Fakt, że piszesz piękne wiersze o miłości wcale nie oznacza, że potrafisz pięknie kochać.

Zastanów się, nim spalisz za sobą mosty. To, co w Tobie najwartościowsze, może bowiem spłonąć wraz z nimi.

Kiedy gwałtowny przymus werbalizacji myśli przybierze na sile, wodospad rozpędzonych słów nauczy cię doceniać potęgę milczenia.

Sztuką jest przejść przez życie nie zatracając po drodze człowieczeństwa.

Gdy toniesz w oceanie beznadziei, nie odtrącaj wyciągniętej ku Tobie dłoni.

Szczerość zrodzona z potoku kłamstw także ma swoją wartość.

Pewność wieje rutyną, zaś jej brak budzi strach przed szaleństwem.

Trudno kochać i oczekiwać wzajemności od kogoś, kto tej miłości się boi.

Między początkiem a końcem zdania kryją się tysiące niewypowiedzianych słów. Nie szukaj więc sensu wśród liter. Najgłębszy przekaz niesie melodia milczenia.

Kiedy pokochasz wszystkie czyjeś niedoskonałości, wtedy zrozumiesz, iż miłość nie wielbi piękna, lecz jest pięknem samym w sobie.

Człowiek potrafi cały świat przemierzyć nieświadom, iż to, czego szuka, znajduje się tuż obok.

By być szczęśliwym, nie potrzeba wiele. Po prostu dotknij czyjejś duszy i przywróć jej blask.

Wyciągając do kogoś pomocną dłoń uważaj, aby Ci jej nie odgryzł.

Miłość to niekończąca się rozmowa dwojga serc spragnionych bliskości.