PearlSoul25

jestem jak pisarka
której brakuje słowa
tylko łapczywie wciągam powietrze
pełne tęsknot ludzi

nic we mnie nie gaśnie
choć spaliłam dawno pragnienia
które popiołem w twoich oczach
wznosiły ku niebu iskry

i jak nastał wieczór
tak niech rozpanoszy się księżyc
który wpada do okna nieproszony
zupełnie jak ty

z moich tęsknot zalęgniętych w płucach
pozostał już tylko dym

Przychodzi do kawiarenki,
gdy tylko wieczór zapada.
Siedzę na ławce przed oknem,
przy którym zawsze zasiada.
Studiuję blask jego oczu
i mowę ciała poznaję.
Wiem ile słodzi herbatę
i jak długo miesza kawę.
Zagłębiam się w spojrzeniach,
kiedy się czasem zapatrzy.
Znam nawet miejsca pieprzyków
na smukłej, zadbanej twarzy.

Kiedy wychodzi na zewnątrz,
księżyca blask mnie podjudza.
Cicho do niego podchodzę...
I wtedy się rozbudzam.

wiem

bo miałam wtedy w oczach
wszystkie wschody
teraz pozostały mi
zardzewiałe policzki od słońca

na spóźnionych porankach życia
nie dostaje się kawy
i nikt nawet nie pyta

wiem

bo codziennie widzę
jak na moich dłoniach
stygnie miłość

nie ufaj pełni
i nie kochaj wtedy
spragnionymi dłońmi
co natarczywie szukają dotyku
ani spojrzeniem
co we wszystkim widzi serce

pełnia zabiera sny
- nie miłość
pełnia mija kochany
- jak miłość

księżyc blaskiem zaślepia
szczęśliwy Twym zauroczeniem
rozjaśnia noc
lecz zapomina o dniu

a to nie znaczy kochać

Może masz wewnątrz
wszystkie zakamarki świata,
do których chcę uciec
(dlatego przed snem tam jestem)
i co wieczór szepczę słowa
jak kołysankę.

Spłukana z emocji jestem
a jednak lgnę do Twych ramion,
choć nie znam dotyku.

Tylko nocą spoglądam na gwiazdy,
które widzisz.
Tam jest nasze wspólne miejsce spotkań.

Do zobaczenia dzisiaj.

nie był nigdy obok
a jednak
stanowi ciepło mojego serca

po niedokończonych rozmowach
pozostała mgła
co nie unosi tęsknoty
ani bliskości
której dotąd nie znał świat

nie był nigdy pełnią
a jednak
pełno go jest we mnie

po niespełnionych obietnicach
pozostał już tylko szept
o którym wstyd mi opowiadać

samej sobie
przed snem

wszystko ucichło
i nie czekam już
na żaden deszcz

w pustych spojrzeniach
między ulicami
moknę bezempatią

trzeba teraz znać samotność na pamięć
bardziej niż człowieka

żeby przypadkiem w krople
nie rozpaść się jak chmura

nie mu­sisz do­tykać jak słowa
wys­tar­czy że mil­kniesz w porę

od kiedy wszys­tkie cze­kania pozostają
za niet­knięty­mi klamkami
zamykam oczy

czekanie
zaw­sze po­zos­ta­wia bliznę
z której wypływa samotność
poranionych skrzydeł

bo przecież poza deszczem
tylko dotyk wzrusza najgłębiej

może nie utonę
w trudnych chwilach deszczu
i nie spadnę na ziemię
jak kropla
po której zatrzęsie się ziemia

cicho strącę z lica ostatnią łzę
skieruję spojrzenie na niebo
że tam
i nigdzie już więcej

o trud martwić się nie trzeba

niespokojne myśli
niech usiądą na chwilę
pod potężnym ramieniem
Twego nieba

z ruin umysłu
pozwól mi dźwignąć się
jak okruchy Twoich znamion

i na bliznach strąć daty
by Twoje 365 razy
nie lękaj się
przez rok znów nie szło na marne

...Boże

wyrwij cienie spod moich powiek
co bezszelestnie udają spojrzenia
i zaburzają rytm tęczy na niebie
w białe i czarne nie
do-widzenia

to wszystko bezsenność
robi z człowieka
sponiewierane gwiazdy na czole
nie świecą nam już
marzeniem

i czekam
słońce też nie lubi wstawać
chociaż wcale nie zasypia