Dziś drzewa szumią smutkiem. Zbliżają się dni, o których nikt by nie pomyślał, że będą tymi złymi. Dziewczyna leży na kanapie. Kanapa jest w stylu Biedermeier. Czyta książkę. Nie wiem o czym, ale wydaje się dziewczynę interesować. Nagle wiatr wtargnął przez uchylone okno do pokoju. Spadła doniczka i się roztrzaskała. Skąd ten wiatr? - pyta się sama siebie. Bo wiatr wparował, chciał dziewczynie coś powiedzieć. Będzie za niedługi czas nawała zła, lawina smutku, czas zgnębienia i poniewierki. Będą życia [...]

Idę sobie ulicami miasta K. Przede mną idzie rodzina. Ojciec, matka oraz trójka dzieci - dwaj chłopcy oraz dziewczynka. Wszystkie dzieci mają małe, dziecięce rowerki. Przed muzeum żona i dzieci żegnają się z ojcem. Ten musi gdzieś iść. Nagle mała dziewczynka przewróciła się na kostkę brukową. Ojciec podszedł do niej, mówił, że nic się nie stało. Chłopcy byli już dość daleko, zawrócili jednak do siostry. Ona płakała, a chłopcy ją pocieszali, żeby uważała, bo kamienie ostre są. Tata rozdzielił się z [...]

Jestem i zazdroszczę. Zazdroszczę twemu obrazkowi na ścianie i kwiatkowi w doniczce, że mogą na Ciebie spoglądać. Że są świadkami Twych najprostszych czynności. Patrzą się, jak się ubierasz i jesz. Im jest to dane, obserwować Cię. Mi pozostają tylko domysły i marzenia. Wokół Ciebie różne przedmioty: niepościelone łóżko i łyżeczka od herbaty (a może od kawy). Zazdroszczę przedmiotom martwym. Swoista personifikacja. Cisza wśród rzeczy i mój krzyk rozpaczy. Gotuje się u Ciebie woda w czajniku elektrycznym. [...]

Jechałam autem. Na miejskiej ławeczce siedział starszy mężczyzna. Nawiązał się między nami kontakt wzrokowy. I oto poznałam historię mężczyzny. Wychowywał się w wielodzietnej, biednej rodzinie. Jako dorosły człowiek zamieszkiwał w stodole - czy to chłód czy upał. Medytował między snopkami słomy. Grał często w lotto. Chodził do brata, który miał telewizor. Tam sprawdzał wyniki gry. Nic nigdy nie wygrał, odchodził zatroskany z kwitkiem do swej stodoły. Pił on denaturat, bo na inny alkohol nie było go stać. [...]

Gdy byłam mała, razem z siostrami wchodziłyśmy na bramę podwórkową i machałyśmy jadącym kierowcom. Dom mój i podwórze leżały blisko ruchliwej ulicy. Brama też stała w niewielkiej odległości od ulicy. Co robili kierowcy? A co mogli robić? Odmachiwali nam. Na ustach niektórych pojawiał się uśmiech. Radość, że można tak okazywać sympatię do drugiego człowieka. Takie międzyludzkie pojednanie i dobroć.

W głębi podwórza była sporych rozmiarów góra piasku. Bawiłyśmy się w miasto. Budowałyśmy ogromnych [...]

Była bieda była zawsze była. Nie pamięta się tego, ale zawsze było. Patrząc na krople deszczu przypomina się ta pora. Gdy jadło się zupę z pora. Ale był też prześwit słoneczny w postaci słodkiej kosztowności. Bo oto matka dzieciom słodkie pierniki upiec chciała. Wszyscy się na to zdarzenie ucieszyli. Wreszcie jakaś otucha, czekoladowy promyk z serc płynący. Zaczęło się więc wielkie pieczenie czekoladowych serc. Zapach dostojny się rozniósł po domu. Nozdrza wdychały, ale usta chciały. Bogactwa aromatów [...]

Na pustyni życia nie ma. Jest życie pozorne. Wiele stopni w dół. W nocy. Życie tli się wszędzie, ale na pustyni go brakuje. Leży butelka po oranżadzie na ulicy. Leży tam już długo. W środku niewypity napój, czarny stał się. Spłaszczona butelka. Nic nie znaczy. Samochód miał ją wiele razy.

Jakiś pies dostał pokarm swój dzienny. Było tam wszystko. Na samym szczycie nawet kawałek pomidora. A ona mawiała: "Nigdy nie dawaj psu tego do zjedzenia, czego byś sam nie zjadł"... Pies westchnął nad zardzewiałym garnkiem i [...]

Jechałam autobusem przez miasto. Usiadł koło mnie staruszek. Zaczął ze mną rozmowę. Przejeżdżaliśmy obok supermarketu. Staruszek powiedział, że nie ma już hotelu Prosna, który stał kiedyś na miejscu marketu. Rzeczywiście hotel został zburzony, by mógł powstać budynek nowy. Staruszek sięgnął myślą dalej. Opowiadał, że kiedyś na tymże miejscu stał tartak. Ale to dawno temu. Tego nie wiedziałam. Miło mi, że się dowiedziałam - od kogoś starszego i doświadczonego. Na pewno poszukam o tym dalszych informacji. [...]

Czekałam na autobus w mieście K. na placu św. Józefa, obok liceum im. Asnyka. Jest tam przystanek. Nieopodal na ławce siedział bezdomny człowiek. Miał jakieś toboły przy sobie. Był niechlujnie ubrany. Miał czerwoną twarz, jakby opaloną, co jest charakterystyczne u bezdomnych. Ruszył z miejsca i usiadł sobie na ławce przystankowej. Nagle kobieta, obok której usiadł, zerwała się jak poparzona. Widocznie nie chciała siedzieć koło niego, brzydziła się nim. Obok kobiety siedział inny mężczyzna. Przesunął się ku [...]

