I

Zapadł mrok , świat powlekła ciemna wszech nieogarnięta ’nieznana’ . Chłód i niesamowita aura panowała wokoło . Przyszedł po nią . Na niebie świeciła tylko jedna gwiazda , tak jasna ,że idąc oboje przez ciemność kierowali się jej światłem .Szli naprzeciw Syriuszowi ,który skierował ich na to miejsce… cmentarz. Szli równo , niczym zahipnotyzowani przez ciemne aleje ponurego cmentarzyska .Nie widząc nic , widzieli wszystko. Coś ich wzywało , ktoś ich potrzebował…
Na około nie widać było nic poza Syriuszem . Jego światło padało prostopadle na wielki jak kaplica marmurowy grobowiec z licznymi zdobieniami , lecz uwagę przyciągał napis na tablicy “Fortis mortem amore” (miłość silniejsza od śmierci) . Wiatr ponownie poniósł się w tan , zawył gdzieś niedaleko wpadając między inne grobowce i na nowo ustał . Nastała przerażająca cisza. Cisza jak przed burzą , błoga i zarazem okropna bijąca w uszy ‘głośna’ cisza .A oni ? Oni nadal stali przed grobowcem jak zahipnotyzowani , wpatrzeni niby błędnym , lecz niezwykle skupionym wzrokiem na tablicę . Zaczęły pojawiać się na niej nowe litery . Nowe znaki układały się w całość , jakby niewidzialna ręka dopisywała kolejne linijki opowiadania . Tym razem były to słowa “ Mendicus -mea .Amore Fortis ! (ratuj się kto może . Miłość silniejsza !) . Wtem rozpętał się istny dramat , wiatr rozwichrzył się na dobre , w uszach dzwoniły ludzkie zimne szepty , jęki , wołania , wszędzie panował mrok .Ona i On nadal wpatrywali się jak wryci w kamienną tablicę . Nie zwracali uwagi na to jakie piekło szalało wokół nich .

O Ty ...Wielki i wszechmocny ,
co martwe budzisz powieki.
Wskaż mi, wskaż proszę drogę ,
co to do nieśmiertelności na wieki ...prowadzi.

Fatalna niemoc nęka duszę mą Panie.
Czy słyszysz?Słyszysz me wołanie ?
Czy Ty mnie unikasz o Panie?

Wołania i prośby co noc me słyszysz ?
Radości dziękczynne me słuchasz?
A może Ty Panie...Może gdy wiatrem dmuchasz -odpowiadasz .

Ach Panie .Wszak Ty czasu może nie masz .
Może inne duszyczki z trosk pocieszasz.
Może w melodię litanij się wsłuchałeś
i może na chwilką o mnie zapomniałeś...

Ach wybacz! Wybacz o Panie .
Toż ja duszyczka grzeszna.
Gdzie mi tam do stóp Twoich Panie padać na kolana.
Wybacz mi Ojcze.Wybacz te zmartwienia.
Wybacz ,że zwątpiłam ,że moje pragnienia(...)

A może... A może Ty śpisz o Panie ?
Dobrze.Dobrze. Śpij Najmocniejszy.
Już nie przeszkadzam,już cichną me wołania.
Już pędzę do spotkania...
Tak. Weź mnie do spania.

Błądzę wśród ludzi jak ta czarna owca.
Szukam nie wiadomo czego , nie wiadomo po co.
Stoję i wypatruję śród bezkresnej otchłani ,
śród gęstej od myśli nie zmierzonej nigdy wcześniej samotności
tej jasnej jutrzenki...
jasnej od słońca
rozświetlającej mrok życia .
zwiastującej nadzieję .
Czy to już czas ? Już czas na to?

posiadam pewny dar.
Dar przenikania przez mrok , dostrzegania światła.

widzę światło w otchłani ciemności.
widzę dobro w tysiącach okrutnych grzechów.
widzę miłość w nienawiści.
widzę więcej niż wszyscy.
widzę ,oni nie widzą.
słyszę , oni nie słyszą.
czuję ,oni nie czują.
widzę strach i radość w ludzkich oczach.
wszystko co widzę i czuję jest nieogarnięte
jestem i mnie niema
widzę nie widząc
słyszę nie słysząc
czuję co nieodczuwalne
jestem taka sama ,lecz inna
inna , czy gorsza?
boję się, boję
przyjdą czy nie ?
uciekam , wracają
stoję , nie biegną
mam biec ? mam krzyczeć ?
boje się siebie .
boję sie swych darów
darów takich samych jakie każdy ma
a jednak.. boję się
boję się tego ,że je odkryłam.
dar.. straszny , przeszywający bólem dar..