mimowolnie prze­mil­cza­ne
pot­wier­dzo­ne skinieniem

jak deszcz kwilący
ska­zuje się na brak słońca

li przet­rzeć ho­ryzont
no­wym pla­nem na jutro

bo cze­kanie końca
to jak przytaknięcie porażce

nastrój się
na życie!

kolejny ciężki haust
gdy dogasa niegdyś gorejące

ogranicz(one) w półszepcie
gdy za wiele wykrzyczano
bez opanowania

są gorzkie
grzęznąc niespełnieniem
znoszone w myślach
jak stare swetry

wciąż ulubione

i tylko noc przytula chłodem
bo to (nie) pamięć zawodzi

lecz my ludzie

pełza niezauważalnie
gdy razisz blaskiem
stając się dotkliwy

nie koi nic
dusz przepełnionych nie swoim
smakiem chleba

są w stanie wydrapać
czerstwe okruszki

wyświechtane uśmiechy
zdradza każde spojrzenie

zdarza się
dłoniom drżącym
na płótnie nie malowanym

w słońca uścisku
zamkniętym spojrzeniom

nie wyszeptane
wciąż bliskie

nie krzycz
nie szlochaj
dzisiaj popiołem
wczorajszych szeptów

niedomkniętych spraw
stłuczonych serc

tak wiele boleści
we mnie
w nas

upity nieszczęściem
nie mów że go nie będzie

po prostu śpij
jutro jest trzeźwe

gdyby tak stać się
od zaraz

bezdzwięcznie
jedynie nie ślepym spojrzeniem

przemówić

pulsując w skroniach
znaleźć zrozumienie

głębią być
tak bez przyczyny

wiele razy
bez odwagi zwycięzkiej
w sobie pisząc
w tobie czytając

wielokrotność odczuwania
każdą zmarszczkę przenika
z zamkniętymi oczami
poznaje świeżość

nawet teraz

wymięta tęsknota
kocha stare listy

Pytam czy to sen
złotem chce muskać twarze,
gdy szept liże dzień...

drżę
gdy każde słowo dzwięczy
rozbierane

na głoski
i głosy
szepcząc

z cicha
chce
cierpiąc

modlitwy
gasną z brzaskiem
w plomieniach pragnień

słyszysz te szepty
gdy niebo się schyla
by dotknąć rozgrzanej ziemi

czujesz jak zwalnia tempo
chcąc złapać rześki oddech
zastyga w zamyśleniu

jak blisko od obłędu
dokąd się człowiek posunie
w gonitwie bez sensu

mamony sidła
zabujcą matki ziemi

czemu znowu deszczem
malujesz moje rysy

gdy drgają dłonie
słowa więdną w ustach
rozczarowaniem

teraz każdą kroplą
rozbiję się o kolor
bez niewidzialności

a ty
w jaki sposób jesteś
artysto bez twarzy