Stoję na przystanku na Placu świętego Józefa. Autobus się nie pojawia. Moją uwagę przyciąga mały malutki chłopiec w niebieskiej bluzie i z dużym różowym plecakiem. Idzie to takie małe, przechodzi przez ulice. Rozważnie się rozgląda, czy samochód nadjeżdża, aby móc bezpiecznie przejść na drugą stronę jezdni. Zastanawiam się, ile może mieć lat chłopiec. Taki mały, a ktoś go wypuścił na ulicę, żeby sam pokonywał drogę od domu ze szkoły? Chłopiec idzie swym rytmem i spokojem, jakby wyuczone miał wszystko, [...]

Idzie ulicą Górnośląską stary mężczyzna. Idzie o kulach. Bardzo powoli. Ludzie go wymijają. Dla niego zdają się biegnąć. Bo mężczyzna posuwa się bardzo wolno. Nie nadąża za płynącym światem. A świat zapatrzony w siebie nie zauważa starego człowieka. Panta rhei. Człowiek ten jest jednak mądrzejszy od wszystkich innych ludzi. Patrzy na młodych i wie, że oni też kiedyś zwolnią. Przyjdzie na to czas. Człowiek ten poprzez swoją powolność odbiera świat inaczej niż inni. Dokładniej analizuje, patrzy. W swym spowolnieniu odbiera świat staranniej. Mijam starego człowieka. Fotografuję go oczyma pamięci, by wywoływać obraz jego w okruchach wspomnienia. Bo starość nie jest negatywna. To dojrzałość i piękność życia. Tylko ułomność fizyczna jest spowalniaczem. I o kulach trzyma się ciało. Nie duszę.

Przedwojnie. Przedwiośnie. Przecudownie. Było. I te czasy nie powrócą. Jeździ dziewczyna na rowerze do pracy. Ma długie blond kręcone włosy. Chłopcy oglądają się za nią, gdy tak jedzie. Uśmiech na twarzy dziewczyny przyciąga spojrzenia. Tą wiosną radosną zachwyca się. Przejeżdża koło cukierni pana J. Jest koło cukierni na ulicy właz, wejście do kanału. Dziewczyna, zawsze gdy jedzie, to jedzie po nim. Nie wie, że za lat parę, będzie w innym świecie. Na razie uśmiech na twarzy. Potem będzie na twarzy prosta kreska albo usta wygięte w podkówkę. Na razie jest słodko, jak w omijanej cukierni. Dziewczyna jednak coś odczuwa, zawsze gdy przejeżdża przez właz, to dziwnie się czuje. To duchy, które siedzą w kanałach i czekają. Na co czekają? Czekają na to, aż się stanie, to co ma się stać. Dziewczyna czuje energię bijącą z kanału. Przejeżdża tramwaj i nikt w nim nie wie, że ludzie będą pod miastem żyć. Duchy kanałów już wypatrują Kolumbów. Jeszcze tylko trochę i nastąpi Apokalipsa spełniona, gdzie ludzie wstąpią do...kanału...

Jadę autobusem przez znane - nieznane krainy. Tu skręt w prawo, tam w lewo i już jesteśmy w tym miejscu. Oko wychwytuje obrazy mgłą skąpane. Być pod tym drzewem, wolności pragnę.

Nagle chwytam dwa różno - odmienne światy. Jest bowiem podwórko. Na tymże podwórku kojec mały z dwoma psami. Oraz większe zagrodzenie z kurami. Kury mają na swojej ziemi raj prawdziwy, bo drzewa i krzaki. Psy natomiast ziemię samą. Kury dziobią ziemię i nie zwracają uwagi na psy, które im zazdroszczą tejże wolności, skromnej, ale wolności. Ta sosna wysoka, która rośnie na terenie kur, wzbudza zachwyt i pożądanie największe psów. Chciałyby one ostrzyć o nią zęby albo się grzbietem podrapać. Psy wtykają pyski w siatkę kojca i zazdroszczą kurom, że te tak dobrze mają. Bo chce się wolności, która by większa od pozornej wolności była.

