gdy wzbiera wewnątrz żal
wszystkich zliczonych chwil zwątpienia

kiedy już przestajesz
skrobać ściany opustoszałego domu
bo nasiąknęły one tak
że farba sama zaczęła odpadać

przeszłość jeszcze na moment zawisła
w rogach pod sufitem
pachnie jak wilgoć
niedogrzana rozczarowaniem

i już się tylko potykasz
o zbłąkane echo
niedopowiedzianych pragnień
które szczezły na słowach

nigdy nie potrafiłam sprawić
byś mnie chciał wreszcie usłyszeć

teraz oddałam się ciszy
kojąc spokojem serce

nie goni mnie już nic wiecej
jak tylko własny cień

dziki galop wyrwany z uwięzi
chłepce wolności wdech

i tak obco bez ograniczeń
spogladać w wizji głąb

im bardziej się otwieram
tym mocniej trzymasz dłoń

dobrze wiesz jak to jest na uwięzi
gdzie oddech bywa krótszy o połowę
a dzień rozciąga się w wieczności

gdy słowa grzęzną chrypą w gardle
cierpieniem zamkniętych emocji
kreśląc rysy po drugiej stronie szkła

jeśli tylko odkryjesz w sobie siłę
znaleźć ją możesz pod kamieniem
leżącym nieopodal szumiącego potoku

w uśmiechu mijającego cię przechodnia
kosmyku włosów tańczącym z wiatrem
wierszu przeczytanym o poranku

a tak naprawdę mieści się ona
w kropce której jeszcze nie postawiłeś

zwłaszcza w takie noce jak ta
razi światło latarni

zaginając rzeczywistość

wiatr szepty wyrywa
z piersi niezłomnej
gdy smutek szlocha na okiennice

i słyszę - nie w czas
namiętności pomylone 
które milcząc tylko zrozumiesz

jak oddany przyjaciel
wciąż mi się w myślach przeciągasz 
gdy tak się dłużę

sama w sobie

spalamy się zimnym ogniem
w chwili stworzenia
tajemny człowiek

Inspi. Incognito

zanim zostanę zapomniana
dostrzeżesz tę pustkę
która kiedyś była -
- głębią oceanów

szumiącą bezkreśnie
jakby horyzont nie miał istnienia

teraz tylko bywam
rozbitą falą
[...]

W dłoniach czasu
nie nasz - zasypia lęk.
Cichy Rzeźbiarz* chwil.

Insp. Ewelina Syrek

niedoczytane stronice
przewertowane dłonią wiatru
droczą esencjonalnie
kusząc rześkością deszczu

niedokończone zdanie
jak urwany dotyk
ilekroć spróbuję dopisać
- jawi się zniweczeniem

i jesteś już tylko oczekiwaniem
w wizjach kreacji
mącącym stabilność

słabnie sensoryczność
utykam siebie w bezczasie

zachodząc(y) bielmem nieobecności

Ciszą delektuj,
kwietniowy blask i błękit.
Rozkoszna jedność.

zawsze lubiłam wczesne poranki
ten zachłanny pierwszy haust powietrza
wypęłniający usta i nozdrza
magicznie unoszący klatkę piersiową
przenikający w głąb brzucha
obieg otwarty
a każdy następny nie mniej ekscytujący

przyjemną wilgoć pod bosymi stopami
niczym skóra wprost po umyciu

radosne muskanie promieni
melodia wiatru
wesołość dzielnicowych kosów

za kojenie zmysłów
wygładzanie problemów
niczym po ciężkiej nieprzespanej nocy
pościelone łóżko

DZIĘKUJĘ

w szeptanym pragnieniu
rodzą się drżenia
zbłąkanych gestów

i nieokiełznany zew
rosnący w siłę
zniewalającą zmysły

lęk zagryzający każdy z nich
gdy noc zwilża usta
odkrywając tajemnice

wciąż chłepce pożądanie
od nowa
rozpalając i studząc

zawsze będę pamiętać bursztynowe oceany
każdą falę kładącą na mnie dreszcz
ilekroć spotykałam się z nimi w jednej linii

bezdźwięczną nić porozumienia
aż do kłębka niczym u Ariadny

niegdyś lubił pieścić wewnętrzne strony
dłoni drżących nieśmiałością
w ten zaskakująco subtelny sposób

a wszystko to było jak nieme wyznania
skrywane przed całym światem

dobrze znamy nietuzinkowe dni
noce układające ulgę na piersiach
gdy gęstsze bywa powietrze
między dolną a górną krawędzią

wszystko zaczyna iskrzyć
i już sama nie wiem
czy to znowu śnienie

chłód muska nasze teraz
obleczone tylko w prawdę
i szelest pomiętej bieli

on zamilkł w podziwie
ona odchodzi od zmysłów

proszę nie myśl o utracie
błagam jeszcze nie otwieraj powiek