Jeszcze wcześniej szedł do niej z kwiatami. To było krótko przed wybuchem wojny. Niósł dla niej róże. Stresował się. Zastanawiał się, jak go przyjmie. Otworzyła mu drzwi, zobaczył jej promienny uśmiech, który tak mu się podobał. Wręczył jej bukiet kwiatów, a ona od razu podsunęła je pod swój piegowaty nos. Były uśmiechy i trochę nieśmiałości. Radio buczało coś o wojnie, ale oni byli zajęci sobą, i nie istniało w tej chwili dla nich nic prócz siebie. Była oczywiście herbata z konfiturą oraz ciastka. Róże [...]

Szumi kukurydza na wietrze. Całe pole nią obsiane. W takt muzyki tańczy i piękne śpiewa. Raduje się roślina. Wyrośnie niedługo kolba strzelista.
A kto się cieszy na to?

Przejeżdża rowerem dziewczyna i szumem liści kukurydzy się zachwyca. Te w jej serce wglądają. Płonie serce dziewczyny, bo pewien młodzieniec rozgrzewa je. Rumiane policzki dziewczyny musi kukurydza ostudzać. Uradowane serce jej, bo przypomina sobie jego wzrok. Ona przyciąga jego wzrok i dlatego się rumieni na myśl o tym. Pędzi więc dziewczyna rowerem [...]

W pewnej szkole podstawowej dzieci dostały paczki z okazji Dnia Dziecka. Były tam przede wszystkim słodycze. Każdy dzieciak był uszczęśliwiony. Była grupka dzieci, która rozpakowała od razu pakunki i zajadała się słodyczami. Byli też tacy, którzy nawet nie otwierali prezentów. Chowali je do swych tornistrów. Jeden chłopczyk pałaszujący batonika zobaczył, jak jedna dziewczynka chowała słodycze do swego plecaka. Z pełnymi ustami wyśmiał ją, że pewnie musi mamie pokazać. Miał rację. Dziewczynka nie zjadła słodyczy, ponieważ chciała się podzielić ze swoją mamą. Była ona dalekowzroczna i roztropna. Mama, po powrocie dziewczynki ze szkoły, uradowała się oczywiście. Ale, jak to mama, nie tknęła słodyczy. Wpierw myślała o swym dziecku. Zawsze ono najważniejsze. Dziewczynka niechętnie, ale spróbowała pyszności. Dzielenie się jest ważne, ale myślenie przede wszystkim. Przewidujmy więc i myślmy naprzód. Więcej - myślmy o innych w różnych sytuacjach. Bo myśli powinny górować nad naszymi czynami.

Niebo zawsze było takie samo. Od samego początku. Lazur nieba rozpościera się nad naszymi głowami. Rankiem, gdy wstaje kula życia, przybiera ono delikatną barwę niebieską. Wieczorem zaś żegna się ze Słońcem, by przykryć się kołdrą nocy.
Na niebo zwracamy uwagę lub nie. Jest wszakże zwykłe, by rzec - pospolite. Nie przeszkadza nam, chyba że jest zasnute chmurami i pada deszcz. W 1996 i 1997 roku wielu jednak patrzało w niebo, była bowiem na nim kometa. Wielu zapewne wprawiała w zadumę. Odleciała jednak, by chwalić [...]

Idzie ulicą młody mężczyzna. Lekko poddenerwowany. Ogląda się za siebie, ale tak, by inni nie podejrzewali, że coś ukrywa. Ale co on ukrywa? Ma granat ukryty pod marynarką. Będzie zatem akcja! Tuż za rogiem, jeszcze kawałek. Są też inni. Ci też mają schowane granaty. Jest teraz czas, kiedy nagle trzeba było dorosnąć i czas, gdzie pięknie jest umierać za ojczyznę. Wzrok młodzieńca, który od paru lat jest orlim wzrokiem, przesuwa się po ludziach. Trzeba uważać. Wszędzie czai się niebezpieczeństwo. Trzeba być [...]

Stałam na przystanku. Miałam w planach wyjazd do X. Wpatrywałam się w rozkład jazdy autobusów. Patrzyłam to na rozkład, to na zegarek. Wychwytywałam najkorzystniejsze połączenie autobusowe. Miałam mieć niedługo autobus. Odsunęłam się trochę od rozkładu linii autobusowych. Stanęłam z boku. Podeszła do mnie mała staruszka. Spytała się mnie, czy wiem może, jaki teraz pojedzie autobus do przychodni Y? Powiedziałam, że nie wiem. Już miałam zostawić staruszkę ze swym problemem, ale wewnętrzny głos nakazał mi iść [...]

Byłam na cmentarzu w miejscowości S. Stałam przy grobie. Na grobie tym w pajęczynie siedział pająk. Rozpiął on swą pajęczynę i teraz odpoczywał. Postanowił mi opowiedzieć pewną historię. Była to historia człowieka pochowanego właśnie w tym grobie, gdzie on utkał pajęczynę. W czasie gdy on był zajęty snuciem pajęczyny, pochowany tu człowiek snuł mu pewną opowieść o swym życiu. Opowiedział to, co szczególnie zapamiętał w życiu doczesnym. Przeżył czas okupacji. Pamiętał, gdy w jego miejscowości pojawili [...]

