w jednej linii
porusza niedotykanie
energetyzując
że nie mogę utrzymać
twojej siły spojrzenia

zaczynam pleść
jak obłąkana
warkocze niespójne
myślowo tkwię w chaosie

i widzisz zakłopotanie
drżenie źrenić
dołeczki w policzkach

już sama nie wiem
czy to dobry magnetyzm
czy materiał genetyczny

zbłąkany pod powiekami
jak jęk nocy
chce wypęłznąć
granicząc z cudem
że ktoś usłyszy
tłuczone diamenty

jakby nigdy nic
ścieżki maluje
słone rzeki
niosące ukojenie
z odnawiającymi źródłami

a może to jest niebo
z niezliczonymi piegami
i smutek mnie ogarnia
bo maluczki żywot
nie ma tak wielkiej chusteczki

nim stąd zniknę
nie zapominaj świstu
który wprasza się
na miejsce słońca

nim stąd zniknę
przytulaj szczerością
nawet te najzimniejsze
dni dane od życia

nim stąd zniknę
myślą słowem ciałem
tuż obok będę
jeszcze trochę trwała

nim stąd zniknę
narodzę się na nowo
w źdźble trawy
szumem kojącym

nie tylko ptaki
przywdziały nostalgię

znam taką tęsknotę
która jawi się smutkiem
w zmęczonych dłoniach
a ciepłotą w sercu

kiedyś byłeś obecny
niczym codzienność
cicho czuwając
ze szczerym uśmiechem

cóż nie prysnąłeś
jak bańka z marzeń
lecz posypałeś brokatem
podniebne pejzaże

milionem istnień
niezastąpiona pustka

Nie głuchną szepty,
chłód rozpieszcza beże.
Tęskno mi wiosno...

Blado różowe,
nie tylko zimne policzki.
Płynie krą przeszłość.

Skrzypi codzienność.
Żałość siada na sercu,
kwilisz głuptasie.

pytasz czy mogłabym
przymknąć oczy
na pewne aspekty

od tak będąc ślepcem
na humory
małej rozkapryszonej

oczekujesz na odpowiedź
której nie dostaniesz
bo logiczna

nie odwracam się
nie udaję

paradoksalnie
chcę być
dobrym człowiekiem

rwą się szalone
nie chcą słuchać
wciąż biegną

przemawiają
wychodzą dreszczami
ru­mieńcem się kładą
tu i ówdzie

drażnią
zlepiają [...]

kiedy zwietrzało na siłe
to co woni nieznajomo
tylko słowo zostaje

niesamowite zjawisko
pisane czy mówione

z tej strony
pachnie
dźwięczy
dotyka

to niemożliwe
rzeczą sceptycy

a wystarczy li
zamknąć oczy
i uwierzyć