Jechałam autobusem do domu. Długa trasa przez mój ukochany Oszczeklin. Jechał miły kierowca, który nawiązywał rozmowy z pasażerami i żartował. Przejeżdżaliśmy obok pewnego pięknego domu, nowo zbudowanego, swą nowością lśniącego. Wszyscy pasażerowie wraz z kierowcą spoglądali się na prawo, by ujrzeć ów cudny dom. Podziwiany był bowiem budynek we wsi. Inne domy nie były tak piękne i było im wstyd, że odpadają im tynki czy dachówki. Tynk podziwianego domu nieraz się rumienił, bo nim tak wszyscy się zachwycali. [...]

Stałam na przystanku w mieście K. Autobusy przyjeżdżały i odjeżdżały. Ludzie wsiadali i wysiadali. Ludzka cyrkulacja. Patrzyłam na ludzi. Każdy wypatrywał swego autobusu. Ja również. Podjechał autobus do miejscowości S. Pewna kobieta nie zauważyła go od razu, dopiero po chwili. Zagapiła się. Autobus miał już odjechać, a ona biegła do niego. Nagle ludzie zaczęli się na nią oglądać, czy zdąży czy nie. Wszyscy trzymali za nią kciuki, by jej się to udało. Ludzie odprowadzali ją wzrokiem. Myślę, że każdy [...]

Mam w ten zimny dzień ochotę na jazdę rowerową. Niech to będzie starego roku pożegnalny wypad rowerowy. Przez lasy oszczeklińskie. Wtedy pocałowałabym każdą gałązkę świerku. Moja poetycka "Siekierezada".
******
Pewien mężczyzna miał za zadanie rozwiesić lampki w galerii A. w mieście K. Musiał wejść na dach galerii. Nie bał się wcale. Ot, wysokość taka jak zawsze. Nie raz tak pracował. Wprawiony rozwiesił światełka, by inne dusze cieszyły się nadchodzącymi świętami. Nagle człowiek poślizgnął się i [...]

Stoi uboga kobieta przed cukiernią. Jest skromnie ubrana. Ma wytarty płaszcz i chustkę na głowie. Wydaje mi się, że nie wie, że stoi przed sklepem. Stoi bowiem odwrócona tyłem do witryny. Ma lekko rozchylone usta. Coś szepcze do siebie. Stoi tak, że nad jej głową na półce w witrynie widnieje ogromny tort z kremem i wiśniami. Tak oto odbyła się jej koronacja na kobietę zamożną. Kobieta wygląda bowiem jakby rzeczywiście miała na sobie koronę z tortu. Symbol bogactwa i przepychu. Ile na świecie chodzi ludzi biednych i [...]

Szłam ulicą S. w mieście K. Bloki, wszędzie bloki. Po lewo za siatką znajdował się wielki plac ziemi zarośniętej trawą, teren nie zużytkowany. Obszar ten był poza zasięgiem lamp, w mroku. Przypomniałam sobie, że kiedyś (wiele lat temu) na tymże terenie obóz rozbił cyrk. Nie wiem, czemu sobie pomyślałam o nim. Z głębin, otchłani wspomnień pojawiła się myśl ta. Nagle wyczułam duchy. Spojrzałam na plac. Spostrzegłam tam dwie zwierzęce dusze: szympansią i tygrysią. Dusze owe zauważyły mnie i zaczęły opowiadać swą historię. Mówiły, że zostały tu, bo straciły tutaj życie, były źle traktowane przez cyrkowców, bite, poniżane. Cyrk już dawno odjechał. A one zostały tu. Żyją sobie więc na tym placu. Czasem tęsknią za cyrkiem, ale ten już daleko. Dusze zwierząt powiedziały mi, że byłyby w stanie wybaczyć swoim cyrkowym oprawcom. Bo jak stajesz się duszą, przebaczanie staje się łatwiejsze.

Są Anioły na tym świecie. Anioły mają piękne oczy i lekko wytartą szminkę na ustach. Gdy stoję na przystanku zamyślona, podchodzą starsze panie i panowie - Aniołowie. Mówią coś z przeszłości, o historii. Zapytują mnie o coś, by coś od siebie dodać. Budzą mnie z zadumy. I co z tego, popadam w większą refleksję po rozmowie z nimi.