Jest jakaś dziwność, gdy się patrzy na Księżyc i gdy wącha się kwiaty bzu. Dziwność jest większa, gdy się robi obie te czynności naraz. Dziwność się ze mną dzieje, gdy słyszę tę piosenkę... Duch mnie przenika, odgłosy z przeszłości, dotyk nieznanego, odległego czasowo i miejscowo. Łza spływa na myśl, że bzy wąchały dym, a Księżyc patrzył z niedowierzaniem. W tym czasie zdziczenia i pogardy, zezwierzęcenia człowieka, zaszczucia jednego na drugiego. Mury pamiętają. Mury nasiąknięte łzami. Odgłosy [...]

Idzie ulicą starsze małżeństwo. Moją uwagę zwraca to, że trzymają się za ręce. Jakby byli młodymi zakochanymi podlotkami. Coś czułego od nich bije. Rozmawiają na tematy błahe, że muszą kupić rzodkiewki, że się chmurzy i pewnie będzie padać, że trzeba odebrać okulary od okulisty i pójść do biblioteki oddać książki.
Trzymają się za ręce i ta czynność jest dla nich najzwyklejsza w świecie. Przecież robią to od wielu lat. Nie zwracają już na to uwagi, ręka sama lgnie do ręki. Mówią o zwykłych rzeczach, ale splecione ręce są w miłości czymś ważkim. I tak idą sobie starsi zakochani i rozmawiają, i za młode ręce się trzymają.

Stoję na przystanku na Placu świętego Józefa. Autobus się nie pojawia. Moją uwagę przyciąga mały malutki chłopiec w niebieskiej bluzie i z dużym różowym plecakiem. Idzie to takie małe, przechodzi przez ulice. Rozważnie się rozgląda, czy samochód nadjeżdża, aby móc bezpiecznie przejść na drugą stronę jezdni. Zastanawiam się, ile może mieć lat chłopiec. Taki mały, a ktoś go wypuścił na ulicę, żeby sam pokonywał drogę od domu ze szkoły? Chłopiec idzie swym rytmem i spokojem, jakby wyuczone miał wszystko, [...]

Idzie ulicą Górnośląską stary mężczyzna. Idzie o kulach. Bardzo powoli. Ludzie go wymijają. Dla niego zdają się biegnąć. Bo mężczyzna posuwa się bardzo wolno. Nie nadąża za płynącym światem. A świat zapatrzony w siebie nie zauważa starego człowieka. Panta rhei. Człowiek ten jest jednak mądrzejszy od wszystkich innych ludzi. Patrzy na młodych i wie, że oni też kiedyś zwolnią. Przyjdzie na to czas. Człowiek ten poprzez swoją powolność odbiera świat inaczej niż inni. Dokładniej analizuje, patrzy. W swym spowolnieniu odbiera świat staranniej. Mijam starego człowieka. Fotografuję go oczyma pamięci, by wywoływać obraz jego w okruchach wspomnienia. Bo starość nie jest negatywna. To dojrzałość i piękność życia. Tylko ułomność fizyczna jest spowalniaczem. I o kulach trzyma się ciało. Nie duszę.

Przedwojnie. Przedwiośnie. Przecudownie. Było. I te czasy nie powrócą. Jeździ dziewczyna na rowerze do pracy. Ma długie blond kręcone włosy. Chłopcy oglądają się za nią, gdy tak jedzie. Uśmiech na twarzy dziewczyny przyciąga spojrzenia. Tą wiosną radosną zachwyca się. Przejeżdża koło cukierni pana J. Jest koło cukierni na ulicy właz, wejście do kanału. Dziewczyna, zawsze gdy jedzie, to jedzie po nim. Nie wie, że za lat parę, będzie w innym świecie. Na razie uśmiech na twarzy. Potem będzie na twarzy prosta kreska albo usta wygięte w podkówkę. Na razie jest słodko, jak w omijanej cukierni. Dziewczyna jednak coś odczuwa, zawsze gdy przejeżdża przez właz, to dziwnie się czuje. To duchy, które siedzą w kanałach i czekają. Na co czekają? Czekają na to, aż się stanie, to co ma się stać. Dziewczyna czuje energię bijącą z kanału. Przejeżdża tramwaj i nikt w nim nie wie, że ludzie będą pod miastem żyć. Duchy kanałów już wypatrują Kolumbów. Jeszcze tylko trochę i nastąpi Apokalipsa spełniona, gdzie ludzie wstąpią do...kanału...

Jadę autobusem przez znane - nieznane krainy. Tu skręt w prawo, tam w lewo i już jesteśmy w tym miejscu. Oko wychwytuje obrazy mgłą skąpane. Być pod tym drzewem, wolności pragnę.

Nagle chwytam dwa różno - odmienne światy. Jest bowiem podwórko. Na tymże podwórku kojec mały z dwoma psami. Oraz większe zagrodzenie z kurami. Kury mają na swojej ziemi raj prawdziwy, bo drzewa i krzaki. Psy natomiast ziemię samą. Kury dziobią ziemię i nie zwracają uwagi na psy, które im zazdroszczą tejże wolności, skromnej, ale wolności. Ta sosna wysoka, która rośnie na terenie kur, wzbudza zachwyt i pożądanie największe psów. Chciałyby one ostrzyć o nią zęby albo się grzbietem podrapać. Psy wtykają pyski w siatkę kojca i zazdroszczą kurom, że te tak dobrze mają. Bo chce się wolności, która by większa od pozornej wolności była.