żaden z twoich listów nie dotarł
na czas
pachnę więc czeka(nie)m

a ty jak zwykle niesłowny
we wszystkim co było
na(m)pisane

na wietrze łapałam każde
rzucone przez ciebie słowo
i mam ich pełno obok

a jednak
jestem niemową

popieleje me serce
od twojej nieobecności
na próżno szukam z pochodnią w dłoni
miejsc które zamgliłeś

tylko tam o jedno tchnienie
było nas dużo

dziś już nic nie przypomina żaru
spojrzeń tamtej zimy
nie przenika bliznami
utracona nadzieja

pamiętam tylko
zgasiłeś prędko papierosa
by zapalić ogień w moim sercu

i nawet twoje odejście go nie ugasiło

na koniuszkach palców
jeszcze czuję twój dotyk
który niemożliwością
krąży zapachem dowoli

aż mnie pieką płuca
aż pali

nieobecność chwil zagubionych

jeszcze mi się przypomni czasem
wiatr co rozgonił miejsca na ciele

na bliznach
na rysach

otępiale niby rozwiał
a tam nadal bardzo boli

skrzydła które nas niosły
teraz leżą poszarpane otępieniem

na znak twojej ciszy
ręce składają się do modlitwy
aniele tchórzu

żebyś chociaż na chwilę wiedział jak bardzo
i dlaczego wszystkie gwiazdy gasną
tylko w moim oknie

pojałbyś
że milczenie trwalej dotyka

kiedy jest wzajemne

Może nie piję alkoholu,
ale robię pyszną kawę.
Umiem rozmawiać,
choć czasem głupoty prawię.
Nie znam się na wszystkim,
mimo to, chętnie pomogę,
mogę się głośno śmiać
lub w ciszy siedzieć przy Tobie.

Mam dom, rower, samochód
zdecyduj sam jak wolisz.
Przeszłam przez to wszystko
i wiem jak bardzo to boli...

*ruch zapobiegania depresji
*stop tej k°r°ie
*nie oceniaj a przytul

połowa mnie nie pamięta
o wspólnych spojrzeniach do nieba
gdy nocą gwiazdy spadały

gdy noc zachmurzona była

druga połowa umiera
w milczeniu tego świata
prosząc o pomoc żałośnie

i żadna gwiazda nie spada

w całości znów sciemniałam
od sincow kiedy mi bije
serce
zbyt pewnie
zbyt we mnie

jak gwiazda-
roz-
leciała

nie urosły nam skrzydła
a jednak odlecieliśmy
w zupełnie inna stronę

udając że tak trzeba
bo wstyd przecież inaczej

ucichł pod skórą twój dotyk
szepcze tylko serce
że jestem
choć nigdy nie byłam

oderwaną gwiazdą
z twego łzawego nieba

nie trzeba sercu tęsknot
by udowodnić że kocha

z zaciśniętymi wargami
i drgającą brodą
nie skryjesz niemocy
która wzbiera

oczy jak szkło -
wystarczy że pożegnaniem spojrzysz
a pękną

miłość to ten moment
kiedy wzrusza ciche do granic

- pa

zawieruszone twoje myśli
jak włosy

wiatr nie odmawia szaleństwa
taka sama jak ty postać
rzeczy naruszonych

czasem

trzeba zamknąć oczy
żeby nie zwiać od siebie

Był cieniem, do którego uciekałam w upalne dni.
Cały świat na dłoniach.
Ukryty jak klejnot.
W małej pięści.
Jak urywek listu niewysłanego, co uciekł z wiatrem.
Jak fragment ukochanego wiersza,
który czytałam przed snem.
Zawzięcie.

Coś ulatnia się, byśmy nigdy nie pojęli.
Gdzieś zaciera się ślad, którym szliśmy.
Burzy się jak czarna chmura.

Z ruin umysłu pozostaje szept,
który unosi się w powietrzu niczym pył
i zakłóca widoczność serca.

Dlatego tak trudno kochać.

jestem jak pisarka
której brakuje słowa
tylko łapczywie wciągam powietrze
pełne tęsknot ludzi

nic we mnie nie gaśnie
choć spaliłam dawno pragnienia
które popiołem w twoich oczach
wznosiły ku niebu iskry

i jak nastał wieczór
tak niech rozpanoszy się księżyc
który wpada do okna nieproszony
zupełnie jak ty

z moich tęsknot zalęgniętych w płucach
pozostał już tylko dym

Przychodzi do kawiarenki,
gdy tylko wieczór zapada.
Siedzę na ławce przed oknem,
przy którym zawsze zasiada.
Studiuję blask jego oczu
i mowę ciała poznaję.
Wiem ile słodzi herbatę
i jak długo miesza kawę.
Zagłębiam się w spojrzeniach,
kiedy się czasem zapatrzy.
Znam nawet miejsca pieprzyków
na smukłej, zadbanej twarzy.

Kiedy wychodzi na zewnątrz,
księżyca blask mnie podjudza.
Cicho do niego podchodzę...
I wtedy się rozbudzam.