Rosło sobie drzewo na pustkowiu. Drzewo to było bardzo piękne. Wiosną zieleniało i miało białe kwiatki. Latem piękniało swą dojrzałością. Jesienią natomiast zachwycało feerią barw. Zimą bielało przykryte śniegiem. Drzewo to rzucało długi cień. Cień ten stał zawsze w cieniu drzewa, był on bowiem bardzo zazdrosny o drzewo. Cień zazdrościł mu kwiatków i bujnych liści. Któregoś dnia przyszli drwale i ścięli drzewo. Cień pozostał sam. I tak właśnie powstała Dusza. Dusza, której ciało odchodzi. Bez wyjątku, czy jest piękne czy brzydkie. Dawniej cień, gdy stał w cieniu drzewa, nie widział światła słonecznego. Teraz ukazała mu się cała ta jasność. Pokazało mu się Słońce, które okazało się być samym Bogiem...

Stałam pewnego razu na przystanku autobusowym. Przechodził obok mnie pan z pieskiem, takim małym kundelkiem. Postanowiłam wniknąć w ich umysły. I oto, co piesek myślał o swym panu:

Zamartwiał się, czy renta pana starczy na bieżące wydatki, czy kupił on w sklepie te banany, o które prosiła jego żona. On czekał przed sklepem uwiązany i nie mógł kontrolować zakupów. Już nie martwił się o karmę dla siebie, ale o te banany. Pies przypomniał sobie, że mieli wstąpić do apteki po leki. Czy pan zapomniał? Pytał się [...]

Leciał ten piękny Kometa na Niebie. Był jasny wieczór letni, a oni się wtedy kochali, na trawie w tajemnicy się całowali. Pełni śmiechu i radości. Ten Kometa im nie przeszkadzał. Ich uczucie potęgowało raczej pod tym ciałem niebieskim. Kometa pozazdrościł parze. Też zakochać się chciał, ale nie miał w kim, zawsze samotnym był. Wtem zza horyzontu poczęło jaśnieć! Zaczęła wyłaniać się kula jasno świecąca. Coraz bardziej, coraz bardziej. I stała się światłość w sercu i duszy Komety. Zakochał się bowiem [...]

Byłam na ryneczku w mieście K. Moją uwagę zwróciło pewne stoisko. Zobaczyłam tam bowiem przepastny karton z książkami. Zaświeciły mi się oczy, rozgrzało serce. Euforia niesamowita. Moją uwagę zwróciły dzieła Prusa czy Sienkiewicza. Wszystko stare książki. Poszłam dalej, a tam kolejne sterty książek! Dzieła znane i mniej, ale wszystkie godne przeczytania. Byłam po prostu w swoim królestwie. Nie mogłam jednak zakupić żadnej. Obok znajdowało się znowuż moje królestwo - stoisko z antykami i biżuterią. [...]

Jeździł trasami długimi kierowca autobusu. Od wielu lat jeździł on tym swym ulubionym autokarem. Nie rozstawał się z nim. A prosił on też w bazie, aby mu nie odbierano tego lubianego przez niego pojazdu. I tak sobie jeździł kierowca i jeździł. Autobus też był przywiązany do swego pana. Kierowca dbał o niego. Jego żona nawet specjalnie uszyła dla autobusu niebieskie firanki. Wyglądał on na zadbany i czysty. Cieszył się pojazd, że ma kto nim się opiekować (Te firanki były naprawdę piękne). Kiedyś kierowca, gdy [...]

Szłam ulicą Chopina. Było wcześnie rano. Z kamienicy wybiegli dwaj mali chłopcy. Śpieszyli się na autobus. Biegli na przystanek, który mieli blisko od swego domu. Najszybciej biegł najmłodszy chłopiec, starszy ledwo co go doganiał. Z naprzeciwka szedł starszy mężczyzna. Zwrócił uwagę na chłopców. Odwrócił się za nimi i rzekł do mnie: "Biegną, giry sobie tylko połamią". Mężczyzna rzekł to do mnie z uśmiechem, jakby już coś o tym wiedział, jakby już sporo się nabiegał w swym życiu. Ja odpowiedziałam mu [...]

Starsze małżeństwo siedziało na przystanku. On zmęczony życiem i schorowany, ona wspierająca go w chorobie i opiekuńcza. Ponadto oboje w sobie zakochani, jakby nadal mieli po kilkanaście lat. Mężczyzna zniedołężniały, nie dający sobie rady w życiu codziennym. A żona jego, niczym osobista pielęgniarka, pomagająca mu i ciągle trwająca u jego boku. Siedzieli więc tak na przystankowej ławeczce. Wiał dość spory wiatr. Kobieta naciągnęła mężowi czapkę na uszy. Te uszy, do których kiedyś szeptano słowa: "Kocham..." [...]

W piecyku żelaznym dziewczynka się schowała. Odbywała się bowiem selekcja. Schowała się więc w tym piecyku. Cicho, cichuteńko jak myszka siedziała. Oddech swój kontrolowała. Zamknęła ją w piecyku kobieta, która w obozie się nią opiekowała. Dziewczynka zapamiętała wówczas wielkie dłonie kobiety, szorstkie i zniszczone. To były te dłonie, co drzwiczki piecyka zamykały. Czasem jeść dawały. I to chyba właśnie dlatego dłonie staruszki zapamiętała, te dłonie, które jeść dawały. Z jedzeniem się kojarzyły. [...]