W mieście K., parę kroków przede mną, idzie chodnikiem kobieta. W prawej ręce trzyma plastikową torbę koloru białego. Torba prześwituje. W jej wnętrzu widać bochen chleba i coś tam jeszcze. Uwagę moją przykuwa ów bochen, bo oto zaczynam "kroić kobietę i jej pakunek na drobne kawałki". Wyobrażam sobie wówczas "brzuchy" porozkładane na kanapach, wpatrzone w ekran telewizora. "Brzuchy" leżą w samotności i ciszy. Raz po raz spoglądają na białą tarczę zegara. Telekinetycznie próbują przesunąć jego wskazówki. [...]

Jadę wieczornym autobusem linii Z., kurs K. - M. Autobus wyjeżdża z miasta. Przekracza tę granicę, gdzie kończy się obszar oświetlony latarniami, a zaczynają ponure ciemności. Po jednej i drugiej stronie ulicy tylko pola i pojedyncze domki. Widać złote korale świateł na horyzoncie. Zostawiamy miasto w tyle. Autobus pruje, tak że żołądek podchodzi do gardła! Wiadomo, nie tylko pasażerowie chcieliby już być w domu, ale także sam kierowca. Autobus nie zatrzymuje się na przystankach, bo nikt nie wysiada, ani nie wsiada na [...]

Maluję paznokcie u rąk. Dziś idę na rozmowę w sprawie pracy. Denerwuję się, jak to w takich sytuacjach bywa.
Już na miejscu uśmiechnięta sekretarka wręcza mi ankietę, którą muszę wypełnić. W pokoju, do którego zostałam skierowana, siedzi już spora grupa ubiegających się o pracę. W skupieniu ślęczą nad kartką. Biorę krzesło i siadam przy parapecie, miejsca przy stołach już nie ma. Spoglądam przez okno, gdzie ulicą płynie strumień ludzi. Ankieta ma "powiedzieć" pracodawcy, jakie mam cechy charakteru, co się [...]

- Aaaaaazor ! Aaaaaazor !
- Czego się, Magda, wydzierasz?! - krzyczy matka rozwieszająca pranie na podwórku do kilkuletniej córeczki, która drażni psa - starego, poczciwego kundla o imieniu Azor, wyglądem przypominającego psa rasy husky. Azor ma wtedy w zwyczaju odwracać głowę - udaje, że nic nie słyszy. Pies wygląda groźnie, ale tak naprawdę nie zrobiłby nikomu krzywdy. Jest on zamknięty w kojcu. Ma tam dość obszerną, drewnianą budę. Dzień spędza leżąc na dachu budy. Z tego niewielkiego skrawka ziemi Azor przyjmuje [...]

Nie chciałaś tego instrumentu w naszym mieszkaniu. Mówiłaś, że jest głośny. Wolałaś ciche i subtelniejsze pianino. A ja się uparłem i kupiłem ten używany fortepian. Chciałem postawić go na środku pokoju, Ty mi powiedziałaś, że ma stać w kącie. Usiadłem na stoliku i począłem po prostu grać. A były to "Cztery pory roku" Vivaldiego.

Zima:
Kupiłem więc ten fortepian za symboliczną cenę. Poprzedni właściciel sprzedał mi go, a właściwie, chciał się go pozbyć, bo przypominał mu córkę, która dużo na nim [...]

Szłam w starym roku ulicami miasta K. Intensywniej niż zazwyczaj wpatrywałam się w twarze ludzkie. Coś chciałam z nich wyciągnąć czy zrozumieć. Każdy człowiek jest inny. Każdy człowiek to kopalnia myśli. Chciałabym kiedyś wejść w mózg innego człowieka. Pomieszkać w nim, pozwiedzać. Koniec roku, a ja nie jestem szczęśliwa. Noworoczne postanowienia się zjawiają, że schudnę, że nauczę się wreszcie grać na gitarze. To dobrze, gdy sobie coś postanawiamy. Przechodziła obok mnie kobieta z małym dzieckiem. [...]

Herbatę włożyła do szklanki i zalała wrzątkiem. Woda zaczęła się zabarwiać na bursztynowy kolor. Napar nabierał smaku. Wyjęła ostrożnie torebkę herbaty i odłożyła na talerz. Będzie teraz rytuał picia trunku. To herbata z wyższej półki, takiej jeszcze nie piła. Szklankę podniosła do ust, wywar poparzył jej wargi. Aromat nie z tej ziemi. Smak zupełnie inny niż ta tania, ziemista herbata.

Wcześniej:

Była wigilia w Centrum Interwencji Kryzysowej. Rozdawano tam prezenty dzieciom, młodzieży i dorosłym. Byłam tam [...]

Poznali się na studiach. On pochodził z bogatej rodziny, ona natomiast była biedna. On się modnie ubierał. Ona skromnie i raczej niemodnie. On kupował w pobliskim sklepie jedzenie, jej burczało w brzuchu na zajęciach. On był pewny siebie, ona skromna.

Ona wierzyła, że on będzie prawdziwym aktorem (oj, jakże on grał!). Miał po prostu talent. No i ta pewność siebie, która napędzała jego uzdolnienie.

Ukończyli w końcu szkołę aktorską. Nie utrzymywali kontaktu. Jakoś tak wyszło. Ona była na bezrobociu, a że [...]

Wyszłam przed teatr, by zaczerpnąć świeżego powietrza. To był dzień, gdy wystawialiśmy sztukę. Byłam mocno zestresowana. Świeże powietrze nie zadziałało. Napięcie przed występem trzymało mocno. Przed teatrem stał człowiek. Trzymał worek w ręku. Zaczął podchodzić w moim kierunku. Nagle spytał się, czy chcę kupić królika. Trzymał go w tym worku. Odrzekłam, że dziękuję, i że nie chcę. Zaczęłam myśleć, skąd się wziął mężczyzna z królikiem przed teatrem? Królik w worku, nie mogący nigdzie uciec. To [...]

Dziwna depresja mnie ogarnia, gdy to piszę. Ból wewnętrznego jutra. Smak za niedługiej porażki. Lęk. Słucham muzyki i w słowach jej dopasowuję moją sytuację do tychże wyrazów. Albo po prostu boję się. Płachtą ktoś mnie zakrywa. Płachty tej imię spleen. Albo po prostu melancholia.

Szłam ze sklepu i przechodziła obok mnie kobieta. Zaczęła rozmowę ze mną. Mówiła o pogodzie. Że jakie to lato było, a jaka zima będzie. Gdy nasze drogi się rozdzieliły, życzyła mi miłego dnia. Rozmowa z nią mi wiele dała, ale [...]

-Jezu! Nie wytrzymam, puszczę! Puszczę! Nie dam rady! Trzymam cię, synku, trzymam! - krzyczy kobieta, która trzyma się balustrady balkonu. Z domu wydobywają się płomienie i dym. Kobieta zwisa z zewnętrznej strony balkonu, w jednej ręce trzyma dziecko, a drugą trzyma się barierki. Na całe to zdarzenie spogląda Stroop i jego ludzie. Śmieją się i nie mogą się doczekać, aż kobieta upadnie. Ta jednak kurczowo się trzyma i nie poddaje. Niemcy, wyzuci z wszelakich odruchów ludzkich, kibicują kobiecie, aby spadła. Od nich bije [...]

Dziś drzewa szumią smutkiem. Zbliżają się dni, o których nikt by nie pomyślał, że będą tymi złymi. Dziewczyna leży na kanapie. Kanapa jest w stylu Biedermeier. Czyta książkę. Nie wiem o czym, ale wydaje się dziewczynę interesować. Nagle wiatr wtargnął przez uchylone okno do pokoju. Spadła doniczka i się roztrzaskała. Skąd ten wiatr? - pyta się sama siebie. Bo wiatr wparował, chciał dziewczynie coś powiedzieć. Będzie za niedługi czas nawała zła, lawina smutku, czas zgnębienia i poniewierki. Będą życia [...]

Idę sobie ulicami miasta K. Przede mną idzie rodzina. Ojciec, matka oraz trójka dzieci - dwaj chłopcy oraz dziewczynka. Wszystkie dzieci mają małe, dziecięce rowerki. Przed muzeum żona i dzieci żegnają się z ojcem. Ten musi gdzieś iść. Nagle mała dziewczynka przewróciła się na kostkę brukową. Ojciec podszedł do niej, mówił, że nic się nie stało. Chłopcy byli już dość daleko, zawrócili jednak do siostry. Ona płakała, a chłopcy ją pocieszali, żeby uważała, bo kamienie ostre są. Tata rozdzielił się z [...]

Jestem i zazdroszczę. Zazdroszczę twemu obrazkowi na ścianie i kwiatkowi w doniczce, że mogą na Ciebie spoglądać. Że są świadkami Twych najprostszych czynności. Patrzą się, jak się ubierasz i jesz. Im jest to dane, obserwować Cię. Mi pozostają tylko domysły i marzenia. Wokół Ciebie różne przedmioty: niepościelone łóżko i łyżeczka od herbaty (a może od kawy). Zazdroszczę przedmiotom martwym. Swoista personifikacja. Cisza wśród rzeczy i mój krzyk rozpaczy. Gotuje się u Ciebie woda w czajniku elektrycznym. [...]

Jechałam autem. Na miejskiej ławeczce siedział starszy mężczyzna. Nawiązał się między nami kontakt wzrokowy. I oto poznałam historię mężczyzny. Wychowywał się w wielodzietnej, biednej rodzinie. Jako dorosły człowiek zamieszkiwał w stodole - czy to chłód czy upał. Medytował między snopkami słomy. Grał często w lotto. Chodził do brata, który miał telewizor. Tam sprawdzał wyniki gry. Nic nigdy nie wygrał, odchodził zatroskany z kwitkiem do swej stodoły. Pił on denaturat, bo na inny alkohol nie było go stać. [...]