zamknięci
w ciasnej klatce swojej jaźni
wyklęci
przez tych co mają im za złe
że słyszą
lecz boją się odpowiedzieć
że widzą
lecz nie dzielą się spojrzeniem

oni wiedzą jak brzmi cisza
ukrywają w niej swój krzyk [...]

zamykam oczy i jesteś jak wtedy
milimetr przede mną
na wyciągnięcie rzęsy
znów głaszczę cię po ciepłym policzku

uśmiechasz się do mnie i wszystko wiemy
bez zbędnego słowa
tylko oczy mówią
zawsze będziesz stać przy mnie

twoje włosy pachną jak wiosenne kwiaty [...]

na skroni błyszczy kwaśny pot
dłonie się zaciskają w pięści
choć boję się czekam na gong
to wszystko w głowie się nie mieści

i zabrzmiał dzwon dokoła wrzask
zaciskam zęby wiem że muszę
że jutro gdy nadejdzie brzask
ja dalej swoją drogą ruszę

wygram tą walkę - zobaczycie
zwykły człowiek versus życie

coraz więcej okien co raz mniej ludzi
eter wchłania mózg kradnąc minuty
klik usypia nas i klik też budzi
miłość przyjaźń seks płyną przez druty

trawnik dawno zarósł piłka sparciała
place zabaw są lecz dzieci nie ma
młodzież przed ekranem się zasiedziała
bo wyjście do ludzi to wielka trema

jeden kontakt w drugim się zakochuje
pęka etykieta gną się granice
w wirtualnym świecie człowiek bytuje
zapisując w chmurze swe tajemnice

mogę wypowiedzieć milion różnych słów
lecz nikt nie zrozumie duszy mojej snów
mogę na papierze spisać milion zdań
ale w mojej głowie zawsze jestem sam

z każdym rokiem czuję jak się zmienia świat
na tej karuzeli którą kręci czas
w krętym świecie uczuć ciężko znaleźć sens
ale serce bije więc nie poddam się

wolę czasem stracić ale poczuć smak
bo waży walizka zmarnowanych szans
czasem może stracę czasem zyskam też
ale zawsze wstanę żeby dalej biec

ojciec mówił synu mój
widząc młodej duszy żar
ludzie jak szerszeni rój
wezmą wszystko gdy im dasz

lecz myślałem to nie tak
dałem jaźń serce i duszę
to przyjaciel mój i brat
jemu przecież pomóc muszę

lecz gdy minął jakiś czas
i mnie bieda przycisnęła
stara przyjaźń poszła w las
bratnia dusza gdzieś zniknęła

dziś już wiem jaki jest świat
ojciec tylko zaśmiał się
każdy człowiek z biegiem lat
musi zmierzyć się ze złem

Inspirowane powieścią Vladimira Nobkova "Lolita"

niedojrzały owoc ma kwasny smak
dlaczego miła masz tak mało lat
czuję ekstazę gdy słyszę twój smiech
mój dobry Boże dlaczego to grzech

gdzie jest granica gdzie kończy się strach
gdzie rzeczywistośc a gdzie tylko gra
czy to uczucie czy podniety woń
ona mnie krzywdziła czy to ja ją

umieram w celi a ona tam
dziecko z kimś innym pod sercem ma
dzisiaj się dowiem gdzie drogi mej kres
niebo za mękę czy piekło za grzech

stoją włodarze i kamieniują prawdę
świat patrzy ale woli nie widzieć
bo przecież i tak nic nie znaczymy
bo i tak nikt nas nie posłucha

a jednak ktoś czeka na nasz głos
ktoś patrzy błagalnym wzrokiem
i czeka do ostatniego oddechu
wierząc że ktoś jej pomoże

to umierająca prawda

myśli rozpisują ego
na czynniki pierwsze
biją się między sobą

krzyczy też o swoje
wszechobecna próżność
nie chce się poddać

wybieram w końcu
życie oceni czy dobrze

uliczny gwar poraża
idę w szoku, złamany

w oku szczypie słona łza

znów wyrwany z życia
po środku rzeczywistości

płynę

za plecami los chichocze
raz przynudza raz zaskoczy
raz ktoś ciebie raz ty kogoś
częściej przykro rzadziej błogo

bez różnicy w którą stronę
wszystkie drogi pokręcone
i choć czasem idzie nie tak
to na końcu jedna meta

lecz zastanów się człowieku
życie to nie ryż na mleku
jednym smaczne innym gorzkie
lecz masz tylko jedną porcję