Idzie kot samotną uliczką. Idzie samotny, być może trochę zmęczony. Pytam się go: Kocie, co ci jest? On odpowiada, że życie dało mu w kość. Mówi, że strasznie cierpi i ma spleen, jakiś Weltschmerz, problemy egzystencjalne. Kot idzie ze spuszczoną głową. Wygląda na rzeczywiście przygnębionego. Chce mi opowiedzieć historię swego życia. Pamięta, jak się urodził, był to mglisty poranek. I właśnie tę mgłę pamięta najbardziej. "We mgle szarej, idzie przez łąki i moczary, po trzęsawiskach i rozłogach, po zapomnianych dawno drogach, zaduma polna, Osmętnica..." Dlaczego smutek dopadł kota? Jest wszakże tyle kotów na świecie, a chandra go akurat wzięła. Kot ma też inne problemy, jest on bowiem czarny. Wszyscy go unikają. Stara się nie przechodzić przez ulicę, bo zaraz wszyscy zaczynają mówić o nieszczęściu, jakie rzekomo ma przynieść. Idzie więc sobie kot w swojej depresji. Chciałby dwie jasności w swym życiu: klarowny, czysty od problemów, niczym nie zmącony umysł oraz jasne plamki na swym futerku...

Wczesny ranek, dziecko śpi w łóżku pod puchową pierzynką. Jest mu dobrze i ciepło. Jest godzina 5.00 rano. Po chwili do pokoju wchodzi matka. Nachyla się nad swym dzieckiem. Troskliwie poprawia kołderkę, narzuca nań na dziecko. Dziecko budzi się, ale jest w półśnie. Matka uśmiecha się. Za chwilę musi wyjść do pracy, pracuje ona w fabryce. Na dworze zima stulecia. Biało, mroźnie, śnieg bez przerwy pada. Kobieta musi iść pieszo dwa kilometry do fabryki. W taką pogodę nosa się nie chce wystawiać, ale ona musi, bo trzeba zarabiać na życie. Jeszcze przed wyjściem zerka na swą pociechę, uśmiechem żegna dziecko. Wychodzi z domu. Dziecko przykryte puchową pierzynką, kobieta przykryta śniegową pierzynką. Bo matka zrobi wszystko dla swojego dziecka, by te miało ciepło. Przykrywa dziecię puchową pierzynką, a sama zakrywa się śniegową kołderką, żeby dziecko miało dobrobyt i by mu nie było zimno. Jej ciężka praca i troska to taka właśnie ochronna pierzynka, pełna gorąca i miłości.

Byłam u lekarza w mieście K. Było bardzo gorąco. Z przychodni wyszłam podniesiona na duchu. Do przystanku miałam kawałek. Chodnikiem ciągnął tłum ludzi widocznie zmęczonych upałem. Idący i jadący rowerem. Moją uwagę zwrócił pewien starszy mężczyzna. Szedł on chodnikiem po drugiej stronie ulicy. Był on ubrany w koszulę, która była zapięta na jeden guzik. Spod koszuli było widać brzuch i klatkę piersiową. Człowiek ten miał sandały i do tego założone skarpety, strój tak piętnowany przez wielu. Moją uwagę [...]

Grób jest jak każdy grób. Z kamienia, z krzyżem, ze zniczem. Ale pochowani w nich inni. Każda dusza jest inna, tak jak w cielesnym życiu była inna.
Są obok siebie dwa groby. Jeden i drugi chowają w sobie ciała muzyków. Takich, co grają na gitarze i śpiewają. Leżą sobie więc dwaj muzycy pochowani. Nudzą się. Życie muzyka to nieustanna zabawa, wiesz - imprezy i alkohol. Nudne więc to życie umarłego. Muzycy ci prowadzą długie rozmowy o tym, co było, jak się pysznie bawili. Naigrywają się z ludzi, którzy przyszli [...]

