dostrzegała tylko cienie
z pełnymi garściami
kiedy ono chce je otwierać

przebudzona w jednej chwili
spojrzeniem niczym dotyk
gotujący krew

nieustannie
grzeszą w myślach
dni i noce

milczenie obserwuje czyny
rozum łaknie słów
gdy od dawna wie serce

Bezradną dłonią,
letnim muśnięciem wiatru.
Cicho we mnie grasz...

gdy gra­nat nieba mus­ka ziemię
is­krzą się myśli wez­bra­ne 

gdzieś w szmerze ciem­ności ciał 
skryły się ry­sy dni
zbłąka­ne spoj­rzeń drgania

gdy­by tyl­ko za­palić światło
od tak na pstryk­nięcie palcami
prysła by ich niezliczoność

może wte­dy przes­tałabym bywać
a wreszcie zaczęła być 

choć bywam bezwiednie balansując
niczym opuszki smykające się po strunie
niezdarnie kalecząc przy każdej próbie

zaciśnięte pięści pogryzione poduszki
dzień spowity milczeniem cisza tylko gra
przewertowanym zapomnikiem chwil

a powiadali o ukrytej słodyczy cierpienia
bólu sycącym na jakiś czas dla przetrwania
lecz przez łzy nawet krew staje się słona

pamiętam jak dziś razem stygnące dnie
gdy przesiąkałam czułością
odrywając się od spękanego nieba

czasem szepczesz mi podmuchem wiatru
plącząc niezdarnie włosy
wspominając lekkość magii słów
których nie potrafię wyłowić z pragnień

i choć nie wiem czy tam jesteś
musisz wiedzieć że wciąż nie zapomniałam

dosięga mnie silne przeświadczenie
rozczłonkowania na pierwotność
miażdżącej utraty w zaciszu serca

choć przenikasz doszczętnie cząsteczki
już tylko bezwiednie daję ci pozwolenie
na zerwanie spojrzeń odchodzeniem

a gdy każdej dobie obce zapomnienie
skazuje na niekończące stroskanie
pozostajemy najbliżej do granic i poza

przenikam każdą zaszeptaną noc
najciemniejsze zakamarki zaplątania
gdy cienie dłoni otulają twarz

zagryzam na krawędzi sny
cenniejsze od wszystkich bogactw

wciąż szukając w sobie
milion powodów na nie

lecz to jawa trwoni chwile
jak czule składane pocałunki
na jej ustach

zim~no

we mnie nawet chłodne wieczory
wiedzą co to blask sklepienia
i dlatego obrastam w milczenie
aż do mrowienia kończyn

a jeśli już nastawiasz ucho
to musisz umieć czytać z ruchu warg

kiedy mrok budzi lęk 
a ser­ce kwi­li chwi­lą niepewną
wciąż trwaj niezmiennie
żadną siłą zachwiany

pokochaj dotkliwą pokorę
nosząc ją na ustach

nie wycze­kuj potwierdzeń
wierząc w nienamacalne

i na zawsze zapamiętaj światło
lęgnące się w ciemnościach 

gdy odcinam bezmyślność
pragnienie drży prawdą
niemalże nosząc moją skórę

więc milcząc pozwalam
na nienamacalną słabość
niczym niepodzielną chwilę

a za dnia pojaśnieją mi oczy
bo bezdroża nasycą się barwą
nieprzytomności zmysłów