zbyteczne słowa
cisza owija w pomruki
sens dostrzegając

nie wylewam nadmiaru
choć pustych mogę posłać
nawet i krocie

skromnie tu
może bez przepychu
usłyszysz zrozumiesz

a ja pomilczę
mimo wszystko
czekając

Dotykiem wiatru,
ciepłą pełnią księżyca.
Wyklęta myślą.

kiedy dotykam cię myślą
przymykam powieki

widzę parkową ławkę
pochyloną postać
w zadumaniu
z klasą
której ja nigdy nie miałam

niejednokrotnie siadam obok
lecz tylko w wyobraźni

jesteś niczym zbłąkana łza
mimo braku smutku
jedynaczką w chłodnej ciemni
wysychającą dróżką szczęścia
którą czuję na policzku

tą chwilą ulotną
zdarzasz się
a to już coś
od czasu do czasu

jestem płaczącym niebem
może chociaż jedną kroplą
kiedyś dotknę twojej skroni

jestem smutkiem w oczach
zapracowanego mężczyzny
który chciałby mocno kochać

jestem tesknotą rodzinną
kto może wiedzieć jak długo
milczeć gdy krzyczeć chce serce

bądź mi wieczorem
cichością źrenic
naznaczaj uśmiech

karkiem zmierzwionym
przez delikatność dłoni

łzą szczęścia
pieśnią słowika

gdy niebo obudzę
po prostu nie znikaj

byłam tam dzisiaj
w promieniach słońca
okalana zewsząd
niezmierną empatią

czułam bardziej
wierzyłam mocniej
odcięta od zgiełku
całego świata

czymże jest raj
jeśli nie łąką
kwitnącą pod stopami

mruczą markotne zegarki
naciągając kołdre na twarz
nie szukam kolejnego dnia

a lustro sprawia boleści
milcząc nie daje rad

w zamglonych oczach
popioły tamtych spojrzeń
które rozdmucha wiatr

marzenia pachną bzem
grając dyskretnie melodie
utkane z pragnień serc

dni głośne a my cisi
i szept się czasem wyrwie
gdy niebo milczy słuchając

czuwamy

a nasze lęki śpią
w przeciągach przedsionków

gdy w pętli zaginiesz
wyginając uśmiechy
tracąc celowość

na pohybel marzenia

prawda to
że wszystko w tobie
początki i końce

nie w dłoniach
lecz umyśle

gdy lekkość łez zmienia ciężar
a niebo całe w chmurach
nie straszne podmuchy wiatru

wszystko zdaje się klękać
w milczeniu krzycząc o pomstę
której dokonać musi złoczyńca

czy jego ręka jest taka cięta
że rany długo zdrowieją
a blizny nie przestają pamiętać

znamiona są przekleństwem
cieniem w teraźniejszości
gdzie li zbawienną absolucja