Od momentu przebudzenia, w kółko słyszę te słowa:
-Otwórz oczy! Otwórz! Otwórz te cholerne oczy!
I wciąż nie ma efektu.
Nie widzę, chociaż bardzo tego pragnę.
Nie mogę dostrzec najważniejszych szczegółów.
Rozróżniam barwy. Tu zielony, tam niebieski, a wciąż jestem ślepa.
Spoglądam przez okno.
Już wiosna.
Kiedy nadeszła?
Przecież ostatnio jej nie było.
Dlaczego ten czas tak nieubłagalnie pędzi?
Nie dostrzegam niczego.
Jestem ślepa, pomimo że mam wciąż otwarte oczy.
Brak mi sił.
Nie dociera to do mnie.
Staram się przyjrzeć.
Biegnę do przodu, napotykam lustro.
Patrzę sobie głęboko w oczy.
Widzę barwę- są niebieskie.
Nic poza tym.
Nie ma łez, nie ma strachu.
Została nicość.
Wciąż słyszę ten głos w głowie:
"Otwórz je! Otwórz!"
A nie potrafię.
Im bardziej się staram, tym jest trudniej.
Słyszę, widzę, a jednak jestem głucha i ślepa.
Mam ochotę krzyczeć.
Ale nie mogę.
Nikt mnie nie słyszy.
Nikt mnie nie widzi.
Czy w ogóle istnieje?

Jakaż to cienka granica pomiędzy odwagą a bezmyślnością.
Tak bardzo pragniemy wyzbyć się strachu, a być może to on jest ostatnim włoskiem trzymającym nas przy życiu.