Wiersze — PetroBlues

choćbyś był największy
i pieniędzmi srał
choćbyś wszys­tkie skarby
świata na raz miał

to nie znaczy nic
i tak odej­dziesz sam

choćbyś w puchu sypiał
pośród pięknych ciał
choćbyś żył beztrosko
na­wet mi­lion lat

to nie znaczy nic
i tak odej­dziesz sam

TRUM­NA NIE MA KIE­SZE­NI

choćbyś był premierem
i codzien­nie kradł
al­bo bohaterem
i od­mieniał świat

to nie znaczy nic
i tak odej­dziesz sam

choćbyś ro­bił wszystko
by­le tyl­ko żyć
choćbyś wszys­tkie prawdy
zdołał w ser­cu skryć

to [...]

w zwykłych bezbarwnych ludzkich dniach
bez przerwy zmęczeni ciężkim snem
liczymy słoje w suchych pniach
szukając azylu przed samym dnen
w malutkim ściennym kalendarzu
rwiemy kolejne puste kartki
dopiero na ciemnym cmentarzu
opadną wszystkie ludzkie maski

mijamy dzień za dniem
przechodząc z cienia w cień x4 [...]

ciągle szukam sensu kolejnych dni
ciągle wierzę że się spełnią moje sny
kawał życia zmarnowałem lecz
dziś już wiem jaką drogą będę szedł

mogę wypowiedzieć milion różnych słów
lecz nikt nie zrozumie duszy mojej snów
mogę na papierze spisać milion zdań
ale w mojej głowie zawsze jestem sam

ciągle wierzę że się spełnią moje sny [...]

codziennie nas okradają
codziennie nas okłamują
wciąż skaczą nam po głowach

a my im jakby nigdy nic
kłaniamy się uciszenie

dokoła stado jadowitych żmij
a ty człowieku między nimi żyj
pośród ukąszeń oscyluje swiat
i jadem plują czy to wróg czy brat

jak żyć...

rozwarte ramiona losu
jak jaskółki chwile niosą
uciekają szybko lata
a wciąż nie przyszła zapłata

wiecznie jesteś zarobiony
cisną cię systemu szpony
przez palce ucieka zycie
tną boleśnie losu nicie

idź ciągle idź [...]

czasami warto jest ugryźć się w język
lecz bardzo kuszące są ironii więzy
tym słowom przydaje się liposukcja
choć później jest trochę sucho w ustach

czekam aż ktoś poda mi szklankę wody

na starej bezpłodnej koszteli
wciąż wisi olchowa huśtawka
czas ją już próchnem zabielił
łańcuch też słaby jak mżawka

i widzę to tak jakby wczoraj
chłopiec się bujał szczęśliwy
tato gdzieś tam pole orał
a mama poszła na grzyby

ten świat taki zapomniany
wciąż żyje w mojej pamięci
choć życie rysuje zmiany
wciąż huśtam się na tej gałęzi

dziś ledwo w mych myślach grzebię
wskazówka tak szybko się kręci
lecz choćby świat gnał przed siebie
trzymam dzieciństwo w pamięci

zobaczyłem motyla leżącego na wznak
spalonego słońcem wychłostanego wiatrem
ostatnimi siłami przebierał skrzydłami
rozgarniając rozgrzane ziarna piasku

zbyt słaby by się doczołgać do zroszonej trawy
zbyt mało sekund życia zostało by zdążył
mogłem go rozdeptać by skrócić cierpienie
lecz pomogłem zdążyć na tę ostatnią kroplę

obmyty chłodną rosą zalśnił kolorami tęczy
najpiękniejszymi jakie kiedykolwiek widziałem
i wtedy znieruchomiał spokojny i piękny
na wieki z wyrazem ulgi na skrzydłach

chciałbym by kiedyś gdy przyjdzie czas
ktoś znalazł mnie jak ja tego motyla

chciałbym żeby ludzie umilkli
gdy przykładam palec do ust

chciałbym

żeby mi to było
ostatni raz

okna dymią ściany parzą
pięści ojca matkę rażą
dziewczynkę każdego ranka
tuli tylko jej skakanka

ojciec krzyczy matka płacze
a dziewczynka ciągle skacze

a sąsiedzi się nie skarżą
akceptują życie z marżą
zgasły serca oczy uszy [...]

zamknięci
w ciasnej klatce swojej jaźni
wyklęci
przez tych co mają im za złe
że słyszą
lecz boją się odpowiedzieć
że widzą
lecz nie dzielą się spojrzeniem

oni wiedzą jak brzmi cisza
ukrywają w niej swój krzyk [...]

zamykam oczy i jesteś jak wtedy
milimetr przede mną
na wyciągnięcie rzęsy
znów głaszczę cię po ciepłym policzku

uśmiechasz się do mnie i wszystko wiemy
bez zbędnego słowa
tylko oczy mówią
zawsze będziesz stać przy mnie

twoje włosy pachną jak wiosenne kwiaty [...]

na skroni błyszczy kwaśny pot
dłonie się zaciskają w pięści
choć boję się czekam na gong
to wszystko w głowie się nie mieści

i zabrzmiał dzwon dokoła wrzask
zaciskam zęby wiem że muszę
że jutro gdy nadejdzie brzask
ja dalej swoją drogą ruszę

wygram tą walkę - zobaczycie
zwykły człowiek versus życie