skrzydła które nas niosły
teraz leżą poszarpane otępieniem

na znak twojej ciszy
ręce składają się do modlitwy
aniele tchórzu

żebyś chociaż na chwilę wiedział jak bardzo
i dlaczego wszystkie gwiazdy gasną
tylko w moim oknie

pojałbyś
że milczenie trwalej dotyka

kiedy jest wzajemne

Może nie piję alkoholu,
ale robię pyszną kawę.
Umiem rozmawiać,
choć czasem głupoty prawię.
Nie znam się na wszystkim,
mimo to, chętnie pomogę,
mogę się głośno śmiać
lub w ciszy siedzieć przy Tobie.

Mam dom, rower, samochód
zdecyduj sam jak wolisz.
Przeszłam przez to wszystko
i wiem jak bardzo to boli...

*ruch zapobiegania depresji
*stop tej k°r°ie
*nie oceniaj a przytul

połowa mnie nie pamięta
o wspólnych spojrzeniach do nieba
gdy nocą gwiazdy spadały

gdy noc zachmurzona była

druga połowa umiera
w milczeniu tego świata
prosząc o pomoc żałośnie

i żadna gwiazda nie spada

w całości znów sciemniałam
od sincow kiedy mi bije
serce
zbyt pewnie
zbyt we mnie

jak gwiazda-
roz-
leciała

nie urosły nam skrzydła
a jednak odlecieliśmy
w zupełnie inna stronę

udając że tak trzeba
bo wstyd przecież inaczej

ucichł pod skórą twój dotyk
szepcze tylko serce
że jestem
choć nigdy nie byłam

oderwaną gwiazdą
z twego łzawego nieba

nie trzeba sercu tęsknot
by udowodnić że kocha

z zaciśniętymi wargami
i drgającą brodą
nie skryjesz niemocy
która wzbiera

oczy jak szkło -
wystarczy że pożegnaniem spojrzysz
a pękną

miłość to ten moment
kiedy wzrusza ciche do granic

- pa

zawieruszone twoje myśli
jak włosy

wiatr nie odmawia szaleństwa
taka sama jak ty postać
rzeczy naruszonych

czasem

trzeba zamknąć oczy
żeby nie zwiać od siebie

Był cieniem, do którego uciekałam w upalne dni.
Cały świat na dłoniach.
Ukryty jak klejnot.
W małej pięści.
Jak urywek listu niewysłanego, co uciekł z wiatrem.
Jak fragment ukochanego wiersza,
który czytałam przed snem.
Zawzięcie.

Coś ulatnia się, byśmy nigdy nie pojęli.
Gdzieś zaciera się ślad, którym szliśmy.
Burzy się jak czarna chmura.

Z ruin umysłu pozostaje szept,
który unosi się w powietrzu niczym pył
i zakłóca widoczność serca.

Dlatego tak trudno kochać.

jestem jak pisarka
której brakuje słowa
tylko łapczywie wciągam powietrze
pełne tęsknot ludzi

nic we mnie nie gaśnie
choć spaliłam dawno pragnienia
które popiołem w twoich oczach
wznosiły ku niebu iskry

i jak nastał wieczór
tak niech rozpanoszy się księżyc
który wpada do okna nieproszony
zupełnie jak ty

z moich tęsknot zalęgniętych w płucach
pozostał już tylko dym

Przychodzi do kawiarenki,
gdy tylko wieczór zapada.
Siedzę na ławce przed oknem,
przy którym zawsze zasiada.
Studiuję blask jego oczu
i mowę ciała poznaję.
Wiem ile słodzi herbatę
i jak długo miesza kawę.
Zagłębiam się w spojrzeniach,
kiedy się czasem zapatrzy.
Znam nawet miejsca pieprzyków
na smukłej, zadbanej twarzy.

Kiedy wychodzi na zewnątrz,
księżyca blask mnie podjudza.
Cicho do niego podchodzę...
I wtedy się rozbudzam.

wiem

bo miałam wtedy w oczach
wszystkie wschody
teraz pozostały mi
zardzewiałe policzki od słońca

na spóźnionych porankach życia
nie dostaje się kawy
i nikt nawet nie pyta

wiem

bo codziennie widzę
jak na moich dłoniach
stygnie miłość

nie ufaj pełni
i nie kochaj wtedy
spragnionymi dłońmi
co natarczywie szukają dotyku
ani spojrzeniem
co we wszystkim widzi serce

pełnia zabiera sny
- nie miłość
pełnia mija kochany
- jak miłość

księżyc blaskiem zaślepia
szczęśliwy Twym zauroczeniem
rozjaśnia noc
lecz zapomina o dniu

a to nie znaczy kochać

Może masz wewnątrz
wszystkie zakamarki świata,
do których chcę uciec
(dlatego przed snem tam jestem)
i co wieczór szepczę słowa
jak kołysankę.

Spłukana z emocji jestem
a jednak lgnę do Twych ramion,
choć nie znam dotyku.

Tylko nocą spoglądam na gwiazdy,
które widzisz.
Tam jest nasze wspólne miejsce spotkań.

Do zobaczenia dzisiaj.

nie był nigdy obok
a jednak
stanowi ciepło mojego serca

po niedokończonych rozmowach
pozostała mgła
co nie unosi tęsknoty
ani bliskości
której dotąd nie znał świat

nie był nigdy pełnią
a jednak
pełno go jest we mnie

po niespełnionych obietnicach
pozostał już tylko szept
o którym wstyd mi opowiadać

samej sobie
przed snem

wszystko ucichło
i nie czekam już
na żaden deszcz

w pustych spojrzeniach
między ulicami
moknę bezempatią

trzeba teraz znać samotność na pamięć
bardziej niż człowieka

żeby przypadkiem w krople
nie rozpaść się jak chmura

nie mu­sisz do­tykać jak słowa
wys­tar­czy że mil­kniesz w porę

od kiedy wszys­tkie cze­kania pozostają
za niet­knięty­mi klamkami
zamykam oczy

czekanie
zaw­sze po­zos­ta­wia bliznę
z której wypływa samotność
poranionych skrzydeł

bo przecież poza deszczem
tylko dotyk wzrusza najgłębiej