Jadę porannym autobusem. Oczy mi się same zamykają. Jest wcześnie rano. Zza zakrętu na horyzoncie jawi się ogromny księżyc w pełni. Jestem zachwycona widokiem! W miarę jak posuwamy [...]

Idzie kot samotną uliczką. Idzie samotny, być może trochę zmęczony. Pytam się go: Kocie, co ci jest? On odpowiada, że życie dało mu w kość. Mówi, że strasznie cierpi i ma spleen, jakiś Weltschmerz, problemy egzystencjalne. Kot idzie ze spuszczoną głową. Wygląda na rzeczywiście przygnębionego. Chce mi opowiedzieć historię swego życia. Pamięta, jak się urodził, był to mglisty poranek. I właśnie tę mgłę pamięta najbardziej. "We mgle szarej, idzie przez łąki i moczary, po trzęsawiskach i rozłogach, po zapomnianych dawno drogach, zaduma polna, Osmętnica..." Dlaczego smutek dopadł kota? Jest wszakże tyle kotów na świecie, a chandra go akurat wzięła. Kot ma też inne problemy, jest on bowiem czarny. Wszyscy go unikają. Stara się nie przechodzić przez ulicę, bo zaraz wszyscy zaczynają mówić o nieszczęściu, jakie rzekomo ma przynieść. Idzie więc sobie kot w swojej depresji. Chciałby dwie jasności w swym życiu: klarowny, czysty od problemów, niczym nie zmącony umysł oraz jasne plamki na swym futerku...

Wczesny ranek, dziecko śpi w łóżku pod puchową pierzynką. Jest mu dobrze i ciepło. Jest godzina 5.00 rano. Po chwili do pokoju wchodzi matka. Nachyla się nad swym dzieckiem. Troskliwie poprawia kołderkę, narzuca nań na dziecko. Dziecko budzi się, ale jest w półśnie. Matka uśmiecha się. Za chwilę musi wyjść do pracy, pracuje ona w fabryce. Na dworze zima stulecia. Biało, mroźnie, śnieg bez przerwy pada. Kobieta musi iść pieszo dwa kilometry do fabryki. W taką pogodę nosa się nie chce wystawiać, ale ona musi, bo trzeba zarabiać na życie. Jeszcze przed wyjściem zerka na swą pociechę, uśmiechem żegna dziecko. Wychodzi z domu. Dziecko przykryte puchową pierzynką, kobieta przykryta śniegową pierzynką. Bo matka zrobi wszystko dla swojego dziecka, by te miało ciepło. Przykrywa dziecię puchową pierzynką, a sama zakrywa się śniegową kołderką, żeby dziecko miało dobrobyt i by mu nie było zimno. Jej ciężka praca i troska to taka właśnie ochronna pierzynka, pełna gorąca i miłości.

Byłam u lekarza w mieście K. Było bardzo gorąco. Z przychodni wyszłam podniesiona na duchu. Do przystanku miałam kawałek. Chodnikiem ciągnął tłum ludzi widocznie zmęczonych upałem. Idący i jadący rowerem. Moją uwagę zwrócił pewien starszy mężczyzna. Szedł on chodnikiem po drugiej stronie ulicy. Był on ubrany w koszulę, która była zapięta na jeden guzik. Spod koszuli było widać brzuch i klatkę piersiową. Człowiek ten miał sandały i do tego założone skarpety, strój tak piętnowany przez wielu. Moją uwagę [...]

Grób jest jak każdy grób. Z kamienia, z krzyżem, ze zniczem. Ale pochowani w nich inni. Każda dusza jest inna, tak jak w cielesnym życiu była inna.
Są obok siebie dwa groby. Jeden i drugi chowają w sobie ciała muzyków. Takich, co grają na gitarze i śpiewają. Leżą sobie więc dwaj muzycy pochowani. Nudzą się. Życie muzyka to nieustanna zabawa, wiesz - imprezy i alkohol. Nudne więc to życie umarłego. Muzycy ci prowadzą długie rozmowy o tym, co było, jak się pysznie bawili. Naigrywają się z ludzi, którzy przyszli [...]