Stała samotna na moście życia gdzie wiatr zaplątał włosy w warkocz,
a twarz podniosła ku niebu by poczuć jak ulotne są spadające chwile...

Wiara często znika w gęstej mgle bezradności wtedy pozostaje poczekać,
aż serce nada odpowiedni kierunek spojrzeniu by dogonić płomień nadziei...

Usiadła na huśtawce marzeń osamotnionego parku,
gdzie myśli okryte szalem ciepła z każdym oddechem nabierały coraz różny bieg życia...

Chwyciła delikatnie śnieżny pyłek unoszący się w powietrzu,
który rozpłynął pod wpływem dotyku zostawiając mokry ślad spływający po dłoniach...

Delikatnie stąpam po dywanie życia czując ciepło danej chwili,
lecz gdy odwracam wzrok ślady pozostawiły tylko wydeptane wspomnienie...

Bezsilność związała dłonie łzy kryształowe upadały z hukiem,
lecz pozostała ostatnia kropla nadziei na uginających się rzęsach od jej ciężaru...

Słowa jak wiatr które subtelnie dotykają dna serca,
lecz nie zostają na długo tylko dalej galopują gdzie je echo poniesie...

Codziennie mijam chwile raz bliskie a raz zupełnie obce,
lecz nie boję się zatrzymać i wyszeptać cicho: Nadzieja jest zawsze, pomimo wszystko...

Czasami na spacerze życia szukamy drogi,
która niepowtarzalnym urokiem zatrzyma wzrok na granicy uczuć...

Ukryta niejeden raz w dłoniach twarz w obliczu otaczającego świata,
gdzie wspomnienia ciążą na powiekach...

Myśli podróżujące w sercu niejeden raz mijają kałuże łez
w których zwierciadłem są niewypowiedziane na głos słowa...

Słysząc tuż przy uchu uciekając czas spieszmy się zapełnić życie tak,
aby każdego dnia mieć nowe kolejne piękne wspomnienie...