Wiersze — PearlSoul25

nie był nigdy obok
a jednak
stanowi ciepło mojego serca

po niedokończonych rozmowach
pozostała mgła
co nie unosi tęsknoty
ani bliskości
której dotąd nie znał świat

nie był nigdy pełnią
a jednak
pełno go jest we mnie

po niespełnionych obietnicach
pozostał już tylko szept
o którym wstyd mi opowiadać

samej sobie
przed snem

wszystko ucichło
i nie czekam już
na żaden deszcz

w pustych spojrzeniach
między ulicami
moknę bezempatią

trzeba teraz znać samotność na pamięć
bardziej niż człowieka

żeby przypadkiem w krople
nie rozpaść się jak chmura

nie mu­sisz do­tykać jak słowa
wys­tar­czy że mil­kniesz w porę

od kiedy wszys­tkie cze­kania pozostają
za niet­knięty­mi klamkami
zamykam oczy

czekanie
zaw­sze po­zos­ta­wia bliznę
z której wypływa samotność
poranionych skrzydeł

bo przecież poza deszczem
tylko dotyk wzrusza najgłębiej

może nie utonę
w trudnych chwilach deszczu
i nie spadnę na ziemię
jak kropla
po której zatrzęsie się ziemia

cicho strącę z lica ostatnią łzę
skieruję spojrzenie na niebo
że tam
i nigdzie już więcej

o trud martwić się nie trzeba

niespokojne myśli
niech usiądą na chwilę
pod potężnym ramieniem
Twego nieba

z ruin umysłu
pozwól mi dźwignąć się
jak okruchy Twoich znamion

i na bliznach strąć daty
by Twoje 365 razy
nie lękaj się
przez rok znów nie szło na marne

...Boże

wyrwij cienie spod moich powiek
co bezszelestnie udają spojrzenia
i zaburzają rytm tęczy na niebie
w białe i czarne nie
do-widzenia

to wszystko bezsenność
robi z człowieka
sponiewierane gwiazdy na czole
nie świecą nam już
marzeniem

i czekam
słońce też nie lubi wstawać
chociaż wcale nie zasypia

na wyciągniecie ramion
został mi tylko strach
wtula się
a we mnie
nic
lub
byle jak

echo w moich oczach
rwącym wodospadem
puste dreszcze łechcą
szczupłe serce

na ołtarzach zaburzonych marzeń

nie dałam życiu pojąć
co wiatr szeptał po nocach
kiedy skulone
serce chowałam

i kiedy nikt nie kochał

nie pozwoliłam słońcu spoglądać
na rosę co polubiła
miejsce na moich oczach

i kiedy w siebie zwątpiłam

a teraz żal mają do mnie
jaskółki wysoko na niebie
że niżej nie mogą
że deszcz schowałam
głęboko dla siebie

to gdzieś tam
co bije choć umarło
zwie się przedawnieniem
wszystkich wiosen na naszych dłoniach
zapachu którego pokochało słońce
zanim jeszcze wstało

to stare przepowiednie
zbolałego serca
w które nikt już nie wierzy
nawet późną nocą przy zamkniętych
oknach z kratami
własnego umysłu

a jednak coś spać nie daje
gdzieś kurczy się
rozszerza
zanika i powstaje na nowo
choć udawać by można było
że nigdzie już nie ma miłości

nie śpiewaj drozdzie
bo znów będę padać
i cicho pod skórą
nawilgną wspomnienia

szelestem piór swoich
możesz zagłuszyć
obolałe miejsca po nieuniesieniach

i tyle nam zostaw
nic co by szkodziło

żadne z nas nie pojmie
w życiu
czym naprawdę jest miłość

Czy to niebo płacze
czy ja padam?
O takich duszach nie było pogody.

Gdzieś w środku miasta
kałuża wyznacza
puste od życia światło.

Nim noc zajrzy do okna
zapal dla siebie
błysk w ponurym spojrzeniu.

Znałam wtedy kierunek wiatru,
mogłam więc wpaść blaskiem księżyca do twojego okna
zamkniętego serca.

Byłabym prochem gwiazd,
co zamienia w skały uczucia
martwych ludzi bez skrzydeł.

I władałabym miłością
wszystkich czerwonych rumieńców,
pustych wnętrz,
łez ostatnich związków
skroplonych fałszem.

Gdybyś tylko
okno wtedy
serce chociaż
miał otwarte...

dzień dobry
że tak skłamię
czarna kawa jak charakter
fusy
rosa
słońce ty nie moje

uchrońcie mnie od nadziei
że niby dzisiaj będzie lepiej
że niby trzeba tak myśleć

jedynie co trzeba
to na pewno nie ja

popiół w twych oczach
boli samym patrzeniem

musiałaś długo płakać
żeby zgasić słońce

nie powiem że żal mi ciebie
i współczuję
bo zaćmienia bywają piękne
na horyzontach zbłąkanej duszy

Spóźnionym dłoniom
trzeba tylko nocy.

Nie wierzyłam wtedy,
i wybacz
że nadal...

Dziś moje ręce drżą
z rozczarowania.
To wina czekania.

Serce nie lubi sie spóźniać
na miłości swojego życia.