Małe dziewczynki bawiły się na podwórku. Jedna z nich jeździła rowerkiem w kółko, druga jej wtórowała biegnąc za nią i się śmiejąc. Zabawę dziewczynek zauważyła Rachela. Przez okno kamienicy obserwowała je od dłuższego czasu. Zajęta dzierganiem na drutach, nie spostrzegła, jak szybko mija czas. Zaczął padać deszcz. Dziewczynki uciekły z podwórka. Schowały się w kamienicy. Pozostawiły rower na ziemi. Wyszedł wówczas dozorca kamienicy, wziął rower i oparł o jedyne drzewo, jakie rosło na podwórzu. Deszcz [...]

Leciała późnym wieczorem czapla na zachodni kierunek (widziałam, gdy leciała). Kierowała się w stronę zachodzącego Słońca. Na pomarańczowym niebie wachlowała swymi skrzydłami. Czapla była samotna (w życiu i na niebie). Z jej oczu łzy płynęły. Dlatego szklane oczy jej były. Takie małe oczy, a świat taki wielki. Małe, ale smutek w nich wielki. Czapla miała chyba depresję i dlatego ciągnęła do Słońca. Bo w depresji ciągnie do jasności. Taką jasnością była właśnie kula Słońca, która daje ciepło i poczucie [...]

Była sobie pewna pani. Była ona sprzedawczynią w sklepie spożywczym.
Zawsze gdy przychodzili do niej klienci, pytała się ich zaczepnie, czy będzie dziś padał deszcz? Klienci nie wiedzieli. Uśmiechali się jedynie do ekspedientki. Stała sobie więc za ladą kobieta i obserwowała pogodę przez okno. Chyba nie lubiła deszczu, zawsze nosiła za sobą parasolkę. Była przygotowana na złe okoliczności pogody. Kiedyś zgubiła swoją parasolkę. Rozpętała się straszliwa ulewa. Kobieta zmokła. Poszła na postój taksówek. [...]

Jeszcze wcześniej szedł do niej z kwiatami. To było krótko przed wybuchem wojny. Niósł dla niej róże. Stresował się. Zastanawiał się, jak go przyjmie. Otworzyła mu drzwi, zobaczył jej promienny uśmiech, który tak mu się podobał. Wręczył jej bukiet kwiatów, a ona od razu podsunęła je pod swój piegowaty nos. Były uśmiechy i trochę nieśmiałości. Radio buczało coś o wojnie, ale oni byli zajęci sobą, i nie istniało w tej chwili dla nich nic prócz siebie. Była oczywiście herbata z konfiturą oraz ciastka. Róże [...]

Szumi kukurydza na wietrze. Całe pole nią obsiane. W takt muzyki tańczy i piękne śpiewa. Raduje się roślina. Wyrośnie niedługo kolba strzelista.
A kto się cieszy na to?

Przejeżdża rowerem dziewczyna i szumem liści kukurydzy się zachwyca. Te w jej serce wglądają. Płonie serce dziewczyny, bo pewien młodzieniec rozgrzewa je. Rumiane policzki dziewczyny musi kukurydza ostudzać. Uradowane serce jej, bo przypomina sobie jego wzrok. Ona przyciąga jego wzrok i dlatego się rumieni na myśl o tym. Pędzi więc dziewczyna rowerem [...]

W pewnej szkole podstawowej dzieci dostały paczki z okazji Dnia Dziecka. Były tam przede wszystkim słodycze. Każdy dzieciak był uszczęśliwiony. Była grupka dzieci, która rozpakowała od razu pakunki i zajadała się słodyczami. Byli też tacy, którzy nawet nie otwierali prezentów. Chowali je do swych tornistrów. Jeden chłopczyk pałaszujący batonika zobaczył, jak jedna dziewczynka chowała słodycze do swego plecaka. Z pełnymi ustami wyśmiał ją, że pewnie musi mamie pokazać. Miał rację. Dziewczynka nie zjadła słodyczy, ponieważ chciała się podzielić ze swoją mamą. Była ona dalekowzroczna i roztropna. Mama, po powrocie dziewczynki ze szkoły, uradowała się oczywiście. Ale, jak to mama, nie tknęła słodyczy. Wpierw myślała o swym dziecku. Zawsze ono najważniejsze. Dziewczynka niechętnie, ale spróbowała pyszności. Dzielenie się jest ważne, ale myślenie przede wszystkim. Przewidujmy więc i myślmy naprzód. Więcej - myślmy o innych w różnych sytuacjach. Bo myśli powinny górować nad naszymi czynami.

Niebo zawsze było takie samo. Od samego początku. Lazur nieba rozpościera się nad naszymi głowami. Rankiem, gdy wstaje kula życia, przybiera ono delikatną barwę niebieską. Wieczorem zaś żegna się ze Słońcem, by przykryć się kołdrą nocy.
Na niebo zwracamy uwagę lub nie. Jest wszakże zwykłe, by rzec - pospolite. Nie przeszkadza nam, chyba że jest zasnute chmurami i pada deszcz. W 1996 i 1997 roku wielu jednak patrzało w niebo, była bowiem na nim kometa. Wielu zapewne wprawiała w zadumę. Odleciała jednak, by chwalić [...]

Idzie ulicą młody mężczyzna. Lekko poddenerwowany. Ogląda się za siebie, ale tak, by inni nie podejrzewali, że coś ukrywa. Ale co on ukrywa? Ma granat ukryty pod marynarką. Będzie zatem akcja! Tuż za rogiem, jeszcze kawałek. Są też inni. Ci też mają schowane granaty. Jest teraz czas, kiedy nagle trzeba było dorosnąć i czas, gdzie pięknie jest umierać za ojczyznę. Wzrok młodzieńca, który od paru lat jest orlim wzrokiem, przesuwa się po ludziach. Trzeba uważać. Wszędzie czai się niebezpieczeństwo. Trzeba być [...]

Stałam na przystanku. Miałam w planach wyjazd do X. Wpatrywałam się w rozkład jazdy autobusów. Patrzyłam to na rozkład, to na zegarek. Wychwytywałam najkorzystniejsze połączenie autobusowe. Miałam mieć niedługo autobus. Odsunęłam się trochę od rozkładu linii autobusowych. Stanęłam z boku. Podeszła do mnie mała staruszka. Spytała się mnie, czy wiem może, jaki teraz pojedzie autobus do przychodni Y? Powiedziałam, że nie wiem. Już miałam zostawić staruszkę ze swym problemem, ale wewnętrzny głos nakazał mi iść [...]

Byłam na cmentarzu w miejscowości S. Stałam przy grobie. Na grobie tym w pajęczynie siedział pająk. Rozpiął on swą pajęczynę i teraz odpoczywał. Postanowił mi opowiedzieć pewną historię. Była to historia człowieka pochowanego właśnie w tym grobie, gdzie on utkał pajęczynę. W czasie gdy on był zajęty snuciem pajęczyny, pochowany tu człowiek snuł mu pewną opowieść o swym życiu. Opowiedział to, co szczególnie zapamiętał w życiu doczesnym. Przeżył czas okupacji. Pamiętał, gdy w jego miejscowości pojawili [...]

Rosło sobie drzewo na pustkowiu. Drzewo to było bardzo piękne. Wiosną zieleniało i miało białe kwiatki. Latem piękniało swą dojrzałością. Jesienią natomiast zachwycało feerią barw. Zimą bielało przykryte śniegiem. Drzewo to rzucało długi cień. Cień ten stał zawsze w cieniu drzewa, był on bowiem bardzo zazdrosny o drzewo. Cień zazdrościł mu kwiatków i bujnych liści. Któregoś dnia przyszli drwale i ścięli drzewo. Cień pozostał sam. I tak właśnie powstała Dusza. Dusza, której ciało odchodzi. Bez wyjątku, czy jest piękne czy brzydkie. Dawniej cień, gdy stał w cieniu drzewa, nie widział światła słonecznego. Teraz ukazała mu się cała ta jasność. Pokazało mu się Słońce, które okazało się być samym Bogiem...