mądra, in­te­ligętna i błys­kotli­wa. Miała pra­wie wszys­tko, pra­wie bo to cze­go jej bra­kowało mogła wróżka wy­myślić a że jej nie było? To czym dys­po­nowała Des układała w całkiem at­rakcyj­ne życie.
I te­go dnia kiedy Lost wy­jeżdżał i miał przek­roczyć gra­nicę swoją i wszys­tkiego zo­baczył ją. Pelną spo­koju ro­ześmianą nimfę. Bo fiz­jo­nomię miała [...]

Pos­ta­nowił zmienić wszys­tko co do tej po­ry ro­bił. Od śmier­ci 'wa­riat­ki' minęło parę ty­god­ni. Tak ją na­zywał al­bo za­pamietał bo imię trud­ne i cieżko wymówić. Zeb­rał myśli, rzeczy swo­je, wie­dział gdzie pójdzie, by­le da­lej stąd. Do­mys­lał się gdzie była pocho­wana, jej do­lina nig­dy nie wy­dawała się przy­jaz­na, tak że omi­jał to miej­sce z da­leka. Wy­ruszyl na zachód, gdzie slońce mówi: 'uciekam' . Tak czuł a in­tuic­ja go nie za­wodziła.
Zos­ta­wil za sobą przeszłość. Wszys­tkie dob­re chwi­le przysłoniły os­tatnie zdarze­nia. Był zły, przygnębiony, a im da­lej jak ro­leta po­mału opuszczała go des­truk­cyjna Me­men­to­ris.
Bo jechał by spot­kać no­we, niez­na­ne, da­lekie.
cdn

/z przekl. by Ro­sa Thom­son/

Chciała mu pomóc. Wydobyć to czego się wstydził.
Ukazać, był mądry i twardy, uważny ale nie ufny, pełen żaru wewnętrznego.
To chciała wydobyć ten żar, rozumiała to, bo to było mu potrzebne. Palił się, spalał po cichu, dumnie, pragnął, bał się oszustwa, niepewności i kpiny. Cierpiał samotnie, ginął pod gruzami kamieni pod niezrozumieniem i ignorancją jego myśli. Był XIX wiek a on myślał kosmicznie.
Odkopała go podała rękę, chciała pocałować w policzek, gdziekolwiek by wiedział że tęskni do niego jak do własnego ojca, jak do opoki. Kochała go bardzo choć go nie znała.
Wyjął sztylet i wbił powoli by nie zdążyła uciec, w plecy tam krew nie była widoczna na jej jasnej sukni.
Kiedy umierała łza spłynęła z niej i upadła mu na twarz, wytarł ją z obrzydzeniem.
Wydostał się z pod niej i góry kamieni, pewnym krokiem ruszył do domu, myślał o jej dziwnej opasce na włosach.
Odwrócił się, na jej głowie nie było opaski to była korona cierniowa. Teraz to zobaczył.
cdn

/z przekl. Posłańcy bogów, Rosa Thomson/

Pod koniec życia, ale nie przed śmiercią o nie.
Ono otwiera się przed tobą jak wielka księga i wszystkie twe drogi bezsensowne i nie, pokazują swój sens, cel ukryty. Smutne to jednak pocieszenie że na starość widzimy jak w otwartej księdze nasze pomyłki nie są pomyłkami a dobrze wyjętym losem. Porażki to nic innego jak uniknięcie katastrofy. To co mamy i akceptujemy jest nasze, podobne, oswojone, zrośnięte, nabrzniałe, bolesne, chore.
Zawody to rzeczy które nie były nam potrzebne bo zawód to niepewnść chwili, i ona bywa zbawienna. Niepewność daje wytchnienie przed decyzją daje czas, dystans. Pod koniec życia.