Przytulić słońcem
przesiąkać ciepłą rosą
gdy kry pęknięte.

zwiedziłam wiele miejsc
patrząc nie swymi oczami
czytając innych ze słów

wierzyłam w piedestały
i tych którzy na nich stoją
w modlitwie wytrwale

zagubiłam się gdzieś
poznając po drodze niebo
od piekła nie odstając

a może to tylko zabawa
głupia gierka na czekanie
w którą nie umiem grać

i przychodzą takie noce
gdy sen nie przytula powiek
a z poduszki rwie się szept

Czasem przenikam
każdą kruchą cząsteczką.
Płocha śnieżyczka.

lekceważ brak pytań czy porafisz
bez zbędnych cedzideł
lub wymyślnych pryzmatów
powtórzyć raz jeszcze

nie patrz

i przebacz ciszy akty
zbłąkanej na krawędziach marzeń
usypanych w półmroku
na szczątkach chwil nie naszych

nie płacz

i nie karć łez zrozumienia
co potrafią odzwierciedlić ilość
zabliźnionych zdarzeń
w bezcenności straconego nieba

milknie w srebrzystych objęciach
łzawiąc przełyka kolejną minutę
jeszcze słysząc poturbowany szept
zniekształcony długim czekaniem

gdy nikt nie widzi zaciska dłonie
ciągle przeszyte ludzkim chłodem
usilnie chroni wewnętrzne ciepło
przez innych zaciekle tłamszone

każde mgnienie to dobry płomień
wciąż nieświadomie rozgrzewający
gdy staje się odbiciem lustrzanym
zapętlone istnieje nieskończonością

uwielbiam gdy piszesz
każde słowo słodką pajęczyną
przylega do naskórka
niczym obleczone szeptem

wciągajac w wizje senne
wciąż głębiej
aż do drżenia powiek

i staję się nim
błądząc po myślokształcie
rysując w krwioobiegu
to co nie kończy się na dźwięku

drżyj to nic gdy się staje
jedyny wdech w spojrzeniu nocy
migoczącym blaskiem

wypełniając wibracją
połacie spragnione emocji
odbitym szeptem

odczuwaj
płacz
raduj się
żyj

bądź
niczym chichot dziecka
w oczach matki

nikt już nie chce walczyć
na noże gdy tępe ostrza

bez krwi jak bez emocji
brnący w ślepe zaparte

ile razy trzeba zwątpić
by własne zważyć grzechy

jak długo w nie spoglądać
żeby wydobyć sedno

co musi się jeszcze zdarzyć
byś się wreszcie opiamiętał

mój biedny bracie siostro
obojętny na ludzkie piękno

uboga w ich majętności
dostrzega przejrzyście
nieforemność przepychu
wyczerpując siłę znaczeń

czymże jest owe bycie
jeśli nie garściami chwil
nieśmiałym trzepotem serc
w jedności współistnienia

smucą zachwiane prawdy
w miałkości priorytetów
gdy dotyka znieczuleniem
czyjeś błagalne spojrzenie

poznałeś już
drżenie dźwięku
niesionego płochą emocją

odrapane jęki nocy
przemilczane bez czułości

oddech cięższy
gdy życie trzyma stopę
przygniatając krtań

tkwienie w odrętwieniu
zapuszczające korzenie
by kwitnąć inaczej

mijamy się o muśnięcia rzęs
błądząc bezsennością
odrętwiałych spojrzeń

niech nazywają to jak chcą

choćby czekaniem
zlewającym się
z odcieniami szarości
gdy zapomniało o nas słońce

czy jeszcze pamiętasz ten zapach
tuż po deszczu

niechlubne nie wiem
dławi oczekiwanie
na ja­kiekol­wiek inne

bezdźwięcznie ulotne
drży
po­między powiekami

by szep­tać już tyl­ko
łzą ry­sowaną po policzku