Na cmentarzu był chłopiec. Taki zwyczajny chłopiec. A może nie zwyczajny? Po prostu tam był. Zwrócił moją uwagę. To było wiele lat temu. Był sierpień. Rozbuchana na dobre przyroda. Upał niemiłosierny i ten chłopiec. Czemu zwrócił moją uwagę? Bo był ubrany niechlujnie, ponadto chodził o kuli. I jeszcze jedno - trzymał w ręce reklamówkę ze śliwkami mirabelkami. Szedł przez aleje cmentarne. Nie wiem, co on w tym miejscu robił. Może się schował? Usiadł na ławce przy jakimś grobie i nagle splunął. Myślałam, że [...]

Długo przed wojną (oj, bardzo długo) był on rolnikiem (zwykłym rolnikiem). Orał pole i sadził ziemniaki. Pracował ciężko i z pasją (tak, to była jego pasja). Rośliny, które uprawiał, milcząc coś do niego mówiły, ale on nie wiedział co, bo nie mógł tego usłyszeć. Ale był dźwięk, jakiś przeraźliwy krzyk wydobywał się z zaoranej ziemi. Wymownie milczący krzyk. Ale ów człowiek nie słyszał tego wołania. Zbyt był zajęty swoją pracą i jej efektami, nie sięgał dalej, głębiej. Z ziemi wykopany ziemniak [...]

Straż miejska odwiedza pustostany w poszukiwaniu ludzi bezdomnych. Bo zima nie jest czuła. Nad nikim się nie rozczula i nie słucha nikogo. Znaleźli panowie ze straży mężczyznę w jakiejś norze, był okryty kocem termicznym. Spał. Zabrali go do noclegowni. Przeżyje. Ale ilu jest takich, co nie przeżyją? Mężczyzna ten miał koc termiczny. Jedna z desek ratunku. Deską ratunku jest też telefon. Po prostu widząc bezdomnego na mrozie, należy zadzwonić po straż miejską. Jeden mały telefon, a jak pomóc potrafi. Wszystko winniśmy dziękować człowiekowi, który się nazywa: Martin Cooper. On to bowiem wynalazł telefony komórkowe, które łączą ludzi, dosłownie i w przenośni. Alarmują, gdy coś się dzieje, jednoczą ludzi. Warto więc czasem "wyjść" z internetu w komórce i rozejrzeć się dalej. Zadzwonić, gdy widzimy osobę, która potrzebuje pomocy. Trzeba użyć tych małych "mózgów elektronowych". W tej sytuacji jednak nie należy mózgiem operować, tylko serce włączyć...

Stał na chodniku gołąb biały, jak śnieg bieluśki. Patrzy się na mnie z dołu tymi ślepkami. Pytam go się - gołębiu, co ci jest? On odpowiada, że życie dało mu w kość. Dało mu bowiem psychikę, która różni się od innych gołębi. Ja się pytam: Jak to? On mówi, że wszystkim gołębiom idzie lżej. Inni mu zazdroszczą, że ma śnieżnobiałe piórka i jest piękny, ale mówi, że nie wiedzą, co się kryje za tymi piórkami, a kryje się ból i prawdziwe cierpienie. Gołąb mówi, że jak może w tak małej główce, jak [...]

W partyzantce ponoć nie jest źle. W partyzantce wielu chciało być. Młody mężczyzna swoje marzenie o niej spełnił. Siedział w lesie przy ognisku z innymi żołnierzami. Rozmawiało się o wszystkim, o wojnie, o dziewczynach. Śmiano się, że nowe czasy nadejdą, gdzie nie będzie źle... Mężczyzna uniósł głowę do góry, na sklepieniu niebieskim było mnóstwo gwiazd. Młody człowiek odszedł kawałek od swej grupy. Usiadł wśród trawy. Nagle wzmógł się wiatr. Nie był zimny. Księżyc rozświetlał drzewa naokoło, [...]

Zmiotka ma szorstkie włosie. Dobrze zmiata. Wziął ją ze sobą, bo liści tyle naleciało. Dobrze, że nie pada deszcz. Słońce tylko emituje promienie. Są one miłe i ciepłe. Ładny dziś dzień, choć to już koniec października. Pomyślał to on - starszy pan. Przyszedł na to miejsce zamieszkania jego żony. Miał koszyk i wspomnianą zmiotkę. Nie mylił się – roztańczyły się liście w wichrowym tańcu na grobie żony.
Widziałam, jak sprzątał na grobie. I te słowa wypowiadane pod nosem. Za każdym zgarnięciem liści do [...]

Było ogłoszenie na tablicy ogłoszeń w miejscowości S. Potrzebowano ludzi do zrywania pomidorów w miejscowości O. Była informacja z numerem telefonu. Przeczytałam ogłoszenie. Potem jechałam autobusem przez miejscowość O. i widziałam to pole z pomidorami. I tu nastąpiło sprzężenie zwrotne. Jakiś człowiek czytał to ogłoszenie, a te pomidory już czekały i ludzkich rąk wypatrywały. Powstała obopólna myśl przyciągająca się. Człowiek czytał ogłoszenie i myślał już o tych pomidorach, wyobrażał je sobie. A one [...]

Kobieta weszła do swego mieszkania. Trzęsącą ręką położyła wiązkę kluczy na stoliku pokrytym ażurową serwetką. Zanim weszła, jej kot wiedział już, że idzie. Wyczuwał swoją panią, nadstawił uszu. Gdy kobieta otworzyła drzwi, zeskoczył z kanapy. Staruszka, gdy go ujrzała, rzekła do niego - Feluś, mój ty bohaterze, zawsze wiesz, kiedy nadchodzę. Kobieta usiadła na kanapie, gdzie przed chwilą siedział kot. - I tak to jest - rzekła - nie wiadomo, czy do kota czy do siebie. - Wiesz Feluś, dziś jest rocznica. [...]

Był aktorem. Przed wojną grywał w teatrze. Został zesłany do obozu koncentracyjnego. Żadnemu ze współwięźniów nie wyjawił, jakiej jest profesji. Zataił to, że grał kiedyś na scenie. Nie chciał, by ktoś się wypytywał, nawet ze zdziwieniem, o jego zawodzie. Musiałby wówczas opowiadać o przeszłości, a jej wspomnienie raziło go. Bo to były dla niego dwa różne życia - to przedobozowe i obozowe. Teraz miał inną rolę - kopał rowy. Poprzez obozowy los zrodziła się u niego depresja. Jakiś obozowy spleen. Dołowało [...]

Byłam w supermarkecie K. w mieście K. Kupowałam jedną rzecz tylko, już nie pamiętam co. Przede mną stała młoda kobieta. Miała dużo zakupów w wózku. Powiedziała, że mnie przepuści z tą jedną rzeczą tylko. Ja odrzekłam, że nie trzeba, ale ona nalegała. Zgodziłam się więc. Za sobą usłyszałam nagle, że ta kobieta znowu kogoś przed sobą przepuszcza. Pomyślałam, że to musi być dobra kobieta, o dobrym sercu. Przyszła taka komiczna myśl do mnie, że będzie wszystkich tak przepuszczać, aż do zamknięcia supermarketu. Zamkną ją w tym markecie na noc. Bardzo mnie zaskoczyła cierpliwość kobiety i jej dobro. Myślę, że nawet gdyby przyszło jej spędzić noc w markecie, nie wzruszyłaby się ona. Stojąc przy kasie często się człowiek denerwuje, a to na ekspedientkę, to na innego klienta. Życie płynie jak ta taśma przy kasie. Towary to różne momenty naszego życia. To dobrze, że od czasu do czasu zjawi się osoba, która poruszy naszym towarem.

Kury gdakały, bo się ważne rzeczy działy. Nawysilały się ptaszyska, bo ich pan, zwany Andrzejem, uzbierał jajka, świeżo przez nie zniesione. Miał jechać do wielkiego miasta, aby je sprzedać. Kury nioski były podekscytowane. To ważkie wszak zdarzenie - ich jajka idą na, rzec by można, salony! Ciekawe były poczciwe ptaszyny, kto kupi ich płody. Niezmiernie się cieszyły, plotkowały i gdakały, jak to kury.

A w mieście: "Nikt nie chciał ode mnie kupić jaj. Mówiłem, że świeże, wiejskie, prosto od kur. Ludzie mnie [...]

Szła ulicą miasta K. kobieta. Przechodziła przez ulicę. Nie wiem czemu, ale zwróciła mą uwagę. Zaczepiła mnie. Zapytała się, czy wiem może, gdzie jest ulica Poniatowskiego. Bo mówiono jej, że dojedzie tam autobusem nr. 19. Zastanowiłam się, nigdy o takiej ulicy nie słyszałam. Zmartwiłam się, że nie jestem w stanie jej pomóc. Kobieta powiedziała, że musi dostać się do przychodni. Wyjęła z torebki kartkę z nazwą i ulicą przychodni. Przeczytała, że chce jechać do przychodni Konsylium, ale nie na Poniatowskiego, [...]

Zamarzający człowiek zamarza w opuszczonym domu. Mróz zbiera ofiary. Już zaczął polowanie w listopadzie zeszłego roku. Teraz jest luty. Zimno nie jest miłe, milszy jest upał, choć czasem też nieznośny. Dmucha sobie bezdomny w ręce, bo życie go wydmuchało jak tę wydmuszkę. Żółtko i białko życia wydmuchane, została jeno ta skorupka cienka. I jak tu się ogrzać?

Na ulicy zaczepił mnie mężczyzna. Spytał się, czy mogłabym mu dać dwa złote, bo zabrakło mu do leków, a receptę zostawił w aptece. Mój pierwszy [...]

Stałam w mieście K. na przystanku autobusowym. Czekałam na autobus linii 22. Patrzyłam na rozkład jazdy. Szczęśliwie się składało, że miał jechać za minutę od mego przyjścia na przystanek. Autobus jednak spóźniał się i to bardzo. Podeszła do mnie jakaś starsza kobieta. Spytała się, czy 22. już jechała? Odrzekłam, że sama czekam na ten autobus. Powiedziałam, że mam nadzieję, że jeszcze nie jechał, bo bardzo mi się spieszy. Kobieta, niczym dobra wróżka, rzekła do mnie: "Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze." Podziękowałam jej. Po chwili odeszła dalej. Autobus spóźniony nadjechał. Tłum zaczął wsiadać. Starsza pani jeszcze wzrokiem mnie szukała, czy aby też wsiadam. Odpowiedziałam jej uśmiechem, że widzę autobus i również wsiadam. Kobieta ta pomogła mi słowem i wzrokiem.

W szumie i natłoku pozostawili zwierzęta swe.
Krowy z cielakami, świnie z warchlakami, kury z kurczętami.
Uciekli w popłochu, zapłakani. Za chwilę dojdzie front. Trzeba umykać i swoje życie ratować.
Ostatni rzut oka na gospodarstwo i czas ruszyć w drogę.
Cisza i pustka. Z obory i z chlewu słychać nieme zwierzęta, które zaczynają cierpieć. Niewydojona krowa macha ogonem. Odgania muchy. Jedyny towarzysz jej niedoli. Świnie zjadają ostatnią pozostawioną im porcję łupin ziemniaczanych. Wdychają swymi nozdrzami powietrze